Έχω την αμυδρή υποψία ότι διαβάζουμε λάθος τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Υποθέτουμε ότι αυτή η μανιακή και ακατάπαυστη τυφλή επιθετικότητα κατά της κυβέρνησης ακόμα και στα προφανώς ανεπίτρεπτα, οι απανωτές και εξόφθαλμες παλινωδίες τους σε στρατηγικές προσεγγίσεις και σε θέσεις επί του πρακτέου, οφείλονται στην ακατανίκητη επιθυμία του να επανέλθει στην εξουσία το γρηγορότερο.
Μια άλλη προσφιλής προσέγγιση είναι ότι οφείλονται στην μαθητεία του 2008-15 που απέδωσε και έκτοτε ο Τσίπρας και η παρέα του την χρησιμοποιούν ως μανιέρα, μην γνωρίζοντας οποιαδήποτε άλλη μέθοδο άσκησης πολιτικής. Μια τρίτη εκδοχή είναι ότι δρουν έτσι λόγω του χαρακτήρα τους, δηλαδή έχουν τον τυχοδιωκτισμό και τους εμφυλιοπολεμικούς διαχωρισμούς ως δομικό στοιχείο της πολιτικής τους ύπαρξης, άρα δεν είναι θέμα επιλογής αλλά φυσικής ροπής.
Πλην ο νουνεχής παρατηρητής είναι υποχρεωμένος να σκεφτεί ότι ο Τσίπρας είναι πλέον πολύ παλιά καραβάνα για να μην αντιλαμβάνεται τα αυτονόητα. Δεν γίνεται να μην καταλαβαίνει αυτό που και η Κουτσή Μαρία ετούτου του τόπου ξέρει. Ότι δηλαδή ο πολιτικός κύκλος του Μητσοτάκη δεν μπορεί να κλείσει μέσα σε μια τετραετία και με μια εκλογική νίκη. Με συνθήκες στοιχειώδους κανονικότητας, ο λαός πάντα δίνει δεύτερη ευκαιρία στους πρωθυπουργούς που εκλέγει, μην κοιτάτε που ο Τσίπρας του την ζήτησε (και την πήρε) οκτώ μόλις μήνες μετά την πρώτη.
Η νομοτέλεια αυτή, άλλωστε, διαφαίνεται εδώ και δυο χρόνια στις δημοσκοπήσεις. Το τραίνο της κυβέρνησης Κυριάκου ροκανίζει τον χρόνο προς την επόμενη αναμέτρηση δίχως ουσιώδεις απώλειες, παρά τα θηριώδη προβλήματα που αντιμετωπίζει, όχι πάντα με ιδεώδη τρόπο. Όλοι το βλέπουν, είναι δυνατόν να μην το βλέπει ο Τσίπρας; Παλεύει ενάντια στις πιθανότητες, θα πείτε. Ελπίζει στο απίθανο, που θα ανατρέψει την πολιτική νομοτέλεια.
Ενδέχεται, αλλά ο Τσίπρας δεν φημίζεται για τις μάχες του ενάντια στο κυρίαρχο κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα. Ίσα-ίσα που διέπρεψε ως καβαλάρης του τυφλού και πολυσυλλεκτικού κύματος οργής στην οικονομική κρίση, που πρώτος αντιλήφθηκε και εκμεταλλεύτηκε δεόντως. Ουδέποτε ο Αλέξης είπε κάτι που θα δυσαρεστούσε την κοινωνική πλειοψηφία, όσο στραβά κι αν αρμένιζε αυτή. Η πολιτική του καριέρα ως σήμερα ουδέποτε λειτούργησε παιδευτικά για τις μάζες, η κολακεία ήταν ευκολότερη γι' αυτόν. Οπότε προς τι η σημερινή του αδυναμία ή άρνηση να δει την πολιτική πρόθεση της πλειοψηφίας;
Θαρρώ πως το μυστικό κρύβεται αλλού. Ο Τσίπρας έχει αποδεχτεί την ήττα του από τον Μητσοτάκη και στις επόμενες εκλογές. Κι αν διατηρεί κάποιες ελπίδες ανατροπής του μοιραίου, αυτές δεν μπορεί να ξεπερνούν την ισχνή στατιστική περιοχή του 1% ή 2%. Ο Τσίπρας με το καθημερινό σκληρό ροκ του, δεν κάνει πολιτική για τον Μητσοτάκη και τις εκλογές, αλλά για το εσωτερικό του κόμματος του και για το συνέδριο τους.
Το πιθανότερο είναι ότι με την έξαλλη σημερινή πολιτική του προετοιμάζει τους εσωτερικούς συσχετισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε την επομένη της ήττας του να μην τεθεί θέμα ηγεσίας. Ή ακόμα κι αν ο ίδιος προσχηματικά θέσει το ερώτημα «να μείνω ή να φύγω;», να έχει από τώρα κατασκευάσει ένα κόμμα που θα του ζητήσει γονυπετές να διατηρήσει στην θέση του. Μετά, θα δει τι θα κάνει.
Υ.Γ. Πολύ φοβάμαι, αν και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι γνωστά τα αποτελέσματα του ΚΙΝΛ, ότι και μόνο η μεγάλη συμμετοχή θα διογκώσει το στρατηγικό αδιέξοδο του Αλέξη, άρα και την εξαλλοσύνη του.
