Του Σάκη Μουμτζή
Προχθές η Ελλάδα εξέδωσε εφταετές ομόλογο με απόδοση 1,9%. Ζητήσαμε 2,5 δισεκατομμύρια και οι επενδυτές προσέφεραν 12,5 δισεκ. Είναι μια ευκαιρία να γίνει μια μικρή εξαγορά ακριβών δανείων.
Αναμφίβολα θετικό το γεγονός.
Προχθές επίσης είχαμε τον διορισμό 28 γενικών γραμματέων υπουργείων. Όλοι τους με βαριά βιογραφικά.
Αίφνης το διαδίκτυο, αντί να ασχολείται με τα δύο αυτά θετικά γεγονότα, εστίασε την προσοχή του σε δύο υποπεριπτώσεις γραμματέων που ο διορισμός τους, εκ πρώτης όψεως, προκαλεί αρνητική εντύπωση.
Δηλαδή, προσπέρασαν τις 26 θετικές περιπτώσεις και ασχολούνται με τις δύο που θεωρούν αρνητικές. Θα μου πείτε πως σχεδόν πάντα έτσι συμβαίνει. Το μάτι πέφτει στο αρνητικό. Αυτό όμως είναι άδικο για μια κυβέρνηση, που κατά γενική ομολογία, ήταν άριστα προετοιμασμένη από τα αποδυτήρια.
Είναι γεγονός πως ο ψηφοφόρος του φιλελεύθερου χώρου έχει άλλη πολιτική κουλτούρα από τον αριστερό ψηφοφόρο. Δεν είναι στρατιωτάκι. Δεν αναγνωρίζει την κομματική πειθαρχία, ούτε υποτάσσει την γνώμη του στο καλό του κόμματος.
Στην φιλελεύθερη σκέψη δεν υπάρχει ο όρος «κομματικότητα».
Έτσι, είναι λογικό κάθε φορά που παρατηρούνται αβελτηρίες στο κυβερνητικό έργο να ακούγονται και γκρίνιες. Να ασκείται κριτική.
Όλα αυτά είναι καλά και αναμενόμενα για φιλελεύθερους πολίτες.
Όμως, θα πρέπει κάθε φορά να μην χάνουμε και την μεγάλη εικόνα. Να μην χάνουμε τα επιτεύγματα που πραγματώνονται μέσα σε αντίξοες συνθήκες.
Πάντα στην κριτική μας θα πρέπει να υπάρχει ένα ισοζύγιο θετικών και αρνητικών πεπραγμένων.
Άλλωστε, τι περιμέναμε; Όλα να είναι καλώς καμωμένα; Να μην γίνουν λάθη; Να μην υπάρξουν καθυστερήσεις;
Και λάθη θα γίνουν και καθυστερήσεις θα υπάρξουν και διχογνωμίες θα παρατηρηθούν. Αλάνθαστοι είναι μόνον αυτοί που δεν κάνουν τίποτα. Οι τεμπέληδες και οι αδιάφοροι.
Η Νέα Δημοκρατία έχει να επιτελέσει ένα δομικό έργο. Καλείται να μεταρρυθμίσει την Ελλάδα και συγχρόνως να ανανεώσει και να διευρύνει την παράταξη.
Είναι λογικό σε αυτήν την δύσκολη προσπάθεια της να επιζητήσει πολλαπλά στηρίγματα και σε άλλους πολιτικούς χώρους. Να προτείνει την συνεργασία και σε στελέχη του λεγόμενου μεταρρυθμιστικού κέντρου.
Τι θα γίνεται; Κάθε φορά που μια ομάδα ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας δεν θα εγκρίνει ένα όνομα, θα πλημμυρίζει το διαδίκτυο από αρνητικά σχόλια; Δεν θα δοθεί καμιά ευκαιρία στην κυβέρνηση να αποδείξει την ορθότητα της επιλογής της;
Προφανώς κάποιοι, εκ νοοτροπίας αντιρρησίες, δεν αντιλαμβάνονται την δύναμη του διαδικτύου στην πρόκληση εντυπώσεων και στην δημιουργία πολιτικού κλίματος.
Επίσης κάποιοι άλλοι που νομίζουν πως η πολιτική έχει μόνον δύο χρώματα, το άσπρο και το μαύρο, δεν αντιλαμβάνονται πως πίσω από κάποιες, εκ πρώτης όψεως, αρνητικές επιλογές υπάρχει ένας σχεδιασμός που θα ξεδιπλωθεί μέσα στον χρόνο.
Προς Θεού, δεν θέλω να πω ότι θα πρέπει να παραιτηθούμε από το δικαίωμα της κριτικής. Όμως, όταν μέσα σε μια σειρά θετικών γεγονότων απομονώνουμε δύο που τα θεωρούμε αρνητικά και ασχολούμαστε με αυτά, τότε μιζεριάζουμε.
Ας περιμένουμε να δούμε το κυβερνητικό έργο και τότε να κρίνουμε. Οι 54 εφιαλτικοί μήνες ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα έπρεπε να μας είχαν οπλίσει με μεγαλύτερη υπομονή και να είχαν διώξει την εσωκομματική γκρίνια.
Η κυβέρνηση αυτή χρειάζεται την απλόχερη στήριξη μας.
