Δεν έχω διαβάσει ειδήσεις μέσα στο Σαββατοκύριακο, και γενικώς δεν είμαι φαν των (τοπικών) ειδήσεων, αλλά όσο να 'ναι αν είχε χάσει τη νεοαποκτηθείσα θέση της η νέα διευθύντρια του Πρωθυπουργικού Γραφείου στη Θεσσαλονίκη πριν συμπληρώσει σαρανταοχτάωρο δεν μπορεί παρά να το είχε πάρει το αυτί μου. Για να το θέσω ωμά αλλά κυριολεκτικά: θα έβγαιναν άνθρωποι στους δρόμους να πανηγυρίσουν — θα άνοιγαν σαμπάνιες και Aperol — θα τους έδειχνε η τηλεόραση — θα ανέβαιναν βιντεάκια στο YouTube — θα το μαθαίναμε ακόμα κι εμείς εδώ στην ξενιτειά, και οι γείτονες θα μας χτυπούσαν την πλάτη καμαρώνοντάς μας. Γιατί θα ήταν μία σπάνια εκδήλωση πολιτικού αυτοσεβασμού και (κυρίως) πολιτικής σοφίας: τα οφέλη για την κυβέρνηση θα ήταν μεγάλα.
Θα πείτε βέβαια κάποιοι, «Μα, για όνομα του καλού Θεού, ακόμη μ' αυτό ασχολείσαι; Σοβαρά τώρα; Άσ' το, μπαγιάτεψε ήδη, εδώ ο κόσμος καίγεται».
Ανοησίες. Είμαι βαθύτατα και οριστικά πεπεισμένος ότι ο κόσμος καίγεται ακριβώς και μόνο επειδή υπάρχουν Πρωθυπουργικά Γραφεία σαν και δαύτο, άχρηστα και ύποπτα, και επειδή αυτά τα Πρωθυπουργικά Γραφεία στελεχώνονται ακριβώς σαν και δαύτο? και επειδή οι πρωθυπουργοί δεν έχουν σοβαρούς συμβούλους για να τους πουν δυο κουβέντες της προκοπής.
Δεν καίγεται για κανέναν άλλο λόγο.
Το θέμα, για να το πούμε αλλιώς, είναι μείζον — δεν είναι της πλάκας, και δεν είναι «τοπικό»: δεν αφορά την ιδιαίτερη πατρίδα μου, αυτή την οριστικά χαμένη υπόθεση, αλλά την Ελλάδα σαν ολότητα. Ή μάλλον: την Ελλάδα σαν πρόβλημα.
Μάλιστα, για να το ξαναπάμε στους συμβούλους (που, λέμε πάλι, δεν είναι της προκοπής — ή δεν είναι καν σύμβουλοι αλλά μόνο χειροκροτητές, αν μάλιστα δεν είναι και βαλτοί κάποιοι, που πολύ φοβούμαι ότι είναι: δεν εξηγείται αλλιώς), μάλιστα, λέω, η αποκάλυψη τις προάλλες του προσώπου που θα διηύθυνε το γελοίο αυτό Γραφείο —με τον απολύτως δικαιολογημένο σάλο και τα χάχανα που ξεσήκωσε από δεξιά, κέντρο και αριστερά— ήταν μάννα εξ ουρανού, ένα Θείο δώρο για να έμενε από τη μια στιγμή στην άλλη ακέφαλο το τρανό αυτό καθίδρυμα, μέχρι τουλάχιστον να ξεχνιόταν (αν και όχι από εμάς) το όλο θέμα, αυτή η παροιμιωδώς ογκώδης πατάτα, αυτό το αυτογκόλ από τα αποδυτήρια, ώστε «να δούμε πώς θα το χειριστούμε από δω και στο εξής, κύριε Πρόεδρε, μην ανησυχείτε, ίσως το ενώσουμε με το Μακεδονίας-Θράκης, ίσως το αφήσουμε να πιάσει αράχνες, ίσως το κάνουμε γραφείο ΔΕΘ, τσιμπάνε αυτοί εδώ με τη ΔΕΘ, θα δούμε, θα δούμε».
Αλλά τίποτε τέτοιο δεν έγινε? αλλιώς θα το είχαμε μάθει.
* * *
Λένε διάφοροι φίλοι, «Μα τι περιμένατε δηλαδή; Είστε χαζοί; Δεν ξέρετε τι συμβαίνει; Δεν ξέρετε ποιοι είναι ο βασικός κορμός του κόμματος που κυβερνά; Αυτοί που το κρατούν στη ζωή; Ή μήπως είστε τόσο άσχετοι που νομίζατε ότι επειδή βγάλατε κάρτα μέλους για να ψηφίσετε τον Μητσοτάκη στις εσωκομματικές, μπορείτε να έχετε απαιτήσεις; Επικοινωνείτε; Και, αναφορικά με τη Θεσσαλονίκη, στ' αλήθεια δεν έχετε ιδέα για όλα αυτά που γίνονταν και γίνονται εκεί πάνω; Για τις ιδιαιτερότητες της πόλης; Για τα αλισβερίσια; Για τις υπόγειες —και σιγά δα τις υπόγειες— συναλλαγές; Και, για να μη μιλήσουμε για τις Δημοτικές, μήπως δεν πήρατε καν χαμπάρι τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας στις εθνικές εκλογές; Που, αν δεν ήταν και το Μακεδονικό, θα έπεφτε κάτω ακόμη και από το ΠΑΣΟΚ; Λέτε να ήταν τυχαίο όλο αυτό; Seriously? Και μετά από όλα αυτά τρέφατε στα σοβαρά ελπίδες ότι θα…»
Μισό λεπτό, μισό λεπτό!
Ναι, αμέ, τα ξέρουμε όλα αυτά. Και πολλά περισσότερα σχετικά με αυτά ξέρουμε. Και πολύ πιο πικάντικα. Και με ονοματεπώνυμα. Δουλειά μας είναι να τα ξέρουμε αυτά.
Αλλά δουλειά μας είναι επίσης να φέρνουμε ψωμί στην οικογένεια. Κύρια δουλειά μας. Πρωταρχική. Δεν ενδιαφερόμαστε για το «κοινό καλό» ως αυταξία. Ενδιαφερόμαστε, και κάπως δουλεύουμε κι εμείς, για το «κοινό καλό» σαν πλαίσιο (το μοναδικό πλαίσιο από όλα τα υπάρχοντα) μέσα στο οποίο θα μπορούμε, κι εμείς και οποιοσδήποτε, να φέρνουμε ψωμί στην οικογένεια.
Και, για να αντιστρέψουμε το ερώτημα:
Στη φράση «Απαιτούνται ριζικές μεταρρυθμίσεις για να σωθεί και να προοδεύσει η χώρα» εσείς ποια από όλες τις λέξεις δεν καταλαβαίνετε;
