Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Η δικαιοσύνη και όχι τα παραμύθια (από το Κρυφό Σχολειό μέχρι το “Ψυχή Βαθιά”) είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για τη συνοχή εθνών και κατ'επέκταση των κοινωνιών.
Όταν οι άνθρωποι ζουν σε κοινωνίες που οι μηχανισμοί της δικαιοσύνης λειτουργούν και το δίκαιο αποδίδεται, τότε μπορούν να βλέπουν το παρελθόν τους ως πηγή έμπνευσης και όχι ως πρόσχημα διχασμού, δεν αισθάνονται αδικημένοι και ως εκ τούτου δεν τοποθετούν τους εαυτούς τους στο περιθώριο της κοινωνίας και είναι σε θέση να μετέχουν ενός κοινού οράματος που υπερβαίνει πολιτικές ή άλλες διαφωνίες.
Χωρίς τη δικαιοσύνη κάθε πολιτικό όραμα, κάθε προγραμματική διακήρυξη είναι κενή νοήματος.
Αρκεί, ίσως, να αναφέρουμε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένα κράτος που αν και πολυεθνικό καταφέρνει να πορεύεται στο χρόνο και μάλιστα ως υπερδύναμη ακριβώς γιατί οι νόμοι ισχύουν για όλους και η δικαιοσύνη αποδίδεται με τον ίδιο τρόπο σε όποιον τους παραβιάζει. Προφανώς και εκεί το σύστημα παρουσιάζει προβλήματα αλλά αν σε μια χώρα όπου η οπλοφορία επιτρέπεται και μάλιστα σύμφωνα με το Σύνταγμα τα άτομα μπορούν να φέρουν όπλα για να υπερασπίζονται τα θεμελιώδη δικαιώματά τους, υπήρχε διάχυτο το αίσθημα της αδικίας και της ανικανότητας του κράτους να αποδώσει Δικαιοσύνη τότε θα συνέβαιναν τέρατα.
Στην Ελλάδα η δικαιοσύνη δεν αποδίδεται και η ανικανότητα του συστήματος απονομής δικαιοσύνης να ανταπεξέλθει στα καθήκοντά του σε συνδυασμό με τη δυσλειτουργία του Τύπου, δηλαδή της ενημέρωσης των πολιτών, έχει λειτουργήσει καταλυτικά στην κατάρρευση του κράτους και στην αδυναμία μας εδώ και μια δεκαετία να υπερβούμε την κρίση.
Αυτά φυσικά δεν τα λέμε εμείς και η συζήτησή τους δεν περιορίζεται αποκλειστικά στις στήλες γνώμης του ελληνικού Τύπου.
Προχθές, η Διανέοσις παρουσίασε σε ανοιχτή εκδήλωση την τελευταία της μεγάλη έρευνα με θέμα “Η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα” τα συμπεράσματα της οποίας αλλά κυρίως οι προτάσεις που τα συνοδεύουν δημοσιεύονται σ'ενα τόμο 300 περίπου σελίδων τον οποίο υπογράφουν σημαντικοί άνθρωποι του χώρου μεταξύ των οποίων και η πρόεδρος του ΣτΕ Κατερίνα Σακελλαροπούλου και ο αντιπρόεδρος του ΣτΕ Μιχάλης Πικραμμένος.
Μια απλή ανάγνωση του πίνακα περιεχομένων της μελέτης αυτής αρκεί στον πλέον αδαή πολίτη για να αντιληφθεί ότι η επίκληση της περίφημης “ανεξαρτησίας” της δικαιοσύνης είναι μια διατύπωση σχεδόν μεταφυσικού χαρακτήρα, ένα ξόρκι ανεπαρκές, για να το θέσουμε κομψά. Ζητήματα χωροταξίας, υποδομών, τεχνολογίας, μπορούν να επηρεάσουν καθοριστικά την απόδοσή της και έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό να γίνει αντιληπτό απ'όλους τους Έλληνες αφού η παρουσία της εικόνας του Παντοκράτορα στα δικαστήρια μπορεί να δημιουργεί την παραπλανητική εντύπωση ότι η δικαιοσύνη είναι μια μεταφυσική διαδικασία, "αχειροποίητη", ενώ μπορεί να την πεις μέχρι και τεχνούργημα, προϊόν craftsmanship.
Φυλλομετρήστε/διαβάστε λοιπόν το εγχειρίδιο της Διανέοσις που υπογράφουν δικαστικοί λειτουργοί και πανεπιστημιακοί. Η Ελλάδα θα φτιάξει από τους ανθρώπους της. Με σχέδιο και τεχνογνωσία και όχι με παραμύθια και προσευχές.
Το βιβλίο της Διανέοσις “Η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα” διατίθεται δωρεάν εδώ.
