Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Πέρυσι, στις 21 Αυγούστου, ένας επικίνδυνος πρωθυπουργός έκανε το διάγγελμα του από την Ιθάκη. Ζώντας την φαντασίωση της εξόδου από τα μνημόνια. Χωρίς καμία επίγνωση για την μακροχρόνια επιτήρηση της οικονομίας. Και χθες, ένας αμετανόητος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μη έχοντας άλλον τρόπο επανεμφάνισης, ξαναθυμήθηκε σύγχρονους μνηστήρες και δραματικές θαλασσινές αφηγήσεις. Είναι σαφώς αδιόρθωτος. Είναι αυτός που κατάφερε να σπρώξει την Ιθάκη στα κύματα, μόνο και μόνο για το δικό του ταξίδι.
Στην οικονομία, κράτησαν εξαρτημένο το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, χωρίς βελτίωση της παιδείας και προοπτικές υγιούς ανάπτυξης. Στην πολιτική, συντήρησαν τις ιδεολογικές φαντασιώσεις, μέσα από τη δημιουργία μιας «λαϊκίστικης νομενκλατούρας». Αυτή χειραγώγησε ανεπιτυχώς, τη μικροαστική σκέψη, σε κόμματα, σε σωματεία και συνδικάτα. Στον πνευματικό χώρο, η επιστημονική κοινότητα, «ναρκωμένη» από τον κρατισμό και την ερευνητική αδράνεια, επώασε μειοψηφίες που σπρώχθηκαν στο περιθώριο και εγκλωβίστηκαν σε ουτοπικές και εμμονικές ιδεοληψίες άλλων εποχών. Στην οικονομία, καθυστέρησαν την ανάπτυξη και εγκλώβισαν την χώρα σε επιτήρηση για δεκαετίες. Αποδυναμώνοντας το κράτος δικαίου και δοκιμάζοντας την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και των επενδυτών.
Αυτό που ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε ως βασικό συνομιλητή του για να κυβερνήσει τη χώρα, δεν ήταν δικό του κοινωνικό δημιούργημα αλλά έντεχνο πολιτικό εύρημα. Βρήκε έτοιμη την ύλη των ψηφοφόρων του χωρίς να καταβάλει προσπάθεια για να κερδίσει ένα ακροατήριο που ήταν ήδη έτοιμο να γοητευτεί.
Πρώτα η περίπτωση της Χρυσής Αυγής και μετά του ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύουν ότι κάποιοι αδίστακτοι βρήκαν στο λούμπεν την νέα τους βάση. Για αυτό και διέπρεψαν σε συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Το ζήτημα βέβαια, δεν είναι μόνο πολιτικό γιατί πολύ γρήγορα, το κατάλαβαν κι άλλοι. Όσοι νομίζουν ότι οι εξτρεμιστικές οργανώσεις στα πανεπιστήμια συντηρούνταν μόνες τους, «χτίζοντας» γραφεία και προπηλακίζοντας ομιλητές, να ρωτήσουν τους πρυτάνεις γιατί τους «ανέχονταν», τόσο απροκάλυπτα και χυδαία. Τέλος, όσοι σκέφτονται πως γίνεται υπουργοί πολιτισμού και τύπου να επιτρέπουν την «εκπαίδευση» δύσμοιρων «προλετάριων» της τηλεοπτικής βλακείας, να μετρήσουν ποια «κρίσιμη μάζα» τους εξέλεξε και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της.
Μετά από 4,5 χρόνια πολιτικής κωμωδίας, ο Τσίπρας επανέρχεται μεταλλαγμένος, με επετειακές δηλώσεις, στις παλιές επιλογές του 2015. Με την διαφορά ότι τώρα, δεν υπάρχει το θυμωμένο κοινό για να εμπλουτίσει την βάση του λούμπεν στην οποία επενδύει. Ήδη ένας εκ των συνομολογούντων στον λαϊκισμό, η Χρυσή Αυγή πήρε την άγουσα προς το χρονοντούλαπο της Ιστορίας, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ διασώθηκε στις προηγούμενες εκλογές επειδή διέθετε ακόμα το προνόμιο του κράτους.
Ένας ηγέτης που επαναλαμβάνει την ίδια στρατηγική με άλλο προφίλ και νέα πολιτικά δεδομένα, είναι μάλλον απελπισμένος. Γιατί δεν είναι δυνατόν να θεωρείς ότι θα επανακάμψεις ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, αναμασώντας τα ίδια πράγματα.
Μπορεί να επιχαίρει κανείς με τη απελπισία του Τσίπρα; Μάλλον όχι. Γιατί η επαναφορά του περιθωρίου στο προσκήνιο, συνιστά πρόβλημα για την ίδια την δημοκρατία. Και από τη στιγμή που τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, ως αντίπαλου πόλου, παραμένουν σε υψηλό επίπεδο, πρέπει να μας προβληματίζει ο τρόπος που διαχειρίζεται την εκλογική του βάση. Όπως επίσης και τις προθέσεις του ίδιου του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ για την στρατηγική της αντιπολίτευσης από δω και πέρα.
Δυστυχώς για την κοινωνία μας, το πολιτικό της προσωπικό αποδείχθηκε ανάξιο της εμπιστοσύνης του πάντα προδομένου λαού της. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνο το σύμπτωμα σε μία πορεία αναξιοπρέπειας και μηδενισμού που προέκυψε από τα εγκλήματα ή τις αστοχίες των άλλων...
