Του Ανδρέα Ζαμπούκα
O Πρωθυπουργός νιώθει άβολα στην πολυθρόνα του, ο Πρωθυπουργός χαμογελάει συνέχεια αλλά βαριέται. Κάτι δεν πάει καλά με τον Πρωθυπουργό… Είναι φανερό ότι βασανίζεται. Δείχνει να έχει κουραστεί από όλους και κυρίως από τις συναντήσεις υψηλού επιπέδου. Δυσφορεί πλέον με κάθε υποχρέωση και κουβαλάει με δυσκολία την οποιαδήποτε ευθύνη προκύπτει από τη θέση του.
Είναι πια φανερό ότι υποφέρει. Αλλά δεν θέλει και να εγκαταλείψει την εξουσία. Γιατί φοβάται τον απολογισμό.
Ο Αλέξης είναι από τους ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται να αλλάξουν μεγαλώνοντας. Είναι τόσο πολύ ολιγαρκής με τον εαυτό του που αδιαφορεί παντελώς για την «πολυτέλεια» της προσαρμογής στο περιβάλλον που εξελίσσεται. Και επιπλέον, ανήκει στην κατηγορία αυτών που δεν επεδίωξαν την θέση τους αλλά ο ανεξέλεγκτος «ρους των γεγονότων» τους την επέβαλε από σπόντα. Θυμόσαστε την εξομολόγηση της Αντιγόνης Κουκούλη στον Μίμη Φωτόπουλο («Ο Θόδωρος και το δίκαννο») που του εξηγεί την απώλεια της παρθενίας της; E κάτι τέτοιο έπαθε και ο Αλέξης από τον «ρου των γεγονότων» και μετά δεν μπορούσε να σταματήσει. Κάποιοι σκέφτηκαν να τον χρησιμοποιήσουν, αναγκάζοντάς τον να υποστηρίξει την μοιραία κληρονομιά της Αριστεράς. Κι εκείνος δεν άλλαξε ούτε στο ελάχιστο τον χαρακτήρα και την γνήσια φύση του. Δεν έφταιγε ο ίδιος αλλά οι καιροσκόποι που μεθόδευσαν την «χειροτονία» του επειδή τους βόλευε…
Κανονικά θα έπρεπε να μην βλέπουν την ώρα να απαλλαγούν από τις ευθύνες. Κι όμως, παραμένουν εκεί. Η εξήγηση είναι μάλλον απλή. Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει το παιχνίδι. Είναι αυτοί που ξεδιπλώνουν τις ικανότητές τους στη προσομοίωση. Ποτέ τους δεν ενδιαφέρονται για τις συνέπειες ούτε και για ρόλους με βαρύ φορτίο. Δοκιμάζονται στις μικρές πίστες αλλά ούτε κατά διάνοια δεν έχουν σκοπό να πάρουν τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων στις πλάτες τους. Άλλοι αρέσκονται στην δημοσιότητα, άλλοι στις επαναστατικές ασκήσεις και άλλοι στην αοριστία των ατέρμονων πολιτικών ή φιλοσοφικών συζητήσεων.
Εκτός από τον ίδιο τον Τσίπρα, οι υπουργοί και τα στελέχη του κόμματος φοβούνται για όσα θα αφήσουν πίσω τους. Για όλα εκείνα που θα τους εκθέσουν επικίνδυνα στη Δικαιοσύνη και στην κοινωνία.
Επειδή λοιπόν ζούμε στην εποχή του θεάματος και του ωφελιμισμού, η επιλογή των πολιτικών ηγετών δεν γίνεται με την συγκατάθεσή τους αλλά με τον εξαναγκασμό τους. Αρκεί να υπάρχει το δέλεαρ της δημοσιότητας, του πλουτισμού ή της γοητευτικής εξουσίας. Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη. Οι ηγεσίες θέλουν αποφάσεις, διεκδικήσεις, σοφία, γενναιότητα, διαχείριση των προβλημάτων.
Η εξουσία έχει την «κακή» συνήθεια καθημερινά να σε εκθέτει σε κάτι πολύ σοβαρό ενώ εσύ συνεχίζεις να σκέφτεσαι αστεία. Και το χειρότερο, μολονότι οι αυξημένες ανάγκες προϋποθέτουν συνεργάτες αντοχής και κύρους, εσύ, εξαιτίας της κεκτημένης παιγνιώδους διάθεσης, διαλέγεις τους χειρότερους, νομίζοντας ότι ακόμα κάνεις πλάκα στο σχολείο ως πρόεδρος δεκαπενταμελούς…
Δυστυχώς για τον άνθρωπο, η φύση δεν προέβλεψε κανέναν μηχανισμό προστασίας της αξιοπρέπειάς του. Μόνο διάνοια του έδωσε για να προσέχει τον εαυτό του. Αν την έχει ασκήσει με την τριβή του στο έργο, έχει καλώς. Αν όχι, αλίμονο σ΄ αυτόν, αλίμονο και στις κοινωνίες που διοικεί. Είναι μάλλον, καιρός στη Δημοκρατία να βρούμε κάποιους τρόπους προστασίας των πολιτικών συστημάτων από τους «εξαναγκασθέντες» πολιτικούς. Ο Πρωθυπουργός πάντως, αντέχει κι άλλο. Βασανίζεται όμως, πολύ στα καμαρίνια και στη σκηνή. Κι αυτό δυστυχώς, βγαίνει και προς τα έξω…
