Του Κωνσταντίνου Βέργου*
Ακόμη και αν φορτώσουμε ένα τραίνο με επιβάτες και καύσιμα, και οι γραμμές του οδηγούν προς μόνο έναν προορισμό, αυτό το τραίνο δεν θα φτάσει ποτέ στον προορισμό του! Σήμερα αυτό το τραίνο θυμίζει όσο τίποτα άλλο την Ελληνική κυβέρνηση!
Ας δούμε μαζί αν αυτή η εκτίμηση μοιάζει υπερβολική. Η κυβέρνηση που προέκυψε από τις τελευταίες εκλογές στην χώρα μας, κατάφερε κάτι το δύσκολο. Πρώτον να συσπειρώσει τόσο τις πολιτικές δυνάμεις του κέντρου, όσο και τις περισσότερες της αριστεράς αλλά και πολλές της πατριωτικής δεξιάς ακολουθώντας πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Δεύτερον να αντέξει παρά τον οικονομικό πόλεμο από τα κέντρα εξουσίας που ελέγχονται από δυνάμεις που βρίσκονται πίσω από τον «χερ» Σόιμπλε χωρίς να δεχτεί αρκετούς από τους άξονες πολιτικής τους. Δεν δέχτηκε την περαιτέρω μείωση των μισθών, ούτε υποχώρησε στις ομαδικές απολύσεις όπως την έσπρωχναν οι κύκλοι της τρόικας, έτσι διατήρησε ένα σημαντικό κομμάτι από την αγοραστική δύναμη του Έλληνα εργαζόμενου, ουσιαστικά διασφάλισε την μη απόλυτη κατάρρευση της εγχώριας καταναλωτικής αγοράς η οποία, κατά 80 % βασίζεται ακριβώς σε αυτούς τους πενιχρούς μισθούς.
Η κυβέρνηση επίσης ξεκίνησε με αποφασιστικότητα το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, που δεν δίνει απλά σήμα προς τις αγορές, ιδιαίτερα τις δυνάμεις της αγοράς πέραν του Ατλαντικού, όπου η σημειολογία των ιδιωτικοποιήσεων έχει σημασία, αλλά διασφαλίζει παράλληλα θέσεις εργασίας σε εταιρίες που θα έκλειναν, και σημαντικά ιδιωτικά κεφάλαια. Η κυβέρνηση ουσιαστικά έκανε μια κίνηση που θα διασφαλίσει πάνω από 50 δισ. ευρώ στην επόμενη τετραετία, δίνοντας καλούς ρυθμούς ανάπτυξης στην χώρα, και αποδεσμεύει πολύτιμα κεφάλαια για κοινωνικές ανάγκες και επιπλέον ανάπτυξη. Παρότι η επιτυχία των ιδιωτικοποιήσεων περιλαμβάνει την δημιουργία ρυθμιστικού μηχανισμού, ανεξάρτητων αρχών που θα θέτουν όρους στην τιμολογιακή πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων οργανισμών με κοινωνικό αντίκτυπο, κάτι που η κυβέρνηση δεν δείχνει να έχει δει ως τώρα με επιμέλεια, η κυβέρνηση έχει χάσει τις βασικές προθεσμίες σε κάτι πολύ βασικότερο. Στο θέμα της ρύθμισης του χρέους.
Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο, πως , σε μια περίοδο που υπάρχουν κοσμογονικές αλλαγές διεθνώς (brexit, εξελίξεις στις χώρες του Νότου, εξελίξεις στην Τουρκία) δεν έχει αναληφθεί καμία πρωτοβουλία, που να αξιοποιεί τον επιστημονικό, τεχνοκρατικό, πολιτικό η γεωστρατηγικό άξονα προς την κατεύθυνση της διαγραφής, χρονικής διαπλάτυνσης και μετατροπής του χρέους σε ομόλογα.
Ακόμη και μια κυβέρνηση με μεσαίου μεγέθους στελέχη, θα μπορούσε να οδηγήσει σε εξελίξεις ευνοϊκές για την Ελλάδα. Διαγραφή χρέους 35%, διαπλάτυνση αποπληρωμής σε περίοδο 100 ετών και μετατροπή χρέους σε ομόλογα, έπρεπε να είναι οι άξονες της όποιας λύσης. Όλα αυτά τώρα που οι διεθνείς συνθήκες ευνοούν εκπληκτικά την Ελλάδα. Ιδιαίτερα μετά την αποκάλυψη τόσο για τη χρήση δόλου από το ΔΝΤ ώστε να κρατήσουν το χρέος σε μη διατηρήσιμο επίπεδα, αλλά και αποκάλυψης του εκβιασμού του ίδιου του Σοιμπλε για Grexit. Τι ακριβώς περιμένει η κυβέρνηση; Μήπως περιμένει οι Γερμανοί μεγαλοβιομήχανοι και τραπεζίτες, που έχουν την ατζέντα φτωχοποίησης της μισής σχεδόν Ευρώπης, να την εκλιπαρούν με μηνύματα να μειώσει το χρέος της; Μήπως περιμένουν τη στιγμή που ο Μπάρακ Ομπάμα θα καλέσει τον πρωθυπουργό και θα του δώσει έναν Φάκελο με 150 δις δολάρια για να από μειώσει το χρέος; Στα σοβαρά πιστεύουμε ότι οι ΗΠΑ πρόκειται απο μόνες τους να πάρουν πρωτοβουλίες απομείωσης χρέους που είναι η δουλειά της Ελληνικής κυβέρνησης χωρίς αυτο να ζητηθεί, με έναν εμπεριστατωμένο φάκελο από την ίδια την κυβέρνηση Τσίπρα, μια μελέτη βιωσιμότητας 80 έστω σελίδων που να καλύπτει νομικές πτυχές, πτυχές ρύθμισης Τραπεζών κλπ;
Όπως αναφέραμε εξαρχής, τα τρένα δεν φεύγουν από μόνα τους. Τα τραίνα χρειάζονται μηχανοδηγό. Αν η κυβέρνηση δεν κινηθεί άμεσα, δεν θα χάσει ένα τραίνο. Θα χάσει τον πόλεμο, η πατρίδα θα χρεοκοπήσει και τυπικά. Ο κύριος Σοιμπλε ίσως σε 5 χρονιά θα έχει συνταξιοδοτηθεί και θα πίνει κοκτέιλ σε κάποιο νησί της καραϊβικής. Η Ελλάδα όμως θα έχει χρεοκοπήσει πολύ νωρίτερα, σε λιγότερο από 12 μήνες. Και θα έχει χρεοκοπήσει διότι δεν μπορεί να πληρώσει το χρέος.
Όπως η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έκανε έγκαιρα αναδιάρθρωση χρέους με αποτέλεσμα η χώρα να στραφεί στο ΔΝΤ και να χρεοκοπήσει, και έμεινε στην ιστορία ως κυβέρνηση για γέλια, έτσι και η σημερινή κυβέρνηση θα μείνει στην ιστορία ως η κυβέρνηση που έχασε τη δυνατότητα να κερδίσει τη μάχη της Ελλάδας υπό τις καλύτερες συνθήκες. Αν αυτή η μάχη είναι να κερδηθεί, θα κερδηθεί τώρα που ο αντίπαλος, οι δυνάμεις που στηρίζουν την πολιτική Σοιμπλε, έχουν αλλεπάλληλες ήττες από όλα τα μέτωπα. Αν δεν υπάρξει λύση, επίσης ως τον Οκτώβριο, που γίνονται οι Αμερικανικές εκλογές, όλα θα είναι πολύ πιο δύσκολα, καθώς ο Ντοναλτ Τραμπ ειναι άγνωστο πως θα χειριστεί θέματα χωρών όπως της Ελλάδος. Είναι λοιπόν εμφανές, κάτι θα έρθει για την Ελλάδα ως τον Οκτώβριο, περιμένουμε με ενδιαφέρον να το δούμε όλοι μαζί, αν θα είναι θρίαμβος ή κατάρρευση της χώρας…!
* Ο κ. Κωνσταντίνος Βέργος είναι Καθηγητής Χρηματοοικονομικών, Πανεπιστήμιο Πόρτσμουθ, Αγγλία
Το παρόν άρθρο εκφράζει τις προσωπικές απόψεις του γράφοντος, δεν αποτελεί οδηγό ή σύσταση για επενδύσεις οποιασδήποτε μορφής προς οιονδήποτε και για οτιδήποτε τίτλο ή παράγωγο αυτού.
