Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Είναι 6 Ιουνίου του 2018 σήμερα, του 2018 επαναλαμβάνω, και υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που στοιχίζονται πίσω από τις έννοιες «προοδευτικός»/«συντηρητικός» όπως τις παρέλαβαν από τους γονείς τους και από τους παππούδες τους. Πρόκειται για κόλπο βέβαια, διόλου δεν το εννοούν, αλλά δεν παύει όλοι αυτοί να βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Κυριολεκτικά.
Άλλοι είναι απλώς κομματικά μέλη τού ΣΥΡΙΖΑ και κάνουν δουλίτσα οκταώρου, αμείβονται τέλος πάντων οι άνθρωποι: είτε δουλεύουν απευθείας στο κόμμα, είτε έχουν διοριστεί κάπου, είτε συντάσσουν non papers ή άλλο ένα tweet αξίας 0,60 ευρώ.
Άλλοι, είναι ΚΚΕ — ήτοι, πέραν τού πολιτισμού, όπως κάτι τύποι στις ζούγκλες του Αμαζονίου (αν και αυτοί είναι αρκετά σοβαροί συνήθως), ή κάτι Ιάπωνες που νόμιζαν ότι πολεμούσαν ακόμη τη δεκαετία τού '70, ξεχασμένοι σε κάποιαν ατόλη του Ειρηνικού.
Άλλοι, δημοσιογράφοι που συνειδητά και ανερυθρίαστα κάνουν το ακριβώς αντίθετο της δημοσιογραφίας: σκεπάζουν με λέξεις ιδεολογικές ρετσέτες για να τις πουσάρουν στο κοινό τους, όπως οι έμποροι κομμένης ηρωίνης στα Εξάρχεια την πουσάρουν στο δικό τους κοινό — δεν τους λες και λίγους μάλιστα…
Άλλοι, τέλος, είναι ντίβες ή wannabe ντίβες των social media: δεν υπάρχει —το έχουμε ξαναπεί— ευκολότερος και πιο γρήγορος, πιο ανέξοδος τρόπος να γίνεις αρεστός, από το να διατυμπανίζεις πόσο καλό είναι να είσαι καλός, σαν τις υποψήφιες Μις των 80s ένα πράγμα, σαν τις Μανούλες του Facebook, ή σαν αυτούς που επιμένουν ότι πρέπει να διαβάζουμε μόνο Τζέιμς Τζόις, Γκι Ντεμπόρ και λετριστές, άντε και queer πακιστανική λογοτεχνία πάνω στη χαρά μας, ειδαλλιώς ας μη διαβάζουμε καθόλου. (Όλοι αυτοί Μητσοτάκη θα ψηφίσουν, χαζοί δεν είναι — αλλά δεν το λένε: κρατούν το μυστικό τους καλά κλειδωμένο στην ντουλάπα).
Θα πει κάποιος, και με το δίκιο του, ότι κανείς δεν πουλάει κάτι που δεν έχει αγοραστές, που δεν έχει κοινό, που δεν έχει ζήτηση. Είναι αλήθεια αυτό. Υπάρχει κοινό, και μάλιστα μεγάλο. Κοινό άφθονο, μπόλικο κοινό, υπάρχει σχεδόν για τα πάντα, ακόμη και για τη θεωρία της κοίλης γης, ή για τις τρέλες του Λιακόπουλου και κάτι άλλων ημιαμόρφωτων εθνικιστών, που κοροϊδεύουν και παραπλανούν τον κόσμο απίστευτα πολύ καιρό τώρα, με τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, με τις επιστολές τού… Ιησού, και με τη Θεραπεία Του Καρκίνου Σε Επτά Απλά Βήματα Με Κρύσταλλα — μιλάμε για σκιτζήδες ολκής, που είναι να απορείς πώς γίνεται και ακόμη τούς ανέχεται ο κόσμος.
Αλλά εν πάση περιπτώσει: Ναι, έχουν κοινό. Και, ναι, πουλάνε. Το δίπολο πρόοδος-συντήρηση δεν θα πουλούσε;
Όχι βέβαια. Πουλάει, γιατί πάνω του γεννήθηκε όλη η ελληνική πολιτική ιστορία του προηγούμενου αιώνα, πάνω σε αυτό κέρδιζε πάντα το παλαιό ΠΑΣΟΚ τις εκλογές, αυτό ακριβώς ήταν το όχημα για την ανάρρηση στην εξουσία τού ΣΥΡΙΖΑ (συν τις χυδαίες υποσχέσεις προς τους αφελείς), και αυτό θα είναι και το τελευταίο του προπύργιο: εκεί, με πυρομαχικά τη λάσπη, θα δώσει την ύστατη μάχη του — πριν γίνει ξανά χίλια κομμάτια, πρώτα ο Θεός.
Όλο αυτό, που μεθοδικά χτίζεται με άρθρα από δω και κόντρα κείμενα από κει, με μια συζήτηση παρελκυστική και αδιάφορη, πανούργα όμως, κουτοπόνηρη, όλο αυτό που αόκνως μεθοδεύεται, άλλο σκοπό δεν έχει παρά να στουμπώσει στο «συλλογικό ασυνείδητο» πως τίποτε δεν τελείωσε, πως η Δεξιά παραμένει Δεξιά, πως η Αριστερά, με όλα της τα μείον και τα λαθάκια της, ήταν και είναι πάντα με το μέρος του Λαού, του Άνθρωπου, του τιμημένου εργαζόμενου, υπάλληλου, συνταξιούχου, του Έλληνα που δεν τον μέλλει αν δεν πληρώνεται ή αν δεν του μένουν κέρματα για να πάρει άλλο ένα λίτρο γάλα, δεν χολοσκάει αν δεν υπάρχει πια τίποτε όρθιο στη χώρα, δεν δίνει διάρα τσακιστή για το αν η Ελλάδα έχει υποθηκευτεί για έναν αιώνα, δεν τον κόφτει αν δεν υπάρχουν φάρμακα στα φαρμακεία και γάζες στα νοσοκομεία, δεν του κινεί το ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι τελευταίοι που θα φύγουν μετανάστες θα φύγουν για την Αλβανία — όχι: του αρκεί —μας λένε— να μην ξαναέρθει στα πράγματα η ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ Δεξιά.
Παρατηρήστε το πανηγύρι που στήνεται, σαν τσίρκο και σαν περιοδεύων θίασος ποικιλιών, όποτε κάποιος χαζούλης Δεξιός κοινοτάρχης ξεστομίσει μία κοτσάνα — δεν έχει σχέση αν είναι ομοφοβική, μισογυνική ή μακεδονομαχική, ή οτιδήποτε. Μόνο τροχιοδεικτικά δεν βλέπουμε στον αέρα, και φωτοβολίδες διάσωσης. Μόνο διαδηλώσεις δεν γίνονται. Αλλά αν φορολογείται πλέον από σήμερα, προκαταβολικά, ο μισθός που θα αρχίσουμε να παίρνουμε έτσι και βρούμε ποτέ δουλειά, ή αν η χώρα θα δανείζεται όπου να 'ναι με επιτόκια τοκογλύφου σε νουάρ μυθιστόρημα μόνο και μόνο για να δείξουμε ότι τάχα «βγήκαμε από τα επάρατα Μνημόνια» και για να πάρουν αύξηση οι καμπόσες χιλιάδες Καρανίκες, είναι Ιούνιος και έρχονται τα μπάνια…
Για να το πούμε αλλιώς και να τελειώνουμε: δεν υπάρχει τίποτε πιο βαθιά συντηρητικό από το να μη θέλεις την ανάταξη της χώρας σου — που προϋποθέτει και απαιτεί το οριστικό κλείσιμο της Αριστερής παρένθεσης. Μιας παρένθεσης εθνικιστικής, οπισθοδρομικής και βαθιά, βαθύτατα συντηρητικής. Όλα τα άλλα είναι σάχλες: μπούρδες — φενακισμοί. Και ύποπτα. Δεν υπάρχει καμιά «φιλοσοφία της τάξης» εδώ, της συντήρησης αρχών, της διατήρησης ενός ορθολογικού και «ήσυχου» τρόπου ζωής. Δεν υπάρχουν κοντές και μακριές φούστες, δόξα Σοι. Δεν είμαστε στο '60.
Προοδευτικός σήμερα είναι όποιος θέλει να δουλέψει. Period.
