Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Την Κυριακή 21 Ιουλίου έξι (6) άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη θάλασσα σε Μαγνησία, Πρέβεζα, Κορινθία, Βουλιαγμένη και Καβάλα. Έξι άνθρωποι σε μια μόλις μέρα!
Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε, πριν από λίγες ημέρες, η Διεύθυνση Λιμενικής Αστυνομίας του Αρχηγείου του Λιμενικού Σώματος, από την αρχή του έτους 149 άνθρωποι έχουν πεθάνει από πνιγμό στις ελληνικές θάλασσες (οι θάνατοι από πνιγμό σε πισίνα δεν περιλαμβάνονται σε αυτά τα στοιχεία).
Τόσο οι αρχές του Λιμενικού όσο και ό,τι άλλο διαβάσαμε σε δημοσιεύματα εφημερίδων στο διαδίκτυο επαναλαμβάνουν μία μόνο λέξη: Πρόληψη. Δηλαδή, οργανωμένες πολιτικές. Δηλαδή, νοιάξιμο για τον πολίτη.
Τελικά στη χώρα μας την ανθρώπινη ζωή, τη δική μας ζωή, δεν την υπολογίζουμε. Δείτε. Πλήθος θανάτων κάθε χρόνο από πνιγμούς και τροχαία ατυχήματα, δηλαδή από αιτίες που τις καθορίζουν οι συνήθειες και οι συμπεριφορές μας.
Τι κι αν σ'αυτή τη χώρα ακούμε από παιδιά ότι δεν πρέπει να κολυμπάμε αμέσως μετά το φαγητό;
Τι κι αν μας λένε ότι δεν πρέπει να μπαίνουμε στη θάλασσα πιωμένοι (πόσο μάλλον να οδηγούμε υπό την επήρεια αλκοόλ); Λιμενικοί, ναυαγοσώστες, γιατροί καταθέτουν σε όλα τα ρεπορτάζ ότι οι πνιγμοί συμβαίνουν κυρίως επειδή κολυμπάμε φαγωμένοι ή πιωμένοι.
Τι πρέπει δηλαδή να γίνει για να σοβαρευτούμε απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό;
Σκεφτήκαμε πολύ αν έπρεπε να γράψουμε αυτό το σημείωμα γιατί στις στήλες γνώμης τα κοινωνικά θέματα προσφέρονται για εύπεπτα ρητορικά «ευκολάκια» και ηθικολογικούς δεκάρικους που δεν είναι καθόλου του γούστου μας όμως και λόγω της συγκυρίας των διακοπών, θέλουμε να επισημάνουμε την απολύτως ακατανόητη στάση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στη ζωή.
Και κυρίως να θέσουμε κι εμείς με τη σειρά μας το ερώτημα: τι πρέπει, επιτέλους να γίνει ώστε η πρόληψη, η προστασία του ίδιου μας του εαυτού να γίνει πρώτο και κύριο μέλημά μας;
Ποιον περιμένουμε να μας προστατεύσει, αν οι ίδιοι δεν αφυπνιστούμε και δεν προστατεύσουμε τον εαυτό μας;
Δευτερευόντως βέβαια, είναι αδύνατον να αποφύγουμε και την επόμενη σκέψη: μήπως η κοινωνική κρίση που ζούμε εδώ και πολλά χρόνια συνδέεται και με την άρνηση των μελών της να αναγνωρίσουν στον εαυτό τους την αξία του; Γιατί αν είμαστε τόσο μάγκες όσο πιστεύουμε οι Έλληνες γιατί δεν προσέχουμε τον εαυτό μας, γιατί του φερόμαστε λες και η αξία του είναι μηδενική;
Μήπως τελικά «η πάρτη» δεν έχει καμία σχέση με τον ατομικισμό και τις φιλελεύθερες ατομικιστικές θεωρίες που δομούνται πάνω στην αναγνώριση του πρωτείου του ατόμου;
Δεν έχουμε να προσθέσουμε κάτι άλλο. Δεν έχουμε και τον θεωρητικό εξοπλισμό που απαιτεί μια τέτοια συζήτηση για να γίνει παραγωγικά και σε βάθος, κάτι τέτοιο απαιτεί γνώσεις κοινωνικής ψυχολογίας και κοινωνιολογίας και έρευνα.
Απλώς επισημαίνουμε το πρόβλημα.
Η ελληνική κοινωνία, όλοι μας, πρέπει να βρούμε το κουράγιο να δούμε τον εαυτό μας όπως ακριβώς είναι και να παραδεχτούμε, επιτέλους, ότι είναι καλύτερος από τον τρόπο που του φερόμαστε.
