Του Θανάση Διαμαντόπουλου*
Όλοι τους, όλοι οι επιλεγέντες ως κυβερνητικές προτάσεις για να τιμήσουν το αυριανό ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, είναι φορείς υψηλού συμβολικού φορτίου. Ενός φορτίου που συνδέει τους συγκεκριμένους ανθρώπους με τον πολιτικό χώρο υποδοχής τους.
Εν πρώτοις, λοιπόν, το κόμμα της διάχυτης αμνησίας –του οποίου ο αρχηγός ξέχασε περίπου τα πάντα από όσα έλεγε, πρωτοκλασάτος υπουργός λησμόνησε από το Πόθεν Έσχες του καταθέσεις εξωτερικού ύψους ενός εκατομμυρίου δολαρίων, ενώ πολύκροτη υποψήφια ευρωβουλευτίνα του στην πορεία διαπίστωσε πως επίσης είχε διαλάθει της προσοχής της ο θάνατος της μητέρας της- τώρα θυμήθηκε! Θυμήθηκε πως έχει ιστορική μνήμη. Και ανακάλεσε σε αυτήν το κατά τα άλλα αλήστου μνήμης –και ολοσχερώς άλλωστε λησμονημένο και από τους συμπατριώτες του- Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, το προ-τελευταίο σταλινικό κόμμα του πλανήτη! Εν ενεργεία στέλεχος του οποίου ο Σύριζα αποφάσισε να φιλοξενήσει στο ευρωψηφοδέλτιό του! Ιδιότητα –ή, μάλλον, πολιτική ιδιαιτερότητα- που, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον, επισκιάζει τους αγώνες του συγκεκριμένου υποψηφίου, καθώς και του συζύγου του, για αναγνώριση και σεβασμό της σεξουαλικής διαφορετικότητας…
Θυμήθηκε επίσης το κόμμα της κυβερνώσας Αριστεράς πως –αξιωματικά- βρίσκεται στην πρωτοπορία των αγώνων για πάταξη της διαπλοκής και των κρατικοδίαιτων μεγαλοσυμφερόντων. Και έτσι ενέταξε στο ευρωψηφοδέλτιό του άτομο που κατεξοχήν συμβολίζει τη σχετική μάχη.
Θυμήθηκε ωσαύτως το ριζοσπαστικό μας ευρωκόμμα πως ο έρωτας είναι αδιαπραγμάτευτη αριστερή αξία. Και θεώρησε σκόπιμο να συμπεριλάβει, ως εξαγώγιμο προϊόν προφανώς, την πιο επιθετικά ασυγκράτητη ερωτική προσωπικότητα του πνευματικού, καλλιτεχνικού και ακαδημαϊκού κόσμου της χώρας μας. Για να μεταφέρει στους αντιερωτικούς της Δύσης τους σπασμούς του εθνικού μας διονυσιασμού. (Εύλογο: με την εξαγωγή διονυσιασμού αποπληρώνουμε την εισαγωγή μαρξισμού από τους φράγκους).
Από τη στιγμή, όμως, που η άλλοτε αμνησιακή Αριστερά μας άρχισε να θυμάται, αποδείχτηκε αποφασισμένη να μην ξεχάσει τίποτε. (Τέλος πάντων, σχεδόν τίποτε: οι γάτες των Ιμαλαϊων και οι προνοητικές ή διορατικές υπουργίνες που φρόντισαν να εκκενώσουν τις τραπεζικές θυρίδες τους από κάποιες παχιές δέσμες 500ευρων, ελάχιστα πριν τεθούν σε εφαρμογή οι κανόνες περί ελέγχου της διακίνησης κεφαλαίων, αυτά ανήκουν στο απώτατο παρελθόν, σε στρώμα όπου δεν μπορεί να φτάσει η σκαπάνη της αφυπνισθείσης μνήμης). Και έτσι θυμήθηκε και την αξία της συνέπειας. Γι' αυτό άλλωστε ζήτησε τη συστράτευση προσωπικότητας –επίσης του καλλιτεχνικού κόσμου- η οποία αποκατέστησε την αλήθεια της κυβερνητικής μας συνέπειας, διατυμπανίζοντας πως μόνον «μία αβαθής ανάλυση» οδήγησε στο εσφαλμένο συμπέρασμα πως το ΌΧΙ του δημοψηφίσματος έγινε ΝΑΙ. Ενώ η δική της ανάλυση –προφανώς ανάλυση βάθους- δεν επιτρέπει αμφιβολίες πως, σε συνεπή δέσμευση προς τη λαϊκή εντολή, το ΟΧΙ παρέμεινε ΟΧΙ. (Μεταξικό και υπερήφανο, ασφαλώς).
Πολλά ακόμη θυμήθηκε –και προφανώς θυμίζει σε όλους μας- το εξαγγελθέν ευρωψηφοδέλτιο που με τόση επιμέλεια, ευθυκρισία και αξιοκρατική ευαισθησία, ή μάλλον διάθεση επιβράβευσης της αριστείας, συγκρότησε το ριζοσπαστικό μας κόμμα (μολονότι τελικώς απεδείχθη πως δεν υπήρξε και συνωστισμός ενδιαφερομένων). Τελικά πρόκειται για ψηφοδέλτιο όχι απλώς συμβολικό, αλλά και συλλεκτικό…
*Ο κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι Ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης.
