Ο Κυριάκος εκλέχτηκε για να κάνε παιχνίδι στην οικονομία και στους θεσμούς. Εκεί ήταν η δύναμη του, εκεί ήταν επικεντρωμένες και οι λαϊκές προσδοκίες. Εκεί του την είχε στημένη και ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ, που θα του 'βγαζε την μάσκα του μεταρρυθμιστή για να φανεί από κάτω ο κρυμμένος ανάλγητος νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης. Στην εξωτερική και αμυντική πολιτική τι να 'κανε ο Κυριάκος; Κανένας δεν περίμενε ιδιαίτερα πράγματα.
Εξάλλου, στο υπουργείο που μπήκε ο ευγενής Κερκυραίος Δένδιας με τη νομική κατάρτιση και τον κεντρώο λόγο, υπήρχε πριν ο γίγας Νίκος Κοτζιάς. Ο μέγας διαπραγματευτής, η κινητή διπλωματική βιβλιοθήκη, ο μπλαζέ καθηγήταρος διεθνών σχέσεων που όλοι παρακαλούσαν να πλαισιώσει τις τάξεις τους, ο άνθρωπος που δεν συμβιβαζόταν με οποιαδήποτε άλλη κυβερνητική θέση πλην του υπουργού Εξωτερικών, ο χαλαρο-σκληρός με την κοφτερή και αντισυμβατική γλώσσα, που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του και στην πολιτική του.
Αλλά και η ίδια η εξωτερική πολιτική, θεωρητικώς δεν έχει μεγάλα περιθώρια για ελιγμούς και αυτοσχεδιασμούς για την κυβέρνηση του Κυριάκου. Δεδομένο το διεθνές πλαίσιο της χώρας, δεδομένες οι συμμαχίες και οι εντάξεις μας σε σχηματισμούς, δεδομένο το μικρό ελληνικό ειδικό βάρος που απορρέει από το μέγεθος της χώρας, δεδομένοι επί εικοσαετίες οι φίλοι και οι εχθροί, τι δυνατότητες έχει να ξεχωρίσει ένας υπουργός εξωτερικών, ακόμα κι αν είναι ο καλύτερος;
Και όμως, να που γλυκά-γλυκά τον έσβησε τον Κοτζιά ο Δένδιας και μεταβλήθηκε στο μεγαλύτερο πολιτικό όπλο και στο μέγιστο πολιτικό πλεονέκτημα του Μητσοτάκη. Καθότι ο ΣΥΡΙΖΑίος Νίκος, εκτός από το βαρύ ύφος που περιέφερε κάτω από τα στρογγυλά γυαλάκια του, εκτός από μηνύσεις σε όσους του υπενθύμιζαν το παρελθόν του και εκτός από τα βρισίδια του με τον Καμένο στα υπουργικά συμβούλια, το μόνο που κατάφερε ήταν να υπογράψει (παρέα με τον Αλέξη) τις Πρέσπες.
Υπέγραψε μια άκρως αμφιλεγόμενη συμφωνία, με το βασικό επιχείρημα «έτσι κλείνουμε ένα πρόβλημα στα βόρεια μας σύνορα, για να μπορούμε απρόσκοπτα να αντιμετωπίσουμε τον μεγάλο πραγματικό εχθρό, την Τουρκία». Αυτό δεν έλεγε; Μόνο που με την Τουρκία δεν κούνησε το δακτυλάκι του, ίσα-ίσα που παρακολουθήσαμε εμβρόντητοι τον Ερντογάν να δίνει ρεσιτάλ μέσα στο Προεδρικό μας Μέγαρο.
Αντιθέτως, ο Νεοδημοκράτης Νίκος, τα 'βαλε ευθέως με τον πραγματικό εχθρό. Μετά το πρώτο πολλαπλό σοκ (τους πρώτους μήνες της θητείας του έσκασαν απανωτά το Τουρκολυβικό μνημόνιο, τα σουλάτσα του Oruc Reis και η επίθεση στον Έβρο), άρχισε (παρέα με τον Κυριάκο και τον Παναγιωτόπουλο) να σφυρηλατούν μεθοδικά μια γιγάντια αλυσίδα γύρω απ’ την Τουρκία. Έπιασαν τον ταύρο απ’ τα κέρατα και δεν είναι διόλου ήμερος ταύρος, το ξέρουν όλοι.
Από δω η συμφωνία με την Αίγυπτο, από κει η συμμαχία με το Ισραήλ και τα Εμιράτα, από δω η διαρκής ελληνική πίεση προς τα ευρωπαϊκά όργανα, από κει η σωστή αξιοποίηση της εκλογής Μπάιντεν, από δω η ελληνογαλλική συμμαχία με τα Ραφάλ, τις φρεγάτες και την αρωγή, από κει η ελληνοαμερικανική συμφωνία, τον στρίμωξε ο Δένδιας μια χαρά τον Εντογάν μέσα στο καβούκι του. Μέσα στην Τουρκία λένε διάφορα παλαβά, αλλά έξω όλο και λιγότερο κάνουν τους καμπόσους. Η ελληνική αλυσίδα γύρω τους λειτουργεί και τους κάνει να λυσσάνε.
Για ρωτήστε σήμερα τον κόσμο, ακόμα και τους αγνούς ΣΥΡΙΖΑίους «Κοτζιάς ή Δένδιας;». Θα δείτε τι απάντηση θα πάρετε. Στα τάρταρα ο Κοτζιάς, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, που αν τολμούσε δημοσιογράφος να πει κάτι για τον «μεγάλο» υπουργό Eξωτερικών μας έτρωγε αγωγή που πήγαινε σύννεφο. Το ίδιο συνέβαινε και με τον Καμένο, τον άλλο αρβυλοφόρο μπαρουτοκαπνισμένο. Καλά, για τον Κατρούγκαλο που τον διαδέχτηκε δεν γράφω τίποτα. Αυτός (διότι ο Κοτζιάς κάνει το κορόιδο τώρα) καλά θα κάνει να περιορίσει τις εμφανίσεις του στις οποίες λέει ότι η κυβέρνηση δεν έχει στρατηγική στην εξωτερική της πολιτική, διότι τον ακούει το παρδαλό κατσίκι και σκάει στα γέλια.
