Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο πρωθυπουργός είναι ένας μέτριος άνθρωπος, ένας μέτριος πολίτης, ένα μέτριο άτομο και σαφώς ένας μέτριος κυβερνήτης. Εκτός των άλλων είναι μία μέτρια προσωπικότητα. Και γι αυτό επιλέγει όμοια προς τον ίδιο πρόσωπα στην κυβέρνησή του.
Κι όμως, υπάρχει και δεύτερη εξήγηση: ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι μέτριος πολιτικός. Το αντίθετο, είναι πανούργος και αδίστακτος "δεξιοτέχνης" στις επιλογές του. Ο πρωθυπουργός είναι "πολιτικός-ποιητής"! Θυμίζει μάλιστα, τον Καβάφη στην τεχνική εύρεσης, σχηματισμού και παρουσίασης των ηρώων του. Τους επιλέγει όχι από την αφρόκρεμα της καταξίωσης αλλά από το περιθώριο της πολιτικής και της κοινωνίας. Με μοναδική έγνοια να τους προσαρμόσει στα μέτρα του.
Είναι ο Τσίπρας ένας "ρακοσυλλέκτης" της πολιτικής; Και γιατί επιδιώκει την "ανάσταση" ξοφλημένων προσώπων που το σύστημα τους είχε ήδη στείλει στα αζήτητα;
Η απάντηση είναι μάλλον απλή, αν προσπαθήσει κανείς να τον ερμηνεύσει με "αισθητικούς" όρους. Σκοπός του Αλέξη δεν είναι σε καμία περίπτωση, να αφήσει πίσω του πολιτικό έργο ή να βελτιώσει το επίπεδο της κοινωνίας. Και κατά συνέπεια, δεν επιζητεί κανένα είδος πολιτικής πράξης, παρά μόνο την δημιουργία εντυπώσεων. ''Οπως ακριβώς κάνει και ένας "διδακτικός" ποιητής, σαν τον Κωνσταντίνο Καβάφη που αναζητά το υλικό του σε άσημους ιστορικούς χαρακτήρες για να τους πλάσει όπως ο ίδιος επιθυμεί για τον αναγνώστη του.
Βεβαίως, ο Καβάφης είχε λόγους να το κάνει, δεδομένου πως υπήρξε ο ίδιος ένα πρόσωπο που κινούνταν στο περιθώριο της κοινωνίας. Και η ποίησή του είναι πολλές φορές, ένα μέσο "αυτοϊασης" των εσωτερικών ζητημάτων του.
Δεν αποκλείεται να ισχύει το ίδιο για τον Αλέξη Τσίπρα. Να ακολουθεί μία υπαρξιακή στρατηγική που στόχο έχει, εκτός από την πολιτική του επιβίωση, και την ψυχοθεραπεία του.
Στο κάτω κάτω, γιατί ένας αδιάφορος για δημιουργία, άνθρωπος που μισεί το σύστημα, να θέλει να το διοικήσει με συστημικούς όρους; Τι προσδοκά από την ενασχόλησή του με την πολιτική, όταν διατυμπανίζει παντού το δικό του ιδεολογικό μανιφέστο και στο τέλος παραδίδεται ολοκληρωτικά στους κανόνες των "αντιπάλων" του;
Ο Τσίπρας επιλέγει τους μέτριους γιατί ο μόνιμος συνομιλητής του στην κοινωνία είναι ο μέτριος Έλληνας. Αυτόν στοχοποίησε εξαρχής και με αυτόν επικοινωνεί κάθε φορά που αναζητά στήριξη για την εξουσία.
Η μετριότητα δεν είναι βέβαια προνόμιο μόνο των υπουργών του. Βρίσκονται παντού όπου το κόμμα επιλέγει τους εκλεκτούς του. Στα στελέχη του Δημοσίου, στις διοικήσεις των οργανισμών ή στις υπηρεσίες του κράτους.
Η "διδακτική" όμως πολιτική του τσίπρα το μόνο που καταφέρνει είναι να διαιωνίζει το αδιέξοδο της μετριότητας για την κοινωνία. Χτίζοντας κουλτούρα απαξίωσης των ικανών και μειώνοντας κι άλλο το αίσθημα εμπιστοσύνης των πολιτών στις ηγεσίες που τους κυβερνούν.
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει από το να πείσει κάποιος τους μέτριους ότι δεν τους συμφέρει να διοικούνται από μέτριους. Από το να κατανοήσουν τις επιπτώσεις στην καθημερινότητα και στη ζωή τους. Για τον Τσίπρα "η δύναμη πάντα θα βρίσκεται στο παραμύθι", στην πλάνη και στην μετριότητα. Άλλο όμως η ποίηση κι άλλο η πολιτική...
