Του Σάκη Μουμτζή
Η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ—τον Π.Καμμένο, ως alter ego του Τσίπρα, δεν θα πρέπει να τον λησμονούμε—προσέφερε και μερικές καλές υπηρεσίες στην ελληνική κοινωνία. Υπέθαλψε ακραίες συμπεριφορές που πολλές φορές αποτέλεσαν έναν βραχίονα της κυβερνητικής πολιτικής. Ήταν τόσο κραυγαλέα αυτή η συμπεριφορά που σύντομα ξεπέρασε την φάση της ανοχής και μετατράπηκε σε συνενοχή.
Έτσι, οι θωπείες των κυβερνώντων προς τους ερυθροτραμπούκους, οι προνομιακές σχέσεις μαζί τους συγκεκριμένων πρωτοκλασάτων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ-- και ως εκ τούτου το ακαταδίωκτο τους-- προκάλεσαν αντιδράσεις μέσα στην κοινωνία.
Σε μια κοινωνία που για τους δικούς της λόγους διέκειτο αρνητικά προς τα Σώματα Ασφαλείας και προς αυτό που συμβολικά αποκλήθηκε «νόμος και τάξη». Ανέκαθεν ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας ήταν με τον καταδιωκόμενο και όχι με τον διώκτη του, χωρίς να εξετάζει τους λόγους και τις αιτίες που ένας εδιώκετο και ο άλλος τον καταδίωκε.
Και πολιτικά αυτοί οι ρόλοι ήταν πολύ συγκεκριμένοι.
Έτσι, ακόμα και οι φονιάδες της 17 Νοέμβρη είχαν ένα ακροατήριο που με προσοχή άκουγε αυτά που έλεγαν και αιτιολογούσε—και πολλές φορές δικαιολογούσε—και αυτά που έκαναν. Με απλά λόγια η κοινή γνώμη, ακόμα και μπροστά σε αυτά τα ειδεχθή εγκλήματα, στεκόταν αμήχανη και απαθής.
Ως γνωστόν, ουδέποτε έγινε μια μαζική διαδήλωση κατά της τρομοκρατίας.
Ήταν προφανές πως οι ήπιες παραβατικές συμπεριφορές των ερυθροτραμπούκων περνούσαν απαρατήρητες και ασχολίαστες. Αντιμετωπίζονταν για δεκαετίες σαν ένα παιχνίδι κλεφτών με αστυνόμους.
Ήρθε όμως η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που προσέφερε κρατική κάλυψη στην δράση αυτών των μπαχαλάκηδων. Ξαφνικά, οι ερυθροτραμπούκοι γνώρισαν την κρατική θαλπωρή, ακόμα και στο νομικό επίπεδο. Οι πράξεις τους μετατράπηκαν σε πλημμελήματα.
Ήταν λογικό, αυτή η κυβερνητική ανοχή να τους εξαχρειώσει. Να πυκνώνουν τις δράσεις τους και να αυξάνεται ο αριθμός τους.
Αυτή προκλητική συμπεριφορά τους και η προκλητική ανοχή των κυβερνώντων, ευαισθητοποίησαν τα αντανακλαστικά της κοινής γνώμης, που είχε αρχίσει να απαιτεί την ύπαρξη μιας κανονικότητας στην πολιτική ζωή του τόπου.
Και αυτή η ιδιόμορφη σχέση ερυθροτραμπούκων—κυβέρνησης, βρισκόταν έξω από τα όρια οποιασδήποτε κανονικότητας. Το κλίμα και οι διαθέσεις της κοινής γνώμης είχαν αλλάξει. Έτσι, όταν η Νέα Δημοκρατία εξήγγειλε το δόγμα του νόμου και της τάξης, αυτό το δόγμα είχε ωριμάσει στην συνείδηση της πλειοψηφίας των πολιτών.
Ήταν μια βασική προεκλογική δέσμευση της Νέας Δημοκρατίας την οποίαν όφειλε να τηρήσει και το έκανε με επιτυχία.
Είναι γνωστό πως κανένα κυβερνητικό μέτρο δεν μπορεί να εφαρμοσθεί και να αποδώσει, αν δεν έχει την κοινωνική συναίνεση. Αν οι πολίτες δεν αντιληφθούν την αναγκαιότητα του.
Την Κυριακή, οι δυνάμεις της τάξεως έδρασαν με σχέδιο και με αποφασιστικότητα. Όμως αυτά είναι αρκετά μόνον για να αντιμετωπισθούν μεμονωμένες καταστάσεις.
Για να ξεριζωθεί το φαινόμενο της τρομοκρατίας και της ανομίας χρειάζεται κάτι ακόμα. Το πιο σημαντικό. Η κοινωνική συναίνεση. Και αυτήν την έχει η κυβέρνηση, χάρη στην διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
