Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Είμαι σίγουρος πως αν ο Γιάνης Βαρουφάκης συναντούσε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, θα τον αγκάλιαζε και συγκινημένος θα προσπαθούσε να ενώσει τα μεγαλεία τους. Έχει άλλωστε, έναν καταπληκτικό τρόπο να οικειοποιείται οτιδήποτε αντιπροσωπεύει λαϊκές κατακτήσεις, σημαντικές διακρίσεις ή παλαϊκά πρότυπα…
Εντάξει, δεν μπορείς να αποφύγεις τους συνειρμούς, όταν βλέπεις το πρότυπο του πιο σημαντικού ελληνικού success story των τελευταίων χρόνων, να βραβεύεται στην Αμερική. Ακούς το όνομα Γιάννης και σου έρχεται στο μυαλό, το αντίθετο, ο άλλος Γιάνης. Αυτός που σε μερικές εβδομάδες θα βρίσκεται στη Βουλή και θα μας χαρίζει απίστευτες στιγμές σουρελιαστικής ευθυμίας. Και αναγκαστικά, λόγω της πολιτικής επικαιρότητας φέρνεις στο μυαλό και τους δύο, τον έναν με όλα του τα ν και τον άλλον μόνο με ένα…
Από τη μία έχεις τον άνθρωπο που αντιπροσωπεύει το απόλυτο είδος της ωφέλιμης εξέλιξης του ανθρώπινου είδους. Και από την άλλη μία καρικατούρα αστού που εκπροσωπεί την αποθέωση της απόστασης μεταξύ θεωρίας και πράξης! Από τη μία, έχεις την απόλαυση μια παραγωγικής επιτυχίας και από την άλλη, την πιο εκκεντρική ευχαρίστηση για το καταστροφικό αποτέλεσμα.
Ο μεν Γιάννης ( με όλα του τα ν) εκτοξεύτηκε από την ανάγκη στην αποθέωση. Και ο Γιάνης (με το χαμένο του ν) βγαλμένος από την ευμάρεια του ελληνικού κρατισμού, εξελίχθηκε σε «ροκ σταρ» της πολιτικής μας αρένας.
Ο πρώτος υπογράφει συμβόλαια εκατομμυρίων δολαρίων και ο άλλος, καίει στο τζάκι του τα δισεκατομμύρια των Ελλήνων.
Τι κάνει ο Βαρουφάκης; Περιγράφει, ως θεωρητικός της οικονομίας, μια οπτική του καπιταλιστικού συστήματος, όπως βολεύει τον ίδιο και τη ρητορική του. Δεν κάνει σχεδόν ποτέ, οικονομικές προσεγγίσεις στις διαπιστώσεις, αλλά περισσότερο αναπτύσσει πολιτικές τακτικές. Με λίγα λόγια, «παραβιάζει» ανοιχτές πόρτες, όταν μας «αποκαλύπτει» το ρόλο των τραπεζών ή την γραφειοκρατική πολιτική της ευρωζώνης. Συνεπώς, ταυτίζεται με το βλέμμα του μέσου πολίτη που δεν είναι σε θέση να κατανοήσει παρά μόνο τις «ληστρικές» διαθέσεις της ΕΚΤ και των «αιμοβόρων» hedge funds. Κι απ΄ό τι φαίνεται του είναι αρκετό.
Τι κάνει ο Αντετοκούνμπο; Τίποτα παραπάνω από το να παίζει καλό μπάσκετ. Από το αγωνίζεται συστηματικά, επιμελώς και δουλεύοντας σκληρά, για να διαμορφώσει την δική του εξαιρετική πραγματικότητα (ταλέντο) μέσα στην επίσης, εξαιρετική πραγματικότητα του περιβάλλοντος που είναι το NBA.
Kαι οι δύο Γιάννηδες είναι λαμπεροί ως πρόσωπα. Ο ένας όμως ως πρότυπο ουσίας και δράσης μέσα σε ένα αληθινό πλαίσιο δημιουργίας και ο άλλος ως αντισυστημικό ίνδαλμα στις φαντασιώσεις μιας κοινωνίας που αρέσκεται περισσότερο στο να μισεί από το να παράγει.
Υπάρχουν πάντα οι δύο Ελλάδες. Του Γιάννη και του Γιάνη. Έτσι ήταν πάντα η κοινωνία μας από τα βάθη των αιώνων. Πότε επικρατούσε ο ένας Γιάννης και πότε ο άλλος.
Το θέμα είναι τώρα πως θα καταφέρουμε «να γυρίσουμε το παιχνίδι» που λέει κι ένας παλιός σύντροφος του Γιάνη και να ξαναβρούμε το χαμένο μας ν. Να ξαναβρούμε τον καλό εαυτό μας και να ευχαριστήσουμε την μάνα μας, όπως ο Αντετονκούμπο στη βράβευσή του. Και με τους άλλους Γιάνηδες, αυτούς που έχασαν το ν τους, να πίνουμε τσίπουρα στα καφενεία. Όχι να τους κάνουμε υπουργούς και αρχηγούς κομμάτων…
