Γιατί η Αριστερά τόσο έντονα και επίμονα αντιδρά στην παρουσία της αστυνομίας στα πανεπιστήμια - ιδιαίτερα μάλιστα όταν ακόμα και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν λίγα τα περιστατικά βίας;
Οι λόγοι είναι μάλλον δύο: Ο πρώτος έχει ιστορικές ρίζες. Η Αριστερά για μεγάλο μέρος της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας βρέθηκε στην παρανομία ή την ημιπαρανομία, και αντίστοιχα, για μεγάλο μέρος της ιστορίας μας τα σώματα ασφαλείας λειτούργησαν ως μηχανισμοί αυταρχικής καταστολής και επιβολής. Μολονότι δε η σημερινή αστυνομία καμία σχέση δεν έχει με την αστυνομία της δεκαετίας του ‘60, τα υπαρκτά περιστατικά αστυνομικής βίας τροφοδοτούν ως ένα βαθμό αυτή την επιφύλαξη. Κι εδώ, η εκάστοτε κυβέρνηση -συμπεριλαμβανομένης δηλαδή και της προηγουμενης- έχει την τεράστια ευθύνη να εκπαιδεύει σωστά τα στελέχη της Αστυνομίας, να εξασφαλίζει όλες τις προϋποθέσεις της ασφαλούς για τους ίδιους και τους πολίτες επιτέλεσης του καθήκοντός τους, να ενισχύει τη λογοδοσία και τη διαφάνεια, να ξεριζώνει αποτελεσματικά τα παρατράγουδα.
Υπάρχει όμως κι ένας άλλος λόγος λιγότερο ευγενής και εύλογος. Η Αριστερά κανακεύει τα δικά της άκρα γιατί τα αντιλαμβάνεται ως δεξαμενή στελεχών, ψηφοφόρων και ακτιβιστών. Τα ημερολόγια με τις μολότοφ, η εξεγερσιακή ρητορική, ακόμη και το παράδοξο ένας πρωθυπουργός να δηλώνει «αντικαθεστωτικός» είναι ακόμη εγγενή στοιχεία της ταυτότητάς της και κάθε προσπάθεια απομάκρυνσης από αυτά -αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοια σκέψη ή πρόθεση- είναι αποδεδειγμένο ότι θα βρει αντιστάσεις από τον σκληρό πυρήνα της κομματικής βάσης.
Βεβαίως, οι δύο αυτοί λόγοι ανατροφοδοτούνται και αλληλοενισχύονται. Όμως, όπως πολλές φορές έχει συμβεί στο παρελθόν, αυτές οι αγκυλώσεις και τα αδιέξοδα τα επιλύει η ίδια η πραγματικότητα. Σήμερα, αν εξαιρέσουμε τους συνήθεις πυρήνες ειδικών κοινών, η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών, ανεξαρτήτως ιδεολογικής αναφοράς και εκλογικής συμπεριφοράς, συμφωνεί ότι ο νόμος, δηλαδή η προστασία της ζωής, της περιουσίας και της τιμής των ανθρώπων, πρέπει να ισχύει και να εφαρμόζεται και στα πανεπιστήμια όπως και οπουδήποτε αλλού. Το ζητούμενο δεν είναι πλέον το αν πρέπει να γίνει κάτι, αλλά το τι ακριβώς πρέπει να γίνει και τι αποτελέσματα θα αποδώσει στην πράξη
Με άλλα λόγια, το πολιτικό παράθυρο ευκαιρίας, το περίφημο Παράθυρο Όβερτον, έχει πλέον μετακινηθεί. Και η σημερινή κυβέρνηση έχει την σπάνια πολυτέλεια να εφαρμόσει μια μεταρρύθμιση που βρίσκει την κοινωνία κατ’ αρχήν σύμφωνη. Αρκεί λοιπόν το νέο πλαίσιο να λειτουργήσει όπως σχεδιάζεται: η αστυνομία στα πανεπιστήμια να διασφαλίζει τη νομιμότητα, να μην υπερβαίνει το γράμμα και το πνεύμα του νόμου, να εμπνέει τον σεβασμό και όχι τον φόβο. Και αν συμβούν όλα αυτά -κάτι το εφικτό, αλλά όχι το αυτονόητο- ποιος ξέρει; μπορεί και η Αριστερά να αναθεωρήσει την αντιαστυνομική της προκατάληψη.
