Είναι αλήθεια πως τα Δικαιώματα του Ανθρώπου πηγάζουν από μία αρχή που είναι πολύ «δυσκολοχώνευτη»: είναι καθολικά. Δηλαδή, όποιος γεννήθηκε στο ανθρώπινο είδος, ό,τι χρώμα και να έχει το δέρμα του, σε όποιον Θεό και να πιστεύει, όποια και να είναι η σεξουαλική του ταυτότητα τα απολαμβάνει. Χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση.
Όποιος δεν αναγνωρίζει λοιπόν την καθολική ισχύ των Δικαιωμάτων, όποιος δηλαδή δεν αποδέχεται ότι τα Δικαιώματα ισχύουν για ολόκληρο το ανθρώπινο είδος και θέτει όρους για να τα αναγνωρίσει απλώς δεν τα αποδέχεται.
Σε ένα κόσμο που ακόμα και οι δυτικές κοινωνίες με μακρά και βαθιά δημοκρατική παράδοση, σπαράσσονται από συγκρούσεις στη βάση των πολιτικών των ταυτοτήτων, τα Δικαιώματα του Ανθρώπου παραβιάζονται περισσότερο από ποτέ. Και κάνουμε αυτή τη διαπίστωση γιατί είναι σήμερα που περισσότερο από ποτέ στην ιστορία του Ανθρώπου διαθέτουμε Χάρτες, Νόμους, διακρατικές συμφωνίες που τα αναγνωρίζουν ως θεμέλιο κάθε ευνομούμενης Πολιτείας. Και όμως, παρ' όλες τις σχετικές διακηρύξεις ακόμα και χώρες της ΕΕ τα παραβιάζουν κατάφωρα.
Στην Ελλάδα μάλιστα έχουμε άλλη μια «ιδιαιτερότητα». Τα Δικαιώματα τα αναγνωρίζουμε ανάλογα με την κομματική ταυτότητα του κάθε πολίτη.
Όποιος ανήκει στην Αριστερά και συμμετέχει σε επεισόδια που διαλύει βιαίως η Αστυνομία, τότε η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και η Διεθνής Αμνηστία εκδίδουν ανακοινώσεις που καταδικάζουν την κατάχρηση της αστυνομικής βίας.
Όποιος είναι φιλελεύθερος φοιτητής και κυκλοφορεί μόνος στους χώρους της Σχολής του και τον πάρουν στο κατόπι μια δράκα αλητών για τις ιδέες του πρέπει να απολογηθεί και από πάνω: Μήπως έκανε κάτι να τους προκαλέσει; Τι δουλειά είχε να περιφέρεται ασκόπως στην ίδια του τη Σχολή;
Το ίδιο ισχύει για άλλους «ακτιβισμούς». Τρομοκρατούν οι χούλιγκαν τα μέλη ΔΕΠ και τις διοικήσεις των Ιδρυμάτων; Εάν οι χούλιγκαν δηλώνουν αριστεροί αυτοί που πρέπει να απολογηθούν είναι τα θύματά τους.
Σύμφωνα με τα watchdogs, κοινώς τα «μαντρόσκυλα», των Δικαιωμάτων στη χώρα γεγονότα σαν και αυτά δεν λειτουργούν ως παραβιάσεις θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Όποιο θύμα δεν ανήκει στην Αριστερά δεν έχει δικαιώματα που οι οργανώσεις τους πρέπει να υπερασπιστούν. Αυτή είναι η κατάσταση στη χώρα.
Τι και αν η Διεθνής Αμνηστία ακολουθεί πολύ αυστηρά και χρονοβόρα πρωτόκολλα για τη διερεύνηση των καταγγελιών κρατικής βίας προκειμένου να τις θεμελιώσει πριν τις αποδεχτεί; Το ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας αφουγκράζεται για λίγες ώρες τον λαό του τουίτερ και τις υιοθετεί αμέσως.
Το ίδιο και η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου που έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε κανονικό παραμάγαζο του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την περίοδο της κρίσης που εξέδιδε ανακοινώσεις κατά του μνημονίου και μετρούσε νεκρούς από τα μαγκάλια.
Κόπηκαν όλα μαχαίρι όταν εξελέγη ο ΣΥΡΙΖΑ. Ή πάλι στο Δημοψήφισμα του 2015. Ενώ το Συμβούλιο της Ευρώπης είχε εκφράσει σοβαρές αμφιβολίες για τη νομιμότητα του η καλή Ένωση μουγγάθηκε.
Για να μην το πάμε και βαθύτερα. Ακόμα και η υπεράσπιση των Δικαιωμάτων των Ομοφυλοφίλων γίνεται από αυτούς επιφανειακά, σκύβοντας το κεφάλι στις επιταγές της συντήρησης και των συμφερόντων της Εκκλησίας. Ακολουθούν σαν τα πρόβατα αντί να ηγούνται των διεκδικήσεων.
Αντί να ξεκινήσουν καμπάνια για τη θεσμοθέτηση του Συμφώνου Συμβίωσης ως της μόνης αποδεκτής σύμβασης συμβίωσης από την οποία θα πηγάζουν τα υπόλοιπα δικαιώματα (οικονομικά κλπ), μετατρέποντας τον θρησκευτικό γάμο σε μια προαιρετική τελετή για όποιον το επιθυμεί που όμως χωρίς Σύμφωνο Συμβίωσης δεν θα λειτουργεί ως αναγνωρισμένη διοικητική πράξη όπως σήμερα, αντί να ζητήσουν επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης ανάμεσα σε περισσότερα από δύο άτομα, ακολουθούν το ρεύμα ζητώντας απλώς την επέκταση του αρχαϊκού θεσμού του γάμου σε περισσότερες κατηγορίες του πληθυσμού αν και γνωρίζουν (;) ότι ιστορικά ο γάμος έχει χρησιμοποιηθεί από τις εξουσίες για τον έλεγχο των τάξεων (ενδογαμίες) και της μετανάστευσης (υπηκοότητα/άδειες εργασίας). Τόσο διαβασμένοι! Τόσοι εμπνευσμένοι! Τόσο προοδευτικοί!
Στην Ελλάδα μπορεί η δημογραφική ομοιομορφία του πληθυσμού να μην αφήνει πολλά περιθώρια για κοινωνικές συγκρούσεις στη βάση των πολιτικών ταυτότητας. Έχουμε όμως ισχυρή Αριστερά που σταθερά προκρίνει το κόμμα από την Πατρίδα και βέβαια από τα Δικαιώματα.
Σε ένα τόπο που οι αντιλήψεις για το πολίτευμα είναι σχετικές τα Δικαιώματα πάσχουν εξ ορισμού. Η Αριστερά όμως που δηλώνει ότι τα υπερασπίζεται, τα απαξιώνει, τα ξεφτιλίζει πλήρως.
Η χώρα χρειάζεται μια σοβαρή Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου που θα τη στελεχώνουν όσοι θα θεωρούν ίσαμε και προσβλητικό για την ίδια τους την ύπαρξη να τη λειτουργούν ως κομματικό παραμάγαζο, άνθρωποι που αν αναλάβουν αυτή την υποχρέωση δεν θα διστάζουν να γίνονται δυσάρεστοι στους κομματικούς τους φίλους, τις κυβερνήσεις και τις εξουσίες. Υπάρχουν Έλληνες κατάλληλοι να προχωρήσουν στην ίδρυση μιας κανονικής Ένωσης. Ήρθε η ώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
