Του Γιάννη Παντελάκη
Αν πρέπει να διαχειριστείς μια δυσάρεστη κατάσταση, υπάρχει μια σχετικά δοκιμασμένη συνταγή. Αναζητείς μια επικοινωνιακού χαρακτήρα κίνηση που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, αλλά δίνει έναν τίτλο. Έναν καλό τίτλο για να παίξουν κυρίως τα φιλικά σε εσένα Μέσα ενημέρωσης. Ο τίτλος που περιγράφει την κίνηση, λειτουργεί παραπλανητικά αλλά αυτό έχει σημασία. Η εντύπωση.
Έτσι νομίζεις πως κερδίζεις το παιχνίδι. Αν μάλιστα είσαι ξεκομμένος από την πραγματικότητα και κλεισμένος σε ένα Μέγαρο, δεν το νομίζεις απλά. Το πιστεύεις.
Αυτό συμβαίνει με τον πρωθυπουργό και το περιβάλλον του στην ιστορία της δήθεν απαγόρευσης ρίψης δακρυγόνων αποκλειστικά (!) σε διαδηλώσεις συνταξιούχων και εργαζόμενων. Την οποία απαγόρευση, περίπου απαίτησε ο Τσίπρας από τον Τόσκα. Ο τελευταίος το εξήγγειλε, ανέλαβε ρητορικά την πολιτική ευθύνη -επιβεβαιώνοντας πως οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους- και η ιστορία έληξε. Πιστεύουν ότι έληξε.
Μετά τον άθλιο ψεκασμό των συνταξιούχων, η επιθυμητή από το Μέγαρο Μαξίμου κίνηση ήταν αυτή που θα έδειχνε την πρωθυπουργική ενόχληση και βέβαια αποστασιοποίηση από το γεγονός. Και ο επιθυμητός τίτλος: «Μετά από εντολή Τσίπρα, τέλος τα δακρυγόνα σε διαδηλώσεις εργαζομένων και συνταξιούχων». Μεγάλος για τίτλος αλλά πρέπει να καλυφθούν πολλές παράμετροι: α ) το ενδιαφέρον του Τσίπρα για τους συνταξιούχους β) η οργή του γιατί ψέκασαν τους συνταξιούχους γ) η άμεση παρέμβασή του γιατί διαθέτει αντανακλαστικά. Επί της ουσίας καμία από τις παραμέτρους αυτές δεν ισχύει, αλλά το παιχνίδι των εντυπώσεων δεν παίζεται πάντα με ορθολογικούς όρους.
Αν ο πρωθυπουργός ενδιαφερόταν για τους συνταξιούχους δεν θα έκοβε για μια ακόμα φορά τις συντάξεις τους λέγοντας μάλιστα ότι δεν θα τις κόψει. Αν ήταν οργισμένος για τα δακρυγόνα, δεν θα επέτρεπε να επαναληφθεί το γεγονός για μια ακόμα φορά. Η ίδια ιστορία με μεγάλη χρήση δακρυγόνων έχει συμβεί τον περασμένο Μάιο, τον περασμένο Ιανουάριο κ.ο.κ. Τα αντανακλαστικά, χρειάζονται για να αποδοθούν ευθύνες σε αυτούς που τις έχουν. Η ρητορική ανάληψη πολιτικής ευθύνης από τον υπουργό του, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, αν δεν συνοδεύεται από μια παραίτηση.
Η δήθεν απαγόρευση, έχει όμως και τραγελαφικά στοιχεία. Αφορά υποτίθεται εργαζόμενους και συνταξιούχους. Αν διαδηλώσει μια τρίτη κατηγορία -ας υποθέσουμε οι άνεργοι- η απαγόρευση δεν ισχύει; Αυτοί πρέπει να ψεκαστούν; Αν πραγματοποιηθεί μια συγκέντρωση, συνταξιούχων-εργαζόμενων μαζί με μια τρίτη κατηγορία -π.χ. φοιτητές- σε αυτήν τα ΜΑΤ (που θα καταργούντο από τον ΣΥΡΙΖΑ), δικαιούνται να ρίξουν δακρυγόνα; Θα διαχωρίζουν τους διαδηλωτές, θα ρίχνουν στους μεν και θα αφήνουν τους δε; Τα δακρυγόνα θα είναι επιλεκτικά!
Πρωθυπουργός και επιτελείο Μαξίμου, δεν διδάσκονται από το παρελθόν. Οι επικοινωνιακές συνταγές που ακολουθούνται είναι copy-paste (που θα έλεγε και ο Πολάκης), παλιών χρόνων και κυβερνήσεων. Αλλά είναι ξεπερασμένες. Την απαγόρευση χρήσης των χημικών για παράδειγμα, την είχε εξαγγείλει και ένας προκάτοχος (και τότε στο ίδιο κόμμα) του σημερινού υπουργού Τόσκα. Ο Μ. Χρυσοχοΐδης το 2010. Αυτός μάλιστα, δεν είχε περιορίσει την απαγόρευση σε εργαζόμενους και συνταξιούχους, αλλά γενικότερα στις διαδηλώσεις. Δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Όπως ποτέ δεν βγήκε ένα πόρισμα μιας ΕΔΕ που θα απέδιδε ευθύνες. Όπως συνέβη και με τις ΕΔΕ που έχει προαναγγείλει και ο Τόσκας.
Η εικόνα που δείχνει πρωθυπουργός και στενοί συνεργάτες του, είναι η εικόνα κάποιων ανθρώπων που έχουν απομονωθεί από την πραγματικότητα και όλα όσα συμβαίνουν σε ένα συντριπτικά μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Κλεισμένοι σε κάποια γραφεία, δεν παράγουν πολιτική, για να λύσουν προβλήματα, αλλά αναζητούν τεχνάσματα για να ξεπεράσουν μια κατάσταση που οι ίδιοι δημιούργησαν. Εγκλωβισμένοι σε μεγάλες υποσχέσεις που δεν τήρησαν, προσπαθούν να διαχειριστούν το λάθος. Κάνοντας επιπλέον λάθη…
