Θα μπορούσαμε μέχρι και να προσυπογράψουμε την ουσία του άρθρου του Θοδωρή Αντωνόπουλου στη LIFO με το οποίο προσπαθεί να αξιολογήσει πόσο ειλικρινές είναι το άνοιγμα που επιχειρεί η κυβέρνηση προς τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, αν δεν υπήρχε η τελευταία παράγραφος με την οποία ο Θ. Αντωνόπουλος ζητά από τον πρωθυπουργό «μια δημόσια απολογία, μια δημόσια συγγνώμη για τη στάση που κράτησε η παράταξή του όλα τα προηγούμενα χρόνια απέναντι στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα».
Αυτό μας ξένισε. Λίγη ιστορία.
Στην Ελλάδα, η αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας έγινε το 1951 από την Κυβέρνηση Ν.Πλαστήρα-Σ.Βενιζέλου η οποία ήταν βέβαια κυβέρνηση Κέντρου αλλά κι αυτή που προχώρησε στην εκτέλεση του καταδικασμένου για κατασκοπεία Νίκου Μπελογιάννη.
Το νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου ψηφίστηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1976 (από τα πιο προοδευτικά της εποχής του σε ευρωπαϊκό επίπεδο), ενώ νόμος για την κατάργηση των διακρίσεων βάσει σεξουαλικού προσανατολισμού ψηφίστηκε από την Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή το 2005.
Το Δεκέμβριο του 2015 το Σύμφωνο Συμβίωσης που έφερε στη Βουλή προς ψήφιση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν θα περνούσε αν δεν το ψήφιζαν 19 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας (μαζί με το Ποτάμι και το ΚΙΝΑΛ) γιατί ο κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ, οι ομοφοβικοί, αντισημίτες, ακροδεξιοί ΑΝΕΛ, φυσικά αρνήθηκαν να το ψηφίσουν. Μάλιστα τότε, με τον πιο ενδιαφέροντα τρόπο η «εσωκομματική αντιπολίτευση» των 53+ στο ΣΥΡΙΖΑ δεν σχολίασε το γεγονός θέτοντας θέμα «απώλειας της δεδηλωμένης», όπως έκανε σε άλλες περιπτώσεις. Θεώρησε δηλαδή απολύτως φυσιολογικό να μην στηρίξει νομοσχέδιο της κυβέρνησης ένας από τους δύο κυβερνητικούς εταίρους και μάλιστα ένα προοδευτικό νομοσχέδιο.
Το Δεκέμβριο του 2015 το Σύμφωνο Συμβίωσης ήρθε στη Βουλή εν μέσω των εσωκομματικών εκλογών στη Νέα Δημοκρατία οι οποίες έγιναν με ανοιχτές διαδικασίες κι από τη βάση του κόμματος. Αυτό όμως δεν απέτρεψε τον Κυριάκο Μητσοτάκη από το να το υπερψηφίσει ενώ ο συντηρητικότερος από τον Μητσοτάκη, συνυποψήφιος Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο οποίος απουσίαζε από τη Βουλή κατά την ημέρα της ψηφοφορίας για σοβαρό οικογενειακό λόγο (το ίδιο βράδυ πέθανε η αδελφή του η οποία ήταν και επί χρόνια ο στενότερός του συνεργάτης) δήλωσε ότι θα το υπερψήφιζε αν μπορούσε να παραστεί ενώ ο συντηρητικότερος όλων, ο Αντώνης Σαμαράς, με το να μην παραστεί στην ψηφοφορία, στην πραγματικότητα αρνήθηκε να το καταψηφίσει.
Δεν βρίσκουμε λοιπόν κάποιο λόγο για να ζητήσει η Νέα Δημοκρατία, δια του προέδρου της, συγγνώμη για τη στάση της όλα αυτά τα χρόνια, όταν μάλιστα συνέβαλε καθοριστικά στο να περάσει το Σύμφωνο Συμβίωσης. Υπήρξαν βέβαια τα «παρατράγουδα» με τον εξωγήινο αλλά και τότε το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου δεν πέρασε χάρις στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά χάρις στις ψήφους του Ποταμιού και του ΚΙΝΑΛ αφού πάλι οι ακροδεξιοί, αντισημίτες ομοφοβικοί κυβερνητικοί εταίροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισαν.
Στο άρθρο του Θοδωρή Αντωνόπουλου υπάρχει και μια αναφορά στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας η Νέα Δημοκρατία την πρότεινε όταν ο Πρώτη Φορά Αριστερά-ΣΥΡΙΖΑ, λίγο μετά το προσκύνημα στην Καισαριανή, εξέλεξε ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον υπερσυντηρητικό Προκόπη Παυλόπουλο που αν και καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου ποτέ δεν εκστόμισε το παραμικρό για τα δικαιώματα του ανθρώπου πόσο μάλλον των ομοφυλόφιλων.
Όλα καλά λοιπόν; Όχι βέβαια αλλά εδώ προσπαθούμε να αξιολογήσουμε αν καταγράφεται κάποια πρόοδος ή έχουμε οπισθοχώρηση.
Η στάση κάθε κόμματος σε οποιοδήποτε θέμα, πρέπει να αποτιμάται στο context του ιδεολογικού χώρου που αυτό πολιτεύεται, των προεκλογικών του διακηρύξεων αλλά και της εκάστοτε πολιτικής συγκυρίας. Η Νέα Δημοκρατία είναι το συντηρητικό κόμμα της χώρας και τα γεγονότα δείχνουν ότι ήταν παρών με θετικό τρόπο σε κάθε καμπή της διεκδίκησης, στη Βουλή. Αλλά να το πάμε λίγο πιο πέρα. Να δούμε τι έχει συμβεί μόλις τον τελευταίο χρόνο.
Πέρυσι τέτοια εποχή, η οποία ήταν μάλιστα προεκλογική περίοδος, συζητούσαμε όλοι αν η Νέα Δημοκρατία θα παραστεί στο Athens Pride και ποιο θα είναι το επίπεδο της εκπροσώπησής της.
365 ημέρες μετά κι αφού έχει καταλάβει την εξουσία αυτοδύναμη, συζητάμε τις δηλώσεις που έκανε κορυφαίος συνεργάτης του πρωθυπουργού χωρίς στη Νέα Δημοκρατία, από τον αρχαιότερο και συντηρητικότερο βουλευτή μέχρι το τελευταίο κομματικό τρολ, να βγάλουν «κιχ» για τις δηλώσεις αυτές κι αυτό γιατί το επέβαλε ο Μητσοτάκης.
Λίγες ημέρες μετά τη συνέντευξη Πατέλη, ο πρωθυπουργός συμμετείχε με χαιρετισμό του σε διεθνές συνέδριο για τα δικαιώματα του ανθρώπου στην εργασία όπου επανέλαβε, σε διεθνές ακροατήριο, τη δέσμευσή του η Ελλάδα να κάνει ό,τι είναι δυνατόν κατά των διακρίσεων.
Μέσα σε αυτές τις 365 ημέρες ο Πρόεδρος της Βουλής ο οποίος είχε βέβαια υπερψηφίσει το Σύμφωνο Συμβίωσης, μίλησε για την ανάγκη θεσμοθέτησης του γάμου μεταξύ των ομοφυλόφιλων.
Μέσα σε 365 ημέρες και για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, οι τρεις κορυφαίοι πολιτειακοί παράγοντες, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός και ο Πρόεδρος της Βουλής πήραν ξεκάθαρη θέση απέναντι στο ζήτημα αυτό χωρίς να υπάρξει καμία επί της ουσίας αντίδραση στο συντηρητικό χώρο. Χάρις στη Νέα Δημοκρατία.
Όλα αυτά δεν μπορεί κανείς να τα απαξιώσει ως «pink washing» και όποιος το κάνει μάλλον δεν ενδιαφέρεται για τα δικαιώματα του ανθρώπου αλλά ανησυχεί για τη διατήρηση της κομματικής του πελατείας και εννοείται πως τώρα δεν αναφερόμαστε στο άρθρο αλλά σε στελέχη της αντιπολίτευσης.
Ο καθολικός χαρακτήρας της ισχύος των δικαιωμάτων του ανθρώπου επιβάλλει αυτά να λειτουργούν ως μια ενοποιητική βάση όλων των πολιτών όπως και να αυτοπροσδιορίζονται πολιτικά, επιβάλλει κριτική από κοινού, όταν οι κυβερνήσεις κάνουν υπαναχωρήσεις και από κοινού έκφραση ευαρέσκειας, όταν τα κόμματα κάνουν βήματα μπροστά.
Η κυβέρνηση από την πλευρά της πρέπει να προχωρήσει στα σχετικά νομοθετήματα και ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός πρέπει τώρα να μεταφέρει τη μάχη στο ίδιο του το κόμμα. Ωραίο το βίντεο με το χαιρετισμό του στο διεθνές συνέδριο για τα δικαιώματα του ανθρώπου στην εργασία αλλά δεν είδαμε να το μοιράζεται στα κανάλια της στα social media η Νέα Δημοκρατία. Γιατί όχι;
Ο αγώνας για τα δικαιώματα πρέπει να μεταφερθεί από την κυβέρνηση στο κυβερνών κόμμα, στη βάση, εκεί που θα είναι και πιο δύσκολος αλλά και πιο ουσιαστικός. Εκεί θα μετρήσουμε και τις πραγματικές προθέσεις των βουλευτών. Όταν τους δούμε να υποστηρίζουν τα αιτήματα αυτά στα καφενεία της περιφέρειάς τους, έστω και στο «Φίλιον» του Κολωνακίου, αν αυτή είναι η εκλογική τους περιφέρεια.
Η μάχη για τα δικαιώματα δίνεται στο δρόμο. Στους μαζικούς χώρους, στα πανεπιστήμια, στους εργασιακούς χώρους, από τις φοιτητικές παρατάξεις (η ΟΝΝΕΔ δεν έχει δραστηριοποιηθεί ιδιαιτέρως σε αυτό το θέμα), τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Η αρχή έγινε. Ο αγώνας για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ συμπολιτών μας πρέπει να συνεχιστεί στο φυσικό του χώρο: στην ελληνική κοινωνία.
