Του Αντώνη Πανούτσου
Τα κληρονομικά επαγγέλματα, δεν είναι τόσο κληρονομικά όσο θέλουν να τα λένε. Ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος (στα καράβια και όχι το βουνό) και του Κάρπετ ζαχαροπλάστης (στο βουνό, στην Ζαγορά και όχι στα καράβια). Ξέρω όμως ένα κάρο δημοσιογράφους με γονείς δημοσιογράφους, άλλους τόσους δικηγόρους και γιατρούς που είχαν γονείς δικηγόρους και γιατρούς. Κάτι όχι απαραίτητα αρνητικό από την στιγμή που όταν ένα παιδί μεγαλώνει μέσα σε ένα επάγγελμα ακόμα και να κάνει κάτι άλλο κάπου έχει μείνει στην φύση του.
Στην πολιτική, στην κληρονομική κοινοβουλευτική καριέρα Βουλή. Όχι τόσο ιδρυματική αναπαραγωγή, ώστε οι βουλευτές να αποκοπούν από την κοινωνία, ούτε τόσο απότομη ανανέωση ώστε να εμφανίζονται οι κοινοβουλευτικές ομάδες με τον Πολάκη, την Βαγενά και τη Χρυσή Αυγή. Στην φαντασία του κόσμου στο ποδόσφαιρο μπορεί να υπάρχουν αλάνες γεμάτες ταλέντα και μια κοινωνία που είναι γεμάτη από αδικημένους που θα πρέπει να ήταν στην πολιτική. Στην πραγματική ζωή είναι παίκτες που αν τους έβαζε σε κανονικό αγώνα θα λιποθυμούσαν στο δεκάλεπτο και ρήτορες καφενείων που λένε «Ας ήμουνα εγώ πρωθυπουργός και θα βλέπατε». Και γίνανε και βλέπουμε.
Στην υπόθεση Γιάννη Τραγάκη δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό επειδή ο γιος του ο Παναγιώτης θα πολιτευόταν στην περιφέρεια που έβγαινε ο πατέρας του. Υπάρχει στον πολιτικό λόγο που έκανε την έδρα φέουδο και στην αιτιολόγηση της επιλογής. Αν ο γιος Τραγάκης είναι διδάκτωρ του Πολυτεχνείου, το ίδιο είναι και η Θεανώ Φωτίου και αν έχει πέντε παιδιά, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Εθνάρχης δεν είχε κάνει, χωρίς αυτό να τον κάνει υποδεέστερο του γιου Τραγάκη. Είναι επίσης βέβαιο ότι το θέμα είχε συζητηθεί. Αλλά άλλο ένα θέμα να συζητηθεί, άλλο να έχει κυκλοφορήσει σαν διαρροή, όπως η υποψηφιότητα του γιου Τραγάκη που ήταν ευρέως γνωστή και άλλο να ανακοινώνεται επίσημα σαν η έδρα της Β' Πειραιά να είναι το καριοφίλι του πατέρα.
Επικοινωνιακά ο χειρισμός από την ΝΔ ήταν άψογος. Δεν ξέρω αν υπήρξε master mind ή ήταν απλά σύμπτωση, αλλά ο χρόνος αντίδρασης της ΝΔ στη δήλωση του Γιάννη Τραγάκη στην Σάσα Σταμάτη ότι «Στις επόμενες εκλογές, υποψήφιος, αντί για μένα, στη Β' περιφέρεια Πειραιά… θα είναι ο γιος μου, Παναγιώτης, ο οποίος είναι διδάκτωρ πολιτικός μηχανικός και έχει πέντε παιδιά», ήταν αρκετός ώστε να βλαστημήσει όποιος βιάστηκε να αντιδράσει. Ανάμεσα στη δήλωση του Τραγάκη και την ανακοίνωση της ΝΔ «Με αφορμή πρόσφατη συνέντευξη του βουλευτή Β' Πειραιά της Νέας Δημοκρατίας κ. Ιωάννη Τραγάκη, ο οποίος προεξόφλησε την υποψηφιότητα του γιου του, ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε ότι ο κ. Παναγιώτης Τραγάκης δεν θα είναι υποψήφιος βουλευτής στις προσεχείς εθνικές εκλογές» είχαν μεσολαβήσει αρκετές ώρες ώστε να γραφτούν οι χιλιάδες παπάτζες για τον «Κούλη που αποδέχτηκε τους όρους». Μετά την ανακοίνωση ερχόταν κάπως βαρύ το Κούλης που αποδέχεται να γίνει Κυριάκος που αποκεφαλίζει.
Κάτι που ήταν απαραίτητο χωρίς όμως να είναι και το ζητούμενο. Στην αντιπολίτευση πολύ θα ήθελαν μια ΝΔ με αποκεφαλισμένη τη δεξιά της πλευρά για να μην κατηγορηθεί σαν φασιστική, με αποκεφαλισμένη την καραμανλική της πλευρά «επειδή τα πάει καλά με τον ΣΥΡΙΖΑ» και αποκεφαλισμένους τον Γιακουμάτο και την Βούλτεψη. Επειδή είναι ο Γιακουμάτος και η Βούλτεψη. Οι αρχηγοί όμως των κομμάτων εξουσίας δεν είναι η βασίλισσα στην Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων να κόβουν συνέχεια κεφάλια. Τα κόμματα εξουσίας είναι σαν τις ομάδες που έχουν παίκτες με διαφορετικούς ρόλους. Ο Τραγάκης ξέχασε ότι η ΝΔ έχει προπονητή και ανακοίνωσε την αλλαγή μόνος του. Το κεφάλι έπεσε, η αλλαγή δεν έγινε, η ομάδα πήρε το μήνυμα, το ματς συνεχίζεται και η ομάδα χρειάζεται και τον τελευταίο παίκτη στον πάγκο της.
