Της Μαρίας Χούκλη
Υπάρχει μια χώρα 11 εκατομμυρίων ανθρώπων, από τους οποίους σχεδόν 7 εκατομμύρια αποτελούν τον οικονομικά μη ενεργό πληθυσμό: συνταξιούχοι, άνεργοι και άεργοι. Το δημόσιο χρέος αυτής της χώρας δυσθεώρητο, σε λίγο θα είναι το διπλάσιο του ΑΕΠ της.
Σ' αυτά προσθέστε τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια που κοντεύουν να φθάσουν το μισό ΑΕΠ. Αντίφαση ασφαλώς το γεγονός ότι σε τράπεζες του εξωτερικού και στα στρώματα των σπιτιών της υπάρχουν περίπου 130 δισ. καταθέσεις. Η αξία της ακίνητης περιουσίας φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων έχει υποστεί καθίζηση τουλάχιστον κατά 40%, αλλά φορολογείται σαν να μην συνέβη τίποτα. Αυτή η χώρα του μύθου μπαίνει στον έβδομο χρόνο με ύφεση. Δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές και εξαρτάται από την «καλοσύνη» των ξένων.
Καθημερινά 4-5 χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες προστίθενται στις δεκάδες χιλιάδες ομοεθνών τους που προηγήθηκαν. Έχει περισσότερους γιατρούς απ' όσους χρειάζεται, αλλά τα νοσοκομεία της έχουν ελλείψεις σε προσωπικό και αναλώσιμα.
Έχει περισσότερους εκπαιδευτικούς απ' όσους χρειάζεται, αλλά σε πολλές μαθητικές τάξεις δυο μήνες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, δεν έχουν μπει ακόμη δάσκαλοι. Στα δικαστήρια της στοιβάζονται με αδιανόητους ρυθμούς υποθέσεις, με τον χρόνο εκδίκασης να διεκδικεί πανευρωπαϊκό, αν όχι παγκόσμιο, ρεκόρ. Πληρώνει κάθε χρόνο πρόστιμα για τις χωματερές, καταδικάζεται κάθε χρόνο για τις άθλιες συνθήκες των σωφρονιστικών καταστημάτων.
Δηλώνει ότι ψάχνει επενδυτές αλλά κάνει ο, τι μπορεί για να μην έλθουν. Ο γεωπολιτικός περίγυρός της έχει γεμίσει με δράκους αλλά εκείνη συμπεριφέρεται σαν να είναι η περίκλειστη Ελβετία. Έχει συμμάχους αλλά τους αντιμετωπίζει σαν εχθρούς. Μετρά μήνα το μήνα πόσα παιδιά της ανάγκασε να αναζητήσουν την τύχη τους εκτός συνόρων.
Η χώρα-μυθιστόρημα μπορεί να καταφέρει πολλά, αλλά κάνει ελάχιστα. Έχει ένα κραταιό ακροδεξιό κόμμα αλλά ανέχεται τις ολοκληρωτικές συμπεριφορές σε όλες της πτυχές του δημόσιου βίου. Υπερηφανεύεται ότι δίδαξε σε όλον τον κόσμο την αξία της Δημοκρατίας, αλλά την τσαλακώνει στη διαχείριση των δικών της. Σ' αυτήν λοιπόν τη χώρα του μύθου, οι πολιτικοί ιθύνοντες -της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης- βηματίζουν βλέποντας τις πλάτες της κοινωνίας. Σύρονται οι μεν από τους δε, υποδυόμενοι ότι δεν είναι γυμνοί. Όσο κάθονται στις υπουργικές θέσεις -αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι- όλα είναι καλά. Όταν αποχωρήσουν θυμούνται ότι τίποτα δεν ήταν σωστό. Ότι ο όφις τους εξαπάτησε και δαγκώνουν το χέρι που τους έστεψε . Οι ηγετικές ομάδες της διαχρονικά προτιμούν να χορεύουν τον πυρρίχιο της καταστροφής, αποφεύγοντας να μιλήσουν τη γλώσσα της αληθινής ζωής. Καυγαδίζουν για «ηθικές αυτουργίες» και καταπίνουν την κάμηλο της φυσικής αυτουργίας σε εγκλήματα. Ποτέ δεν κατέβηκαν όλοι μαζί σε ένα συλλαλητήριο κατά της τρομοκρατίας αλλά τους αρκεί να αλληλοκατηγορούνται.
Κάπως έτσι ο καιρός κυλάει. Περιμένουν το λυτρωτικό αύριο, λυτρωτικό για εκείνους και όχι για τη χώρα. Αν γινόταν βιβλίο θα της ταίριαζε ο τίτλος «Ελλάδα».
