Του Δημήτρη Καμπουράκη
Από τις μύριες διαχρονικές μεταμορφώσεις της ΕΡΤ, η σημερινή της εικόνα είναι θαρρώ η πλέον αξιομνημόνευτη. Η κρατική ραδιοτηλεόραση κατέληξε οχυρό που δεν διαθέτει πια την παραμικρή στρατηγική ή λειτουργική αξία, σαν παλιό Φράγκικο κάστρο γαντζωμένο σε κάποια έρημη πλαγιά, τόπου ξεχασμένου απ' τον Θεό και τους ανθρώπους. Κι όμως, αυτό το αλλοτινό αραχνιασμένο κτίσμα συνεχίζει να μας απασχολεί επειδή (άκουσον, άκουσον) πολιορκείται από τον Φίλη ενώ μέσα του βρίσκεται ταμπουρωμένος ο Παπάς. Αλλόκοτα πράγματα.
Όσοι πιστεύουν ότι η ΕΡΤ μπορεί να ξαναβρεί την χαμένη της αξιοπιστία, ζουν σε παρελθούσες δεκαετίες. Διαχρονικώς ετοιμοθάνατη από το '90 καθότι ανήμπορη να ανταγωνιστεί ή να διαφοροποιηθεί ουσιωδώς από την ιδιωτική αδερφούλα της, ακολούθησε απογοητευτική πορεία. Εκτελέστηκε το 2013 από τους Σαμαροβενιζέλους, για να ξανασηκώσει όρθιο το πτώμα της ο Τσίπρας και να του ξαναδώσει –δια του Παπά- την χαριστική βολή στο αριστερό μηνίγγι. Η ΕΡΤ απέκτησε πλέον την οριστική και αμετάκλητη μορφή της: Θα πορεύεται εις το διηνεκές στους διαδρόμους της εκάστοτε εξουσίας ως κυβερνητικό ζόμπι. Πότε αντιαισθητικό, πότε εξοργιστικό και πότε απλώς χαζό ζόμπι. Για τ' αλλού (αντικειμενικότητες, κύρος και τα ρέστα) δεν έχει πλοίο γι αυτήν, δεν έχει οδό.
Οι ενδοκυβερνητικές μάχες περί το σαρκίο της, ουδεμία σχέση έχουν με θέματα αρχών. Δούκες και βαρόνοι, Φίληδες και Παπάδες, διαγκωνίζονται για τον έλεγχο του ζόμπι και μόνο. Τι θα το κάνουν όταν το ελέγξουν, είναι δικός τους λογαριασμός. Πάντως το θέλουν διακαώς, είναι για αυτούς θέμα ζωής και θανάτου. Για κάποιο άγνωστο λόγο, όποιος ελέγχει τον νεκροζώντανο οργανισμό, αυξάνει τις μετοχές του μέσα στο κυβερνόν κόμμα. Μυστήρια πράγματα και πάλι.
Στο εσωτερικό του ξεχασμένου φρουρίου στο μεταξύ, σιτίζονται άξιοι και ανάξιοι αναμεμειγμένοι φύρδην-μίγδην. Το σιτηρέσιο μεταφέρεται έξωθεν, δια της υποχρεωτικής αφαίμαξης των γύρω πληθυσμών. Το χορτάτο προσωπικό της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, άθυρμα αδυσώπητων ανταγωνισμών εξουσίας, έμαθε -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- να πορεύεται ακολουθώντας τρεις αρχές: Πρώτον της διαφύλαξης του πισινού του, δεύτερον της ελάσσονος εργασιακής προσπάθειας και τρίτον της μέγιστης κομματικής προσφοράς. Τούτων δοθέντων, εκεί μέσα είναι πλέον αδύνατος ο διαχωρισμός της ήρας από το σιτάρι.
Παρά ταύτα, υπάρχει λύση για την ΕΡΤ. Ομιλώ για λύση από την επόμενη κυβέρνηση, όχι από την σημερινή που συμπεριφέρεται στο ζόμπι της ως περήφανη μητέρα κακομαθημένου μονογενούς υιού. Όχι να κλείσει πάλι η ΕΡΤ, δεν θέλω ν' ακούω τέτοιες σαχλαμάρες. Όχι να μπει υπό διακομματική διοίκηση, μάταιος κόπος θα ναι, τα ζόμπι δεν διχο-τριχο-τομούνται. Η λύση είναι μία και μοναδική: Η ΕΡΤ να συνεχίσει να υπάρχει, αλλά δίχως να παράγει ειδήσεις και ενημέρωση. Να παράγει και να μεταδίδει πρόγραμμα, ταινίες, σειρές, θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος, τοπικά ή διεθνή ζητήματα, ντοκιμαντέρ, πολιτισμό, αλλά -προς Θεού- όχι άλλες ειδήσεις, ενημερωτικές εκπομπές και πολιτικά σχόλια. Τότε ναι, ενδέχεται να ξανανθίσει.
Άλλως, θα συνεχίσει στο διηνεκές πότε ως Συριζαϊκό και πότε ως Νεοδημοκρατικό ζόμπι, μόνιμο έρμαιο της καχυποψίας, του κρατισμού, της βαριάς προϊστορίας της και της αδιάλειπτης πολιτικής πόλωσης που κατατρύχει τον τόπο. Και ρωτάτε: Αν υιοθετηθεί τοιούτο μοντέλο, τι θα απογίνουν οι εκατοντάδες δημοσιογράφοι της; Δεν γνωρίζω. Ούτε σκέψη για απόλυση τους βέβαια, δεν χρειαζόμαστε άλλα αστεία μνημεία πεσόντων στην Αγία Παρασκευή. Ας συνεχίσουν να πληρώνονται μέχρι να πάρουν σύνταξη ή ας αξιοποιηθούν –αν το επιθυμούν εθελοντικώς- αλλού. Έτσι κι αλλιώς και τώρα πληρώνονται μόνο και μόνο για να τσακώνεται πάνω στην πλάτη τους ο Φίλης με τον Παπά. Άλλος κανείς δεν τους βλέπει. Ορισμένοι απ' αυτούς τους συναδέλφους θα απαλλαγούν από ένα ανυπόφορο άχθος που τους καταδυναστεύει εσωτερικώς και εξωτερικώς, άλλοι θα πάψουν απλώς να αυτοεξευτελίζονται…
