Διαβάζοντας στην απομαγνητοφωνημένη συνέντευξη που έδωσε προ ημερών στον Ρ/Σ Alpha 98,9 ο υφυπουργός Εργασίας Πάνος Τσακλόγλου την περιγραφή της κατάστασης που βρήκε η κυβέρνηση στο ΕΦΚΑ, μέχρι και για αιτήσεις δικαιούχων στιβαγμένες σε σάκους, έκανε λόγο, είναι δύσκολο να μην σκεφτούμε την παράνοια που μας χαρακτηρίζει ως έθνος.
Από τη μία το συνταξιοδοτικό καταλαμβάνει σταθερά την κεντρικότερη θέση στο δημόσιο διάλογο. Κόμματα και συνδικαλιστικοί φορείς ερίζουν για το ύψος των συντάξεων. Υπάρχουν εφημερίδες που πουλάνε περισσότερα φύλλα όταν έχουν ως κεντρικό θέμα οτιδήποτε αφορά το συνταξιοδοτικό. Το θέμα αυτό έχει χτίσει δημοσιογραφικές καριέρες και έχει δημιουργήσει «αστέρες» των πάνελ που είναι δημοφιλείς γιατί μιλούν «στις καρδιές των συνταξιούχων». Άλλες μάχες, εξίσου σφοδρές, λαμβάνουν χώρα στα δικαστήρια της χώρας με το ΣτΕ να έχει αναγνωρίσει πρώτο αυτό την ύπαρξη του «λεφτόδεντρου» επιδικάζοντας διαρκώς αναδρομικά.
Μόνιμοι «σύγχρονοι μάρτυρες του έθνους» οι συνταξιούχοι λοιπόν κι ας επλήγησαν αυτοί λιγότερο απ όλους στη διάρκεια της κρίσης, μας το είχε εξηγήσει αυτό ο κ. Τσακλόγλου σε εκδήλωση που είχε διοργανώσει το Ινστιτούτο Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής» προεκλογικά, δεν ξέρουμε αν θέλει να το θυμάται, εμείς το θυμόμαστε όμως γιατί η ομιλία του ήταν εντυπωσιακή και τεκμηριωμένη.
Η ίδια η χώρα δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι εξαιτίας του θηριώδους μεγέθους της συνταξιοδοτικής δαπάνης και οι πιο θαρραλέοι από τους οικονομολόγους (σε αυτούς στοιχίζουμε και τα μέλη της Επιτροπής Πισσαρίδη) μας εξηγούν ότι όσο αυτό διατηρείται σε αυτά τα υψηλά επίπεδα, ας μην έχουμε προσδοκίες σοβαρής ανάπτυξης.
Κι όμως, την ίδια στιγμή κι ενώ το συνταξιοδοτικό είναι το θέμα με το οποίο ασχολούμαστε υστερικά, όταν έρθει ώρα οι δικαιούχοι να εισπράξουν τη σύνταξή τους, το κράτος αδυνατεί να εκπληρώσει αυτή του την υποχρέωση.
Η ιατρικοποίηση της πολιτικής είναι βέβαια λάθος αλλά το φαινόμενο είναι χωρίς αμφιβολία αρμοδιότητα των ψυχιάτρων.
Θα μπορούσε κανείς πάνω σ’αυτό να στήσει μια σάτιρα για τις εθνικές μας διαστροφές όμως, επειδή έχουμε το... ελάττωμα της πολύ γερής μνήμης, θυμόμαστε ακόμα εκείνη την επίσκεψη που είχε κάνει ο πρωθυπουργός τα Χριστούγεννα του 2017 στο υπνωτήριο αστέγων των Γιατρών Του Κόσμου στο Βοτανικό όπου συνομίλησε με τους ανθρώπους που τα βράδια έβρισκαν καταφύγιο εκεί. Αντιγράφουμε από τη δημοσίευση που είχαν κάνει τότε οι ίδιοι οι Γιατροί του Κόσμου (28.12.2017): «Εκείνη τη μέρα ήταν εκεί και ο Γιώργος, ο οποίος βγήκε στη σύνταξη αλλά έκανε 1,5 χρόνο να του αποδοθεί και έμεινε στο δρόμο. Τώρα έχει βρει σπίτι στη Σαλαμίνα, παίρνει τη σύνταξη κανονικά και έρχεται και βοηθάει ως εθελοντής ανταποδίδοντας τη φροντίδα που του δόθηκε όσο ήταν άστεγος».
Δεν είναι θέμα για σάτιρα αυτό.
Πόσοι άραγε συμπολίτες μας έμειναν κυριολεκτικά στο δρόμο και τα βράδια έβρισκαν καταφύγιο στα υπνωτήρια αστέγων επειδή η σύνταξή τους έκανε παραπάνω από ένα χρόνο να τους αποδοθεί ενώ την ίδια στιγμή η κοινωνία έριζε υστερικά για τις συντάξεις;
Το ζήτημα των εκκρεμών συντάξεων θα διευθετηθεί. Είμαστε βέβαιοι ότι ο υπουργός Κωστής Χατζηδάκης μαζί με τον κ. Τσακλόγλου και το υπόλοιπο επιτελείο του Υπουργείου Εργασίας θα κάνουν ό,τι μπορούν και θα καταφέρουν, τελικά, να το μαζέψουν.
Όμως, το πρόβλημα δεν θα το έχουν επιλύσει.
Η ιδέα του «μάνατζερ» δείχνει καλή και μάλλον θα φέρει αποτέλεσμα, αν και προβλέπουμε ότι θα μας κοστίσει και αυτή η «διάσωση» περισσότερο κι από αυτή της Ολυμπιακής, ο κ. Χατζηδάκης άλλωστε φημίζεται για τις διασώσεις που επιτυγχάνει με τα λεφτά των φορολογούμενων και όχι με μεταρρυθμίσεις.
Αλλά είναι μια καταστατικά, ιδεολογικά λάθος ιδέα. Το ζήτημα των εκκρεμών συντάξεων έπρεπε να το λύσει η ίδια η διοίκηση που το δημιούργησε, αφού πρώτα την έχουμε μεταρρυθμίσει.
Η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός προσωπικά, υποσχέθηκε προεκλογικά να μεταρρυθμίσει το κράτος και τη δημόσια διοίκηση. Ο κ. Μητσοτάκης έχει δηλώσει άπειρες φορές ότι ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης είχε γνωρίσει πολλούς και καλούς δημοσίους υπαλλήλους και ότι με αυτούς θα δούλευε ως πρωθυπουργός για να φτιάξει το Κράτος που μας υποσχέθηκε, το κράτος που ονειρευόμαστε.
Και τώρα έχουμε βρεθεί με «μάνατζερ» και με τις πρώτες αγιογραφίες τους στον Τύπο να μας βγάζουν ήδη τα μάτια με τη χοντροκοπιά τους.
Το πρόβλημα των εκκρεμών συντάξεων αφηγείται τη θλιβερή ιστορία μιας χώρας. Μια ιστορία που δυστυχώς κανείς δεν θέλει να την ακούσει στην αληθινή της εκδοχή αφού όλοι μας ανεξαιρέτως και πρώτοι εμείς που αυτοπροσδιοριζόμαστε ως προοδευτικοί και μεταρρυθμιστές πολίτες, αποστρέφουμε το πρόσωπο από την οδυνηρή αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι ότι παίρνουμε το «παυσίπονο» του μάνατζερ για να μπορούμε να συνεχίζουμε να μιλάμε αενάως για μεταρρυθμίσεις. Αρκεί να μην μας ζητήσει ποτέ κανείς να τις κάνουμε.
