Την ώρα που διατρανώνει την πρόθεση να στηρίξει την Προοδευτική Συμμαχία ακόμη και έναντι του ΣΥΡΙΖΑ με στόχο το κέντρο, ο Αλέξης Τσίπρας υψώνει σημαία αντίστασης και καλεί σε «πόλεμο» μέσα από συλλαλητήρια κατά του «νεοφιλελευθερισμού» και της… ελίτ προαναγγέλλοντας το «σκίσιμο» των νόμων προκαλώντας σύγχυση στο ακροατήριο αλλά και τα στελέχη του.
Η αδυναμία της ηγετικής ομάδας της αξιωματικής αντιπολίτευσης να χαράξει στρατηγική και να συνδράμει εκ του ρόλου της στην προσπάθεια αντιμετώπισης των κρίσεων γίνεται όλο και περισσότερο εμφανής. Και αποκαλύπτεται μέσα από το συνεχές δριμύ κατηγορώ κατά της κυβέρνησης χωρίς να κατατίθενται προτάσεις.
Το νέο lockdown που εισηγήθηκαν οι ειδικοί, στην Κουμουνδούρου το υποδέχθηκαν με τις γνωστές καταγγελίες σε βάρος του Πρωθυπουργού προσωπικά αλλά και της κυβέρνησης γενικά περί πολιτικής τού βλέποντας και κάνοντας. Ουδεμία αναφορά στο αν σωστά λαμβάνονται μέτρα ή όχι. Είναι δεδομένο δε πως αν Αττική, Θεσσαλονίκη και άλλες περιοχές που βρέθηκαν στο κόκκινο έμεναν ανοιχτές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε καταγγείλει το γεγονός πως δεν έλαβαν μέτρα.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η συμπεριφορά ανταποκρίνεται σε κόμματα διαμαρτυρίας και όχι σε κόμματα που επιθυμούν να δηλώνουν ότι εκφράζουν την «κυβερνώσα αριστερά» ή ότι είναι έτοιμα να κυβερνήσουν (χωρίς όμως να ζητούν εκλογές).
Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να έχει μπει στη λογική του ώριμου φρούτου, όπως εισηγούνται και οι νέοι επικοινωνιακοί σύμβουλοί του, που εκτιμούν ότι η πανδημία θα συνεχιστεί και σταδιακά η κούραση θα δώσει τη θέση της στην αντίδραση και στο τέλος στην οργή.
Εξ ου και βρέθηκε να καλεί τον ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει την πρωτοβουλία της Προοδευτικής Συμμαχίας στο δρόμο για μια «προοδευτική διακυβέρνηση». Χωρίς, όμως, ένα πρόγραμμα και ένα σχέδιο και χωρίς προτάσεις, η λύση αυτή τη στιγμή είναι μια πολεμική ρητορική διανθισμένη με διχαστικό λόγο προκειμένου να διατηρήσει ενεργό τον στενό πυρήνα του κόμματος και να πετύχει έστω μια αντίδραση όπως τα συλλαλητήρια με αφορμή το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ.
Ουσιαστικά δημιουργεί μια μαγιά που στο μέλλον ίσως μετατραπεί στη σπίθα μιας αγανάκτησης. Και κλείνει και το μάτι στους αντιεξουσιαστές, τα «παιδιά» όπως τα είχε χαρακτηρίσει ο Γιάννης Δραγασάκης ή τους κατά Βούτση «ημιπιτσιρικάδες», σε μια συνεχιζόμενη «επαναστατική γυμναστική».
Για να επιτευχθεί αυτό ο Αλέξης Τσίπρας και η Κουμουνδούρου βρίσκονται σε μια διαρκή αναζήτηση «βαρβάρων». Ενός εχθρού που θα στοχοποιηθεί για να συντηρηθεί και το αφήγημα των ταξικών διαφορών με τη σημερινή κυβέρνηση.
Το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ έχει κριθεί στην παρούσα συγκυρία ως ιδανική περίπτωση αφού ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός της φύλαξης και της ασφάλειας σε αυτά έχει στοχοποιήσει και το θέμα των βάσεων.
Ιδανικός εχθρός γίνονται έτσι οι «ιδιώτες της εκπαίδευσης», ο νέος Μινώταυρος του… νεοφιλελευθερισμού που παίρνει τη θέση των «ιδιωτών της υγείας», οι οποίοι βρέθηκαν στο στόχαστρο την προηγούμενη περίοδο με αφορμή την πανδημία.
Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργου Κυρίτση σύμφωνα με την οποία οι «ιδιώτες της εκπαίδευσης» είναι αυτοί που «έριξαν τα μπετά» για να πέσει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.
Ξεπερνώντας το γεγονός πως η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έχασε τις εκλογές με τις ψήφους του ελληνικού λαού το 2019 (αν και όπως είχε υποστηρίξει ο Αλέκος Φλαμπουράρης δεν είχε καταλάβει τι ψήφισε), η ουσία είναι πως αυτή η νέα παράσταση δεν κόβει εισιτήρια πέραν των ελαχίστων που μετέχουν στις διαδηλώσεις. Διαδηλώσεις τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ανοιχτά και επίσημα κατά παρέκκλιση κάθε μέτρου προστασίας της δημόσιας υγείας.
Μια ματιά μόνο στις δημοσκοπήσεις είναι εύκολο να αναδείξει την απόσταση που χωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ από την πλειοψηφία, η οποία εμφανίζεται ωριμότερη και έτοιμη να στηρίξει μεταρρυθμίσεις που θα συμβάλλουν στην βελτίωση της ποιότητας της καθημερινότητας αλλά και γενικότερα της ζωής.
ΥΓ. Το μόνο που προς το παρόν διασώζει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το γεγονός πως δεν υπάρχει εναλλακτική στο χώρο της κεντροαριστεράς αφού το ΚΙΝΑΛ της Φώφης Γεννηματά στην παρούσα φάση εμφανίζεται να πλειοδοτεί ως προς τις καταγγελίες τόσο για τη διαχείριση της πανδημίας όσο και για μεταρρυθμίσεις όπως αυτή στο χώρο της Παιδείας. Αν μη τι άλλο θα έπρεπε να γνωρίζουν πως στο κέντρο οι ψηφοφόροι συντάσσονται με τη λογική της ασφάλειας, μέσα από την οποία υποστηρίζεται και η ανάπτυξη, και όχι με τη λογική αντιστασιακών αφηγημάτων.
