Του Δημήτρη Καμπουράκη
Δεν ήταν λογικό και αναμενόμενο να το κάνουν; Φυσικά ήταν, από την στιγμή που δεν γίνεται να σταθμεύει μόνιμα μια διμοιρία ΜΑΤ στο υπόγειο της ΑΣΟΕΕ. Δεν το περίμεναν στην αστυνομία ότι οι αντιεξουσιαστές θα έκαναν την αντεπίθεση τους για να ανακαταλάβουν το κάστρο τους; Το περίμεναν βέβαια. Και τότε γιατί το άφησαν να γίνει; Μα διότι δεν μπορούσαν να το αποτρέψουν, είναι απλό.
Ο πόλεμος (διότι περί αυτού πρόκειται) ανάμεσα στο κράτος και τους μπαχαλάκηδες, είναι ανταρτοπόλεμος. Δεν είναι μετωπική σύγκρουση συμβατικών δυνάμεων στην οποία μια μεγάλη μάχη θα κρίνει το τελικό αποτέλεσμα. Ο Χρυσοχοΐδης δεν μπορεί να τους νικήσει μια και καλή και να ξεμπλέξει. Είναι υποχρεωμένος να κόβει πλοκάμια.
Σήμερα θα συλλαμβάνει μερικούς, αύριο αδειάζει μια πολυκατοικία που είχε καταληφθεί, μεθαύριο θα τους ακυρώνει προγραμματισμένα επεισόδια επετείων, παραμεθαύριο θα μπλοκάρει στα σύνορα όσους έρχονται για μπαχαλοτουρισμό. Κάθε βδομάδα ένα βήμα μπροστά και κάθε τέσσερις βδομάδες ένα βήμα πίσω, έτσι γίνεται στους ανταρτοπόλεμους.
Αν σήμερα ο «χώρος» διαθέτει πενήντα ορμητήρια και δίκτυα επικοινωνίας με τα οποία κάνει την δουλειά του (και βγάζει και τα προς το ζειν), πρέπει μετά από έξι μήνες να έχει τα μισά. Και μετά από έναν χρόνο να έχει το ένα τρίτο απ' τα μισά. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Σιγά-σιγά να κόβονται τα πλοκάμια του, να δυσκολεύουν οι κινήσεις του, να χάνει πόρους, να δυσκολεύει η στράτευση μελών, να γίνεται επικίνδυνη ιστορία η «επανάσταση».
Διότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια κλειστή τρομοκρατική ομαδούλα, έχουμε να κάνουμε με μερικές χιλιάδες τύπους που ζουν εδώ και χρόνια μ' αυτό τον τρόπο. Δεν γίνεται να εξαφανιστούν όλοι αυτοί δια μαγείας. Μέσα σ' αυτές τις ομάδες υπάρχει κάθε καρυδιάς καρύδι, από φανατικούς αναρχικούς με συγκρότηση μέχρι χουλιγκάνους των θυρών κι από ποινικούς μέχρι έφηβους μετανάστες που θαρρούν πως έτσι λειτουργεί η χώρα που βρέθηκαν. Απλώς ως τώρα η στράτευση ήταν άνετη και η δράση προσοδοφόρα. Ήταν ένα ακίνδυνο και χρυσοφόρο χόμπι. Ε, τώρα, αυτό το χόμπι πρέπει να έχει κόστος για τον χομπίστα.
Μόλις το συνειδητοποιήσουν αυτό τα παλικάρια, πολλά απ' αυτά θα λακίσουν απ' τις τάξεις τους. Κι όταν δεν διαθέτουν ορμητήρια για να μαζεύονται και γειτονιές για να ελέγχουν, όταν η μολότοφ στο σακούλι τους θα είναι κίνδυνος-θάνατος, όταν τα σουλάτσα στον δρόμο θα είναι ζόρικη υπόθεση, τότε θα απομείνουν τρεις κι ο κούκος. Φυσικά κάτι θα κάνουν για να αποτρέψουν αυτή την κατηφόρα τους (σαν τις ανακαταλήψεις εδώ κι εκεί μέχρι να ξαναφύγουν), αλλά μακροπρόθεσμα το χουν χαμένο το παιχνίδι.
Τα παιδάκια που μεγαλούργησαν την περασμένη δεκαετία καταφέρνοντας να φτιάξουν μέχρι και δικό τους κράτος στο κέντρο των Αθηνών, θα φθίνουν από μήνα σε μήνα. Δεν τα φοβάμαι. Πιο πολύ φοβάμαι τους βιαστικούς της κυβέρνησης και της ΝΔ που θαρρούν πως στα Εξάρχεια μπορεί να επαναληφθεί η μάχη του Βατερλό. Όποιος νικήσει σ' αυτήν θα καταλάβει δια μιας όλη την Ευρώπη. Αμ δεν έχουμε Ναπολεόντιο πόλεμο, ένα Βιετνάμ έχουμε εκεί.
