Το ζητούμενο είναι η πραγματική αναπλήρωση των χαμένων ωρών, τίποτα περισσότερο. Κάποιοι εντούτοις υποστηρίζουν ότι εφόσον δεν ήταν όλοι οι μαθητές υπέρ των καταλήψεων, τότε γιατί να “τιμωρηθούν” οριζόντια όλοι, χάνοντας Σάββατα, αργίες και περιπάτους.
Στις παρούσες συνθήκες αυτή η συζήτηση δεν έχει νόημα. Ποιος θα ξεχωρίσει δηλαδή ποιος ήταν υπέρ και ποιος εναντίον των καταλήψεων; Πάντα υπάρχει το επιχείρημα ότι οι λίγοι παίρνουν τους πολλούς στον λαιμό τους. Αλλά γιατί αυτή η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών και μαθητών που είναι κατά των καταλήψεων δεν εναντιώνονται την κρίσιμη ώρα ; Ποια στάση τηρεί η πλειοψηφία ; Γιατί δεν εμφανίζεται ένα κύμα γονέων, εκπαιδευτικών που θα βγει να διατυπώσει την αντίθεσή του στα κλειστά σχολεία ; Για ποιο λόγο υπάρχει αντίστοιχα ένα κύμα γονέων και εκπαιδευτικών που φανερά υποστηρίζει τις καταλήψεις ; Τα ερωτήματα αυτά μπορεί να μοιάζουν ρητορικά, αλλά δεν είναι. Η απάντηση είναι ότι υπάρχει ο φόβος της σύγκρουσης κυρίως με τους συνδικαλιστές. Διαχρονικά η ΟΛΜΕ στήριζε και στηρίζει τις καταλήψεις.
Είναι μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Οι εκπρόσωποι εκείνων που έχουν αναλάβει την μόρφωση και διαπαιδαγώγηση των παιδιών, πλούσιων ή φτωχών, επικροτούν το κλειστό σχολείο. Και αφήνουν έτσι χωρίς εκπαίδευση τους φτωχούς. Είναι απλώς απίστευτο, incredibile dictu. Η άλλη απάντηση είναι πως αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία φοβάται την σύγκρουση με άλλους μαθητές, γονείς κλπ. Όσοι όμως αισθάνονται φόβο δεν μπορεί να είναι ελεύθεροι, «όσοι το χάλκεον χέρι του φόβου αισθάνονται ζυγόν δουλείας ας έχωσι». Και αν είναι αυταρχικό να τιμωρούνται όλοι για πράξεις λίγων, όπως αυτοί που πραγματοποιούν τις καταλήψεις, ισχύει και το αντίθετο. Τιμωρούνται οι πολλοί κάθε φορά που γίνεται κατάληψη και κυρίως οι πιο αδύναμοι.
Η υπουργός Παιδείας έπραξε το αυτονόητο. Εξάλλου για αυτό βρίσκεται εκεί εκλεγμένη από τους πολίτες. Και πάμε στο κυριότερο. Η εφαρμογή απαιτεί σύγκρουση. Με μια μερίδα μαθητών, με γονείς, με την ΟΛΜΕ, με κατεστημένα συμφέροντα. Όχι φόβο μήπως οι 16άρηδες σε δύο χρόνια δεν μας ψηφίσουν. Άλλωστε ο πιο κατάλληλος για την εξουσία είναι αυτός που δεν την θέλει. Αν το δείξουν οι τωρινοί κυβερνώντες με πράξεις, να είναι σίγουροι ότι θα κερδίσουν. Αν θέλει η πολιτεία να επιβάλει το νόμο, θα το πράξει.
Έπειτα υπάρχει και το άλλο παράδοξο. Αυτοί που υποθάλπουν τις καταλήψεις είναι οι καλύτεροι χορηγοί της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Διευρύνουν την κοινωνική ανισότητα αυτοί που ισχυρίζονται ότι θα την καταργήσουν. Είτε είναι φανατισμένοι είτε έχουν άγνοια, είτε μερικές φορές ιδιοτέλεια. Εν κατακλείδι το θέμα δεν είναι η παρουσίαση μιας ακόμη εγκυκλίου, αλλά η εφαρμογή της. Αυτό θα περιμένουμε να δούμε.
(Σημειωτέον ότι η πραγματική αναπλήρωση σημαίνει παράταση του διδακτικού έτους, κατά περίπτωση. Αυτό κι αν απαιτεί σύγκρουση. Πέντε ημέρες χάθηκαν, πέντε ημέρες παράταση. Χάθηκαν δέκα, τότε δέκα ημέρες παράταση. Αυτή είναι η μοναδική πραγματική λύση).
* Ο Παναγιώτης Τσακρής είναι εκπαιδευτικός, πρώην διευθυντής στο Πειραματικό Λύκειο Αγίων Αναργύρων και στο 2ο ΓΕΛ Ιλίου.
