Του Αντώνη Πανούτσου
Το ταξίδι του Τσίπρα στην Αμερική δεν πρόκειται να είναι το τέλος της αριστεράς. Άλλωστε το να τελειώσει η αριστερά είναι τόσο ανόητο όσο η σαχλαμάρα που έλεγε το ΠΑΣΟΚ ότι θα βάλει την δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η πολιτική είναι ένα εκκρεμές. Όταν φτάσει σε ακραία θέση διορθώνει προς την άλλη. Στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια οικονομικά και κοινωνικά το εκκρεμές είχε πολύ στα αριστερά. Η ανωμαλία στην Ελλάδα ήταν η μεγάλη οικονομική κρίση.
Μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 η ελληνική αριστερά ζούσε στην σιγουριά ότι μπορεί να λέει ότι θέλει χωρίς αυτό να παίζει ρόλο αφού δεν πρόκειται ποτέ να αναλάβει την εξουσία. Ο Καζάκος μπορούσε να καταδικάζει τον Κλίντον, Σακοράφα να τα βάζει με το Ισραήλ και όλοι μαζί να ζητάνε να φύγουμε από το ΝΑΤΟ και να διώξουμε «τις βάσεις του θανάτου» με την βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να γίνει ζημιά. Ότι και την επόμενη μέρα τα μαγαζιά θα πουλάνε Levis και τα σουπερμάρκετ Gouda. Η αριστερά ήταν βολεμένη σε ένα ασφαλές 10-15% αρκετά μεγάλο για να φαίνεται επαναστατική και αρκετά μικρό για να μην ανησυχεί ότι μια μέρα θα χρειαστεί να κάνει αυτά που λέει. Μέχρι τις εκλογές του '15 στον πανικό της κρίσης ο κόσμος πήρε στα σοβαρά τα λόγια του αέρα και η Ρόζα και η Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα, που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα μπορούσαν να κουμαντάρουν τετράκωπο με πηδαλιούχο έπρεπε να κυβερνήσουν την χώρα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διαιρείται σε δύο περιόδους. Η πρώτη από τον Ιανουάριο του 2015 μέχρι το δημοψήφισμα. Θα μπορούσε να έχει τίτλο «Ρε μπας και αυτά που λέγαμε γίνονται;». Η περίοδος των μαθητευόμενων μάγων που η εκπαίδευση τους στοίχισε ένα 100άρι δισεκατομμύρια. Όταν ο Βαρουφάκης είδε ποιο είναι το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων με διαπραγματευτική ασάφεια, ο Καμμένος ψαχνόταν στον Πούτιν για λεφτά, ο Λαφαζάνης μάθαινε ότι η Ρωσία δεν είναι πλέον κομουνιστική και το «πάει η Λίτσα για μασάζ, ο Γιακουμής για πατινάζ και όπου καθείς τη βρίσκει» έγινε πολιτική του κράτους. Είναι η περίοδος του «Ρε μπας…» όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε το χαρτί της Ευρώπης που πάει στα αριστερά και αυτός θα είναι ο μπροστάρης και κατάλαβε την διαφορά ανάμεσα στην εκτίμηση και την επιθυμία.
Η περίοδος του «ρε μπας…» τελείωσε ανώμαλα με το δημοψήφισμα. Την διαδέχθηκε η περίοδος «Η Λίτσα και η Πίτσα στην νέα τους γωνίτσα. Ανοίξαμε και δεχόμαστε». Στην αρχή σεμνά. Αργότερα «σιγά που θα ντραπούμε». Μέχρι να έρθει η πρώτη συνάντηση με κάφρο. Όταν ο Ντόναλτ Τραμπ υποδέχθηκε στον Λευκό Οίκο τον Αλέξη Τσίπρα.
Ο Τσίπρας και το επιτελείο του δεν υπολόγισαν ένα πράγμα. Ο Τραμπ δεν είναι η Μέρκελ ή ο Μακρόν που και να έχει πει μια κουβέντα παραπάνω δεν πρόκειται να παρεξηγηθούν. Ο Τραμπ είναι η απάντηση του Mid West και του Bible Belt στις ευαισθησίες του Μανχάταν και τις ανησυχίες της Οπρα Γουίνφρεϊ. Δεν τον ψηφίσανε και τους βγήκε bully. Τον ψηφίσανε για να είναι bully. Και ο Τραμπ σέβεται τους ψηφοφόρους του.
Στην συνάντηση στον Λευκό Οίκο ο Τραμπ έκανε bullying στον Τσίπρα. Ο Τσίπρας χαμογέλασε είπε τρεις φορές την λέξη εξαιρετικά στην απάντηση από αμηχανία χαμογέλαγε και έκανε μια παραγγελία 2,4 δισ. για να μπορεί να λέει ο Τραμπ ότι φέρνει δουλειές στο Mid West. Έδειξε ότι τα τραγούδια του Πολάκη με τους αστούς που τρέμουν δεν βγαίνουν και στα ξένα. Επέστρεψε στην Ελλάδα στην θαλπωρή της ΕΡΤ, στην ασφάλεια της Κουμουνδούρου. Μέχρι εκεί που θα έπρεπε να ξέρει ότι φτάνει.
