Η κυβέρνηση είναι μόνη της. Είναι πλέον σαφές σε όλους πως δεν έχει να περιμένει από την Αντιπολίτευση στήριξη στην αντιμετώπιση της πανδημίας ενώ δεν είχε ούτε τη βοήθεια τουλάχιστον στον βαθμό που οι πολίτες αναμέναμε, από τους επιστημονικούς συλλόγους της χώρας. Ιατρικοί και Δικηγορικοί σύλλογοι παρακολουθούσαν, επί μήνες ατελείωτους, με σοκαριστική αδιαφορία, κάποια μέλη τους να σπρώχνουν πολίτες σε κίνδυνο, προτρέποντάς τους να μην τηρούν τα μέτρα και να μην εμβολιαστούν ενώ οι ηγεσίες άλλων συλλόγων, προκρίνουν σταθερά το κομματικό του συλλογικού οφέλους, υπονομεύοντας με τη στάση τους την εμπιστοσύνη των Ελλήνων απέναντι σε ολόκληρη την κοινότητα των γιατρών και των νοσηλευτών.
Η κυβέρνηση πρέπει λοιπόν να αναλάβει νέες πρωτοβουλίες.
Η στήριξη των Μήντια από μόνη της, σε αυτή τη φάση, δεν έχει να προσφέρει πολλά, γιατί δεν αρκεί να κυριαρχεί στη δημόσια σφαίρα η εκδοχή της κυβέρνησης για τη διαχείριση της πανδημίας. Επείγει για την κυβέρνηση να αναζωπυρώσει τις σχέσεις εμπιστοσύνης με τους πολίτες γιατί είχε επαναπαυθεί στο ότι οι μνήμες της καταστροφικής διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι αρκετές για να λειτουργούν ως μέτρο κρίσης της πραγματικότητας σήμερα. Μπαίνοντας στον τρίτο χρόνο της πανδημίας αυτό δεν ισχύει, εκ των πραγμάτων, ακόμα και με τον κ. Πολάκη στην επικαιρότητα, που δεν αφήνει να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να κάνει κάποια αδιανόητη δήλωση λες και έχει βαλθεί να μας θυμίζει από τι γλιτώσαμε.
Η νέα μετάλλαξη έχει αλλάξει τα δεδομένα σε μια συγκυρία που σε ολόκληρο τον κόσμο ο φόβος δεν λειτουργεί ως μέσο προφύλαξης. Όσοι ακολούθησαν τις συστάσεις των ειδικών, τήρησαν όλα τα μέτρα των κυβερνήσεων και φυσικά εμβολιάστηκαν τρεις φορές, θέλουν να ταξιδέψουν, να διασκεδάσουν, να ζήσουν κι ας έχουν καταλάβει πολύ καλά ότι ενώ οι ίδιοι μπορεί να μην κινδυνεύουν να νοσήσουν σοβαρά, συμβάλλουν στη μετάδοση του ιού στην κοινότητα με μεγάλη ταχύτητα, με αποτέλεσμα αναλογικά περισσότερους ασθενείς και νεκρούς.
Την ίδια στιγμή, αυτή η κατηγορία του πληθυσμού που μπορεί να έχει απόλυτη συνείδηση της επιδημιολογικής κατάστασης αλλά θεωρεί ότι έχει ήδη αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν, δεν θα είναι πρόθυμη να απαλλάξει την όποια κυβέρνηση από τις ευθύνες της.
Όταν μετά τις γιορτές, λήξουν τα γλέντια και επιστρέψουμε στη ρουτίνα του Ιανουαρίου και αρχίσουμε να πληροφορούμαστε αριθμούς κρουσμάτων και κυρίως νεκρών, τότε όλοι θα αναφωνήσουν: «Μα, που είναι η κυβέρνηση; Γιατί δεν πήρε μέτρα εγκαίρως;».
Δεν είναι ανόητος ο πρόεδρος Μακρόν όταν δηλώνει ότι τα μέτρα δεν τα παίρνει η κυβέρνησή του αλλά τα υπαγορεύει ο ίδιος ο κορονοϊός. Δεν θέλει να βρεθεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν έλαβε μέτρα.
Η κυβέρνηση έχει κάνει πολύ μεγάλες προσπάθειες. Μόνο το γεγονός ότι τα σχολεία είναι ακόμα ανοιχτά - χάρις στην επιμονή της Υπουργού Παιδείας να διατίθενται διαρκώς τεστ στους μαθητές - αποδεικνύει ότι καταβάλλεται μια πολύ μεγάλη προσπάθεια η οποία μας κοστίζει και πολύ αλλά αυτό, εν προκειμένω, είναι δευτερεύον.
Είναι ανάγκη να εξηγηθεί στους πολίτες, έστω και τώρα που μπαίνουμε στο τρίτο έτος της πανδημίας ότι η φύση της συγκεκριμένης κρίσης δεν έχει βεβαιότητες ότι πορευόμαστε με γνώμονα το «βλέποντας και κάνοντας». Δεν έχει κανένα νόημα λοιπόν, να δηλώνουμε εμμονικά ότι δεν θα ληφθούν νέα μέτρα όταν δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε τις συνθήκες που θα επικρατούν αύριο.
Η κυβέρνηση διαχειρίζεται την πανδημία ικανοποιητικά ενώ το εμβολιαστικό πρόγραμμα πάει πολύ καλά. Είναι κρίμα για τη χώρα, τώρα, σε αυτή τη δύσκολη καμπή, να χάσει το παιχνίδι επειδή διστάζει να πάρει μέτρα, για παράδειγμα να απαγορεύσει τη λειτουργία των νυχτερινών κέντρων και να περιορίσει το ωράριο λειτουργίας των μπαρ και των εστιατορίων και μάλιστα αυτό να γίνει άμεσα, από τη Δευτέρα μέχρι και τη λήξη των εορτών. Πολλοί θα δυσαρεστηθούν και θα διαμαρτυρηθούν. Θα είναι όμως αυτοί αύριο που θα καταγγέλλουν την κυβέρνηση γιατί δεν έλαβε μέτρα.
Η κυβέρνηση να κλείσει τ' αυτιά της στις Σειρήνες. Όσοι σήμερα την καθησυχάζουν δεν είναι φίλοι της. Είναι αυτοί που αύριο που θα έρθει ο λογαριασμός αν δεν την επικρίνουν σίγουρα δεν θα τη στηρίξουν γιατί ο αριθμός των θανάτων είναι κάτι που βαραίνει πολύ.
Χρειαζόμαστε ένα νέο σχέδιο για την πανδημία τουλάχιστον για τους επόμενους μήνες. Η κατάσταση είναι δύσκολη αλλά είναι διαχειρίσιμη γιατί δεν είμαστε ανυπεράσπιστοι μπροστά στον ιό: έχουμε όπλα και κυρίως έχουμε αρκετή γνώση να τον προλάβουμε πριν διαλύσει εντελώς την κοινωνία γιατί το διακύβευμα παραμένει η κοινωνική συνοχή.
