Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ο Γιώργος ήταν ο πορφυρογέννητος του ΠΑΣΟΚ. Από τα μικράτα του (όταν ο πατέρας του δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ αυτός ήταν 22 χρονών) ήταν ένα κοσμοπολίτικό ξωτικό ανάμεσα στους brutal ΠΑΣΟΚους της εποχής. Αλλά ξωτικό πέραν πάσης κριτικής ή ίντριγκας ή αξιολόγησης. Γιος του ιδρυτή βλέπετε.
Και πάντα είχε γύρω του διάφορους ψιλο-αλλόκοτους τύπους, διαφορετικούς από τους στρατιώτες και κλακαδόρους των υπολοίπων «κορυφαίων». Η αλήθεια ήταν ότι ο Γιώργος δεν έφτιαξε ποτέ κλασικό εσωκομματικό στρατό. Δεν του χρειαζόταν εξάλλου, η εξουσία ήταν άνωθεν και ιστορικά εξασφαλισμένη γι αυτόν, δίχως να έχει την ανάγκη γιουρουσιού την κατάλληλη στιγμή από τα στρατεύματα του.
Εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε ότι είχε δίκιο να σκέπτεται και να λειτουργεί έτσι. Η πολιτική και υπουργική του προϋπηρεσία διασφαλίστηκε από τον Ανδρέα κι όταν έφθασε το πλήρωμα του χρόνου βρέθηκε στην ηγεσία του κραταιού ΠΑΣΟΚ (σταθερά άνω του 40%) με παράδοση του δακτυλιδιού απ' τον Σημίτη. Απλά και νοικοκυρεμένα πράγματα. Έχασε βέβαια δυο εκλογές απ' τον Καραμανλή μέχρι να γίνει (την τρίτη φορά) πρωθυπουργός, αλλά κι όταν αμφισβητήθηκε από τον Βενιζέλο καθάρισε για πάρτη του ο Παπανδρεϊσμός, που ήταν ανίκητος μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Έγινε τελικά πρωθυπουργός, επικεφαλής μιας ηγετικής ομάδας που έφτιαξε ο ίδιος και η οποία ανέλαβε τις τύχες της χώρας και της ιστορικής παράταξης που βρέθηκαν στα χέρια της. Περιττό να πούμε ότι το παρεάκι τα έκανε μούτι, για να μην πω τίποτα χειρότερο. Δίπλα στην υποχρεωτική καταφυγή στον διεθνή παράγοντα ως μοναδική σωτηρία μας απέναντι στην κρίση που μας πλάκωσε, όλα τα υπόλοιπα στο εσωτερικό μέτωπο τα έκανε λάθος.
Δεν έκαναν εκλογές για να μην αναλάβουν μόνοι τους την ευθύνη της έλευσης του ΔΝΤ, δεν έβαλαν 180 ψήφους στην ψηφοφορία στην Βουλή, πίστεψαν τα παραμύθια των ξένων ότι θα ξεμπλέκαμε απ' τα μνημόνια σε ένα χρόνο, έκαναν άθλια διαπραγμάτευση, δεν βρήκαν τρόπο να συγκρατήσουν την κοινοβουλευτική τους ομάδα που άρχισε να αποσυντίθεται, δεν βρήκαν τρόπο να πείσουν το κόμμα τους που άρχισε να τους πετροβολά. Το παρεάκι δεν έκανε ούτε μια σωστή επιλογή. Ούτε επίτηδες να το έκανε.
Μέσα σε δυο χρόνια, κατάφεραν το ακατόρθωτο. Έχοντας πλήρη εξουσία, χρεώθηκαν μονάχοι τους όλες τις αμαρτίες της μεταπολίτευσης, διέλυσαν την παράταξη τους, έστειλαν όλους τους ψηφοφόρους του κόμματος τους στον ΣΥΡΙΖΑ και μετά παρέδωσαν οικειοθελώς την κυβέρνηση. Δεν καταλογίζω σώνει και καλά πρόθεση για οτιδήποτε στον οποιονδήποτε απ' όλους αυτούς, δεν αποκλείω πάντως και την ύπαρξη σκοπιμοτήτων κατά περίπτωση και πρόσωπο. Σημασία έχει πως πήρανε το μεγαλύτερο μαγαζί και το διέλυσαν.
Στο μεταξύ, διάφοροι ηλίθιοι, εμού περιλαμβανομένου, έβαλαν τότε τα στήθη τους μπροστά για να υπερασπιστούν την πολιτική τους κι αν όχι το σύνολο της πολιτικής τους τουλάχιστον το σύνολο των προθέσεων τους. Θέλετε από λάθος εκτίμηση, θέλετε από εσωτερική πολιτική μας συνέχεια, θέλετε από κεκτημένη ταχύτητα, θέλετε από άγνοια κινδύνου, θέλετε από ανοησία, διαλέξτε και πάρτε. Σημασία έχει ότι το παρεάκι μετά τη ζημιά που προκάλεσε την άραξε σπίτι του, ενώ εμείς ονομαστήκαμε πουλημένοι, Γερμανοτσολιάδες, Νενέκοι, δοσίλογοι.
Μείναμε άνεργοι και προγραμμένοι, κυνηγημένοι στους δρόμους και αποσυνάγωγοι, διότι –αντί να τους καταγγείλουμε κι εμείς και να κάνουμε καριέρα- τολμήσαμε να υπερασπιστούμε τα πεπραγμένα και τις φάτσες τους. Και ξάφνου, μετά από ένα διάστημα αποχής τους, τους ξαναβλέπω μπροστά μου. Μπες-βγες στο Μαξίμου ο Γιώργος, υπουργός η Μαριλίζα, υποψήφιος υπουργός ο Ραγκούσης, υποψήφιος υπουργός ο Παμπούκης, υποψήφια υπουργός ο Κατσέλη, συνοδοιπόρος ο Τζουμάκας. Ε, δεν έμεινε και κανένας άλλος απ' αυτούς που κυβερνούσαν το 2009 και 2010. Μόνο ο Παπακωνσταντίνου που έριξε μαύρη πέτρα πίσω του, η Μπιρμπίλη που χάθηκε στα εξωτερικά και μια Διαμαντοπούλου που κρατά αξιοπρεπή στάση. Όλοι άλλοι στα πόδια του θύτη τους είναι γονατισμένοι.
Και σκάσανε μύτη στην δημόσια ζωή, όχι με ενσυναίσθηση του τι έχουν κάνει, αλλά με το φρύδι ψηλά και το δάκτυλο σηκωμένο. Να μου μάθουν εμένα, οι καταστροφείς, οι άσχετοι, οι αποτυχημένοι, τι σημαίνει πρόοδος και συντήρηση ή δεξιά και αριστερά. Και είναι πια με το καινούριο όλοι τους, που παλεύει να αποτελειώσει το παλιό. Ποιοι; Οι παλιότεροι των παλιών, οι ευνοημένοι και οι ηγέτες του παλιού, αυτοί που πρώτα πούλησαν ολόκληρο το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ κι τώρα παραδίδονται οι ίδιοι ένας-ένας, για να γίνουν βορά –οι μωροί- στην πιο σκληρή ηγετική ομάδα που πέρασε από την μεταπολίτευση.
Αυτοί κι αυτές αναγεννήθηκαν λοιπόν ως πολιτική φρεσκαδούρα, ενώ εγώ που ο Λαζόπουλος και τα ΣΥΡΙΖΟτρολ με βάφτισαν Γερμανοτσολιά επειδή τους υπερασπιζόμουν, σήμερα παραμένω Γερμανοτσολιάς. Ως τις εκλογές, θα με πούνε και οι ίδιοι κατάμουτρα, είμαι βέβαιος. Προσήλυτοι είναι, φανατικότεροι των ΣΥΡΙΖΑίων και των ΑΝΕΛιτών θα καταλήξουν. Αλλά δεν πειράζει. Όλοι τους, ένας-ένας τους, είναι ο καθρέφτης για να δω τις πλάνες μου. Αυτοί έτσι κι αλλιώς πολιτικά αθύρματα είναι. Η πολιτική τους ζωή ως τις εκλογές θα βαστήξει, μετά θα ξαναπάνε στο σπιτάκι τους. Ούτε ένας απ' αυτούς δεν θα εκλεγεί και φυσικά, εντός της ΣΥΡΙΖΑικής «σοσιαλδημοκρατίας» η ομάδα του Τσίπρα θα τους κάνει μια χαψιά και θα φτύσει τα κοκαλάκια τους. Νέμεσις.
