Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Η πτώση τού ΣΥΡΙΖΑ, αυτή δηλαδή που δεν σταματά στις 7 Ιουλίου αλλά που αρχίζει τότε, θα αφήσει πίσω της μία μεγάλη Ακροδεξιά.
Ποτέ η Αριστερά —πλην αυτής που ονομάζουμε Δημοκρατική, και που την τιμούμε— δεν διέφερε ουσιαστικά από την αδελφή της του άλλου άκρου. Αμφότερες μοιράζονται πολλές ίδιες αξίες: από τη θρησκευτική λατρεία του ηγέτη και του συγκεντρωτικού κράτους μέχρι το μίσος στο άτομο, στο ξεχωριστό, στον Άλλο, στις ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ετεροζυγωτά δίδυμα του θεσμού της βασιλείας και οι δυο τους, βάλλουν εναντίον πρόσφορων φαντασιακών ή πολύ πραγματικών στόχων, από τους Εβραίους και τον «καπιταλισμό» (τον καπιταλισμό του άλλου), μέχρι τις ποικίλες ελίτ και τους πάσης φύσεως «αντιδραστικούς» και αντιφρονούντες, και δι' αυτής ακριβώς της οδού επιβιώνουν. Χρησιμοποιούν άλλωστε και τα ίδια όπλα: τη βία, το ψέμα, την προπαγάνδα με κάθε σκληρό και χυδαίο τρόπο. Ανθούν μέσα στην υπαρκτή ή τεχνητή φτώχεια, αγάλλονται όταν η κρίση χτυπά την οικονομία, εχθρεύονται την εκπαίδευση, μισούν την αστική τάξη, τη ραχοκοκαλιά του σύγχρονου κοινωνικού ιστού. Η μεν μιλά ψευδώς ως προστάτιδα μίας τάξης, ή άλλη μιλά ψευδώς ως προστάτιδα μίας φυλής — καμουφλάροντας πίσω από αυτά τα ωραία/θανάσιμα λόγια την ακόρεστη λαχτάρα τους για εξουσία.
Παρά ταύτα, δεν λέμε γι' αυτά. Η δική μας Αριστερά, αυτή που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα γεννήσει μια τέτοια «ιστορική» Αριστερά, αδελφή της εθνικιστικής Ακροδεξιάς, σαν αυτή που περιγράφουμε — τέτοια είναι ήδη? πώς να το ξεχάσει κανείς; Όχι? θα γεννήσει αυτό ακριβώς που λέγαμε στην αρχή: μία μεγάλη Ακροδεξιά. Κυριολεκτικά Ακροδεξιά δηλαδή, όχι κρυπτόμενη πίσω από αριστερές ιδέες. Μία ορίτζιναλ Ακροδεξιά.
Αυτό το «λάθος» τού ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει εξεταστεί ακόμη πλήρως, από όσο είμαστε σε θέση να ξέρουμε (δόθηκε βάση μόνο στο —αναντίρρητο— γεγονός ότι μία σειρά από πολιτικές του ευνοούν την ανάπτυξη της εξτρεμιστικής Ακροδεξιάς και των νεοναζί), αλλά είμαστε πολύ σίγουροι ότι θα μας απασχολήσει στο πολύ κοντινό μέλλον. Το έχουμε υπαινιχθεί και άλλες φορές, και θα το ξαναπούμε και μία φορά ακόμα.
Όταν θα επιχειρηθεί η ανασύσταση της εξουσιαστικής πλατφόρμας που σήμερα ελέγχεται από τον Τσίπρα και μία μικρή ομάδα συνεργατών του, το κόμμα θα χωριστεί σε τμήματα που ουσιαστικά δεν θα έχουν κανένα κοινό σημείο — πέραν της πολφώδους καταγωγής τους. Το ένα ασφαλώς θα προσπαθήσει να έχει σοσιαλδημοκρατικό πρόσωπο, και να είναι, ή να καταστεί, το μεγαλύτερο. (Το οποίο και θα συντρίψει το ΠΑΣΟΚ, αν το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ενεργήσει λογικά μέχρι τότε και δεν επανακαταλάβει τα υψώματα που άνευ λόγου, από πολιτική δειλία και ηγετική ένδεια, απώλεσε όλα αυτά τα χρόνια). Γύρω από ένα άλλο θα στοιχηθούν οι αμετανόητοι ριζοσπάστες αριστεροί, εξακολουθώντας να ομνύουν στον λαϊκισμό και την παράνοια. Κάποιοι θα συστήσουν ένα κίνημα με οικολογικό-πράσινο προσωπείο, τρέχοντας να προλάβουν το κύμα της νέας οικολογίας που άρχισε να αναπτύσσεται εκ νέου στην Ευρώπη. Και κάποιοι άλλοι θα πετάξουν για τα καλά τον φερετζέ «των κινημάτων» και θα μιλήσουν με ακραίο εθνικιστικό-ακροδεξιό-αντισημιτικό-αντιμεταναστευτικό λόγο — διαλύοντας, ίσως εύκολα, παρόμοια γκρουπούσκουλα στο δεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος.
Όλες αυτές οι δυναμικές συνυπάρχουν σήμερα υπό την ταμπέλα του κόμματος εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς χάριν της εξουσίας. Η απώλειά της θα λειτουργήσει διαλυτικά (είναι αυτό που λέμε «ιστορική νομοτέλεια»), και το φαινόμενο των πάλαι ποτέ συνιστωσών θα ανακινηθεί, αλλά με αντίστροφη φορά πλέον.
Για τον μεγάλο όγκο των μελών τού ΣΥΡΙΖΑ που θα συμπήξουν την ακροδεξιά συνιστώσα —θα ήθελα να είμαι ξεκάθαρος εδώ, γιατί νομίζω πως έχει σημασία— δεν ευθύνεται ο υπερτετράχρονος εναγκαλισμός τους με τον ακροδεξιό εθνικιστή Καμμένο? βασικά, σε καμία περίπτωση δεν ευθύνεται αυτό. Αλλά, αφενός, η έντονη και επί μακρόν χρησιμοποίηση όλων των παραδοσιακών ακροδεξιών μεθόδων, όχι ανάρρησης προς την εξουσία αλλά διατήρησης σε αυτήν, το γεγονός, αφετέρου, πως αυτές οι πρακτικές σε μια χώρα όπως η Ελλάδα έχουν πιο εύκολη πρόσβαση σε μη αριστερά λούμπεν ακροατήρια, αλλά κυρίως η ακροδεξιά παράδοση της Ελλάδας: με ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, εξαιρέσεις, όσα χαρακτήρισαν την πολιτεία τού ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια του στην εξουσία δεν είχαν «κινηματική» βάση, δεν ήταν των «δρόμων», του «αγώνα» και των «διεκδικήσεων», δεν ήταν —σε καμία περίπτωση— «αριστερά». Αυτά όλα χαρακτήριζαν (διόλου επιφανειακά) τη μακρόχρονη προσπάθειά του να φτάσει στην εξουσία: εκεί, ναι? ήταν αριστερότατα. Άπαξ και την κατέκτησε όμως, μετακύλησε σε πρακτικές που στη χώρα μας χαρακτηρίζουν αποκλειστικά και μόνο ακροδεξιές κυβερνήσεις — με τη χούντα πρώτη-πρώτη.
Τα ψέματα, η αφαίμαξη των πολλών, η διπλή γλώσσα, η απροκάλυπτη απέχθεια προς τον λαό, η παραπλάνηση, η αποστροφή των «μαζών», η σπίλωση ανθρώπων και ο χαρακτηρισμός τους ως «εχθρών του λαού», ο εναγκαλισμός με το μεγάλο κεφάλαιο, τα «Yes, Madam», η οικογενειοκρατία, η εχθρότητα απέναντι στα ανεξάρτητα δημοκρατικά Μέσα (με τελευταίο παράδειγμα τη συντονισμένη επίθεση στην Athens Voice), ακόμα-ακόμα και τα εγκαίνια έργων που φτιάχτηκαν από παλιές κυβερνήσεις — αυτά στη χώρα μας είναι τερτίπια μιας παλαιολιθικής Δεξιάς (και όχι, ας πούμε, του ούλτρα λαϊκίστικου παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ), και ο κόσμος τα λέει κατά μακρά παράδοση «χουντικά».
Εδώ πάνω θα πατήσει η νέα Ακροδεξιά που οικοδομήθηκε υπογείως τα χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε στην εξουσία. Και που θα κάνει μέσα στα επόμενα ένα-δύο χρόνια την πρώτη φρανκενσταϊνική εμφάνισή της. Και που θα οικοδομηθεί μέσα στα social media, που είναι, ακριβώς, «λαϊκά» (εξ ου και το μόνο άλλο κόμμα που γέννησαν είναι οι ΑΝΕΛ, σε αντίθεση με κάθε σοβαρή προσπάθεια) και γεμάτα από έτοιμα-φτιαγμένα, πειθήνια στρατιωτάκια: μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στην ακροδεξιά του παραζάλη, έχει έως και… επώνυμα τρολ. Έτοιμοι είναι όλοι αυτοί? ένα σύνθημα μόνο περιμένουν.
Παρ' όλα αυτά, προσοχή: δεν εννοούμε πως αυτή η νέα συριζαϊκή Ακροδεξιά θα έχει, καν, το πρόσωπο της Κωνσταντοπούλου ή του Πολάκη, φέρ' ειπείν. (Αυτοί οι δύο λογικά τελείωσαν). Τα πρόσωπα, φοβούμαστε, του ελληνικού τραμπισμού-σαλβινισμού που θα ξεπηδήσουν μέσα από τις τάξεις του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ θα μας εκπλήξουν.
Αν μπορεί δηλαδή να μας εκπλήξει πλέον οτιδήποτε έχει σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ.
