Πριν λίγες ημέρες, με μία καλά σχεδιασμένη και μεγάλης κλίμακας επιχείρηση, η Ελληνική Αστυνομία, αφού εντόπισε βαρύ οπλισμό, προχώρησε σε συλλήψεις υπόπτων που σχετίζονται με την τρομοκρατική οργάνωση DHKP-C. Λόγω της κρίσης της πανδημίας η συγκεκριμένη επιχείρηση πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Ωστόσο, από αυτή προκύπτουν δύο σημαντικά συμπεράσματα.
Το πρώτο αφορά την τρομοκρατική οργάνωση, την αντιμετώπιση της οποίας αφορούσε η επιχείρηση. Το DHKP-C είναι ακροαριστερή Τουρκική τρομοκρατική οργάνωση. Η παρουσία και η δραστηριοποίησή της εδώ αναδεικνύει μία άλλη διάσταση της διεθνούς τρομοκρατίας. Η μεγαλύτερη έμφαση στην αντιμετώπιση της διεθνούς τρομοκρατίας είναι μία από τις πρώτες προτεραιότητες και σημαντικότερες αλλαγές που προώθησε στην Ελληνική Αστυνομία ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.
Το δεύτερο συμπέρασμα έχει άμεση σχέση με το πρώτο και αφορά τη φύση και την απειλή της διεθνούς τρομοκρατίας. Είναι λογικό τα τελευταία χρόνια η διεθνής τρομοκρατία να είναι συνώνυμο της ισλαμιστικής. Δεν είναι όμως αυτή η πραγματικότητα. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως η διεθνής τρομοκρατία έχει δύο βασικές διαστάσεις. Αφορά και οργανώσεις δίκτυα που έχουν μέλη από πολλές χώρες και δεν στοχεύουν σε αλλαγές μόνο σε μία χώρα (Al Qaeda, Daesh κτλ.), αφορά όμως και τις τρομοκρατικές οργανώσεις που έχουν μέλη μίας εθνικότητας, έχουν ως στόχο πολιτικές αλλαγές στην πατρίδα τους, αλλά όμως δραστηριοποιούνται σε άλλη χώρα.
Σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία ανήκει η τρομοκρατική οργάνωση DHKP-C. Πέραν όμως αυτής της διάστασης, υπάρχει και η διαφοροποίηση στην ιδεολογία και στην υποκίνηση. Δεν είναι μόνο λοιπόν θρησκευτική η υποκίνηση της διεθνούς τρομοκρατίας, αλλά και πολιτική. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι ακροδεξιές τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νέα Ζηλανδία.
Η Ελλάδα βίωσε έντονα, όπως και πολλές ευρωπαϊκές χώρες βέβαια, την άλλη διάσταση της διεθνούς τρομοκρατίας. Οι δεκαετίες του ’70 και του ’80 δεν χαρακτηρίστηκαν μόνο από την απειλή και τις επιθέσεις των εγχώριων πολιτικών τρομοκρατικών οργανώσεων (RAF, Ερυθρές Ταξιαρχίες, 17 Νοέμβρη), αλλά και από επιθέσεις διεθνών τρομοκρατικών οργανώσεων που σχετίζονταν με τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και κυρίως στο Παλαιστινιακό. Η Ελλάδα από το 1973 μέχρι και το 1991 δέχτηκε αρκετές τρομοκρατικές επιθέσεις από διάφορες οργανώσεις, οι οποίες στην πλειοψηφία τους είχαν σχέση με τον Αμπού Νιντάλ, τον σημαντικότερο διεθνή τρομοκράτη της εποχής.
Η επίθεση στο πλοίο City of Poros και η βομβιστική επίθεση στην Πάτρα είναι μόνο μερικές από αυτές. Επίσης, εκείνη την περίοδο έγιναν αεροπειρατείες σε πτήσεις που ξεκινούσαν το ταξίδι τους από την Ελλάδα, ακόμη και ανατινάξεις κατειλημμένων αεροπλάνων πάνω από τον εθνικό εναέριο χώρο.
Αυτή η φάση της τρομοκρατίας στην Ελλάδα δεν έχει μελετηθεί και συζητηθεί ιδιαίτερα. Ωστόσο, είναι μία καλή απάντηση σε όσους απλουστευμένα υποστήριζαν πως η Ελλάδα δεν χρειάζεται να δίνει έμφαση στην διεθνή τρομοκρατία, λόγω καλών σχέσεων με τις Αραβικές χώρες. Η προστασία από την απειλή της διεθνούς τρομοκρατίας δεν μπορεί να βασιστεί σε ευχολόγια και στερεότυπα, αλλά σε προετοιμασία και σχεδιασμό, ακόμη και όταν δεν έχει υπάρξει άμεση στοχοποίηση.
