Το χάσμα γενεών έρχεται από τα βάθη των αιώνων. Οποιαδήποτε επιχειρηματολογία επί αυτού θα είναι κοινότοπη και κουραστική.
Είναι αυτονόητο πως μέσα σε αυτό το χάσμα που χωρίζει τις γενιές είναι και η διαφορετική αίσθηση του χρόνου, κάτι που αποτυπώνεται και στην περιορισμένη αποδοχή που έχουν τα μέτρα κατά της πανδημίας στην νεολαία. Και εδώ δεν χρειάζεται επιχειρηματολογία. Τι να αποδείξουμε; Πως το αίμα του εικοσάρη «βράζει» πιο πολύ από του εξηντάρη;
Το ζητούμενο κάθε φορά είναι πώς επιδρά αυτό το χάσμα των γενεών στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Εννοείται πως σε συνθήκες πολιτικής ανελευθερίας οι νέοι πάντα ήταν η θρυαλλίδα των εξελίξεων. Στις δημοκρατίες συμμετέχουν στο μέτρο της κοινωνικής τους εμβέλειας, καθώς τελικά στην κάλπη μιλά όλη η κοινωνία.
Προχθές, ο Κύκλος Ιδεών του Β. Βενιζέλου παρουσίασε μιαν ενδιαφέρουσα δημοσκόπηση της εταιρείας Metron Analysis με θέμα την αποδοχή των μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Τα ευρήματα ενδιαφέροντα, αλλά αναμενόμενα. Χωρίς εκπλήξεις.
Στο ερώτημα πώς αντιμετωπίζουν οι ηλικίες μεταξύ 17-34 ετών την κυβερνητική πολιτική για την αντιμετώπιση του covid 19 το 63% απαντά αρνητικά. Αντιθέτως στις ηλικίες 55 plus ο θετικός δείκτης παίρνει την ανιούσα και προσεγγίζει το 65%.
Εξειδικεύοντας την ερώτηση στα περιοριστικά μέτρα και εδώ δεν υπάρχει καμιά έκπληξη. Στις ηλικίες 17-34 ετών το 58% διαφωνεί με αυτά, ενώ στις ηλικίες 55-64 ετών η αποδοχή των μέτρων, κλιμακωτά, προσεγγίζει το 67%.
Ένα εξίσου ενδιαφέρον εύρημα της ίδιας δημοσκόπησης είναι και η απάντηση που δίνουν οι ερωτώμενοι στο κατά πόσον η αντιπολίτευση βοηθά με την στάση στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Εδώ οι ηλικίες κάνουν μια μικρή έκπληξη. Οι νέοι 17-34 ετών σε ποσοστό 70% αποδοκιμάζουν την στάση της αντιπολίτευσης.
Μπορούμε να εξάγουμε ένα ασφαλές πολιτικό συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω; Πέραν της γενικής διαπίστωσης πως η νεολαία αντιδρά στα μέτρα, χωρίς να πολιτικοποιεί την αντίδραση της, άλλο συμπέρασμα δεν μπορεί να εξαχθεί.
Και αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους; Νομίζω πως δεν πρέπει να συγχέουμε καταστάσεις και κίνητρα. Αυτοί που παρελαύνουν κάθε μέρα έχουν πολύ συγκεκριμένα ιδεολογικά και πολιτικά αιτήματα.
Ο εγκλεισμός ουδόλως επηρεάζει την συμπεριφορά τους. Οι ίδιοι θα διαδήλωναν και αν δεν υπήρχαν τα μέτρα και υπήρχαν οι ίδιες πολιτικές συνθήκες. Άλλωστε και ο αριθμός των συμμετεχόντων δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Οι γνωστοί «χώροι» κινητοποιούν τις δυνάμεις τους.
Αυτό όμως που έχει ενδιαφέρον είναι πώς όσες φορές επιχειρήθηκε να οργανωθεί ανοικτή εκδήλωση κατά των περιοριστικών μέτρων αυτή απέτυχε παταγωδώς. Χίλια άτομα συγκεντρώθηκαν στην Αθήνα και ούτε πεντακόσια στην Θεσσαλονίκη.
Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η καραντίνα θα δημιουργήσει μια νέα γενιά «αγανακτισμένων», με πρωτοπόρα την νεολαία. Ευθύς ως ομαλοποιηθεί η κατάσταση -εντός ολίγων εβδομάδων- τα πάντα θα επανέλθουν στην θέση τους. Οι νέοι που θα θέλουν να διαδηλώνουν, θα διαδηλώνουν όπως και τώρα και οι νέοι του εσπρέσο και του μεταμεσονύκτιου χαβαλέ θα κάνουν το κέφι τους.
Τις ανησυχίες γι' αυτούς τις έχουμε εμείς στο κεφάλι μας. Τα παιδιά θέλουν απλώς να ζήσουν την ζωή τους και θα το κάνουν.
