«...οι καμινάδες των εργοστασίων, συχνά παρατεταγμένες κατά μήκος της κοιλάδας ενός ποταμού, οι σιδηροδρομικές διασταυρώσεις, η μονοτονία του τούβλου με το ξεθωριασμένο χρώμα και το πέπλο της αιθάλης που κρεμόταν από πάνω τους, όλα αυτά τους έδιναν κάποια συνοχή...». Έτσι περιέγραφε τις πόλεις της κεντρικής Αγγλίας του 18ου αιώνα, ο Βρετανός μαρξιστής ιστορικός Έρικ Τζον Έρνεστ Χομπσμπάουμ.
Σε αυτή την ομολογουμένως βαριά και πνιγηρή εικόνα των πόλεων της κεντρικής Αγγλίας που πρωταγωνιστούσαν στο ξεκίνημα της βιομηχανικής επανάστασης, προσπαθούν να μας μεταφέρουν με τη μηχανή του χρόνου, οι ανακοινώσεις των κομμάτων της αριστεράς, σχετικά με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο. Δεν τα καταφέρνουν όμως καλά. Διότι η επιχειρηματολογία τους, περισσότερο ταιριάζει με τις καρικατούρες των χαρακτήρων των ασπρόμαυρων ταινιών του κλασσικού ελληνικού κινηματογράφου, με τους κακούς, δύστροπους και μοχθηρούς εργοδότες από τη μια και τους πτωχούς πλην τίμιους εργάτες από τη άλλη. Το ρόλο των σκληρών εργοδοτών ερμήνευαν οι Χρήστος Τσαγανέας, Μάνος Κατράκης, Λυκούργος Καλλέργης και σε πιο εύθυμη νότα ο Λάμπρος Κωνσταντάρας. Το ρόλο των αδικημένων εργατών ερμήνευαν οι Νίκος Ξανθόπουλος, Δημήτρης Παπαμιχαήλ και ο Γιάννης Βόγλης.
Πρώτα και καλύτερα, τα σκληρά εγχώρια συνδικάτα καταγγέλλουν τη θέσπιση της «10ωρης ημερήσιας δουλειάς χωρίς πρόσθετη αμοιβή, τις απλήρωτες υπερωρίες και το χτύπημα της συνδικαλιστικής δράσης». Καταγγέλλουν «την προσπάθεια της κυβέρνησης να νομοθετήσει πρόσθετους επαχθείς όρους εργασίας, που διαλύουν τα ωράρια και τη ζωή των εργαζομένων, μειώνουν τους μισθούς, απογειώνουν την «ευελιξία», ώστε να τροφοδοτηθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη με ακόμα πιο φθηνή εργατική δύναμη.»
Αλλά και οι πιο light ανακοινώσεις του Σύριζα, μπερδεύονται με την «υποχρεωτικότητα» της 10ωρης απασχόλησης, την «κατάργηση» 8ωρου και τη «μη προστασία» του 8ωρου. Παράλληλα απορρίπτουν ως ανεδαφική την δυνατότητα να δουλεύει ο εργαζόμενος για ένα διάστημα ως και 2 ώρες παραπάνω, με αντίστοιχη μείωση του ωραρίου σε άλλες ημέρες (ή με ανάλογες ημέρες άδειας), ώστε σε ορίζοντα 6μήνου ο μέσος όρος εργασίας να είναι 5 ημέρες την εβδομάδα και 8 ώρες την ημέρα. Διότι στο μυαλό τους, κυριαρχεί η εικόνα του στυγνού καπιταλιστή εργοδότη, που ξυπνάει και κοιμάται με τη σκέψη του, στο πως θα τιμωρήσει τον εργαζόμενο και όχι στο πως θα πάει μπροστά η δουλειά του.
Εκείνο που φυσικά ενοχλεί περισσότερο απ? όλα, τα κόμματα της αριστεράς, είναι οι διατάξεις του νομοσχεδίου σχετικά με τις απεργίες και τις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων.
Για τη μετάβαση στο ψηφιακό εργασιακό περιβάλλον, είχαμε αρθρογραφήσει ήδη από την περασμένη Παρασκευή, με τίτλο «Το ψηφιακό εργασιακό περιβάλλον και το υπουργείο Εργασίας», παρουσιάζοντας τη θετικότατη επίπτωση στους εργασιακούς χώρους, από την υιοθέτηση της ψηφιακής κάρτας των εργαζομένων.
Μέσω της ψηφιακής κάρτας, κατοχυρώνεται πλήρως η προστασία της εργασίας. Η ευελιξία της απασχόλησης είναι επιταγή των καιρών τόσο από την πλευρά των επιχειρήσεων στα πλαίσια της ανταγωνιστικότητας, όσο και των εργαζομένων, που μπορούν να διαμορφώσουν τα ωράρια τους έτσι, ώστε να διευκολύνουν την υπόλοιπη ζωή τους.
Το νομοσχέδιο αναφέρεται σε δυνατότητα και όχι δε υποχρεωτικότητα, κάτι που δυστυχώς η αριστερά κάνει ότι δεν το αντιλαμβάνεται. Το νομοσχέδιο προστατεύει τον ελεύθερο χρόνο και την ποιότητα ζωής των εργαζόμενων θεσμοθετώντας το δικαίωμα ηλεκτρονικής αποσύνδεσης του απασχολούμενου. Με αυτό τον τρόπο δίνεται έμφαση στην ισορροπία προσωπικής – επαγγελματικής ζωής.
Το νομοσχέδιο διασφαλίζει την προστασία των γυναικών και την ενίσχυση της θέσης τους. Κατοχυρώνει δικαιώματα και για τους άνδρες εργαζόμενους, όπως είναι η άδεια πατρότητας, με αποτέλεσμα να μην λειτουργεί ως αντικίνητρο για τη πρόσληψη γυναικών, η άδεια λοχείας και μητρότητας. Το νομοσχέδιο εξισώνει τις αποζημιώσεις απόλυσης των εργατοτεχνιτών, με εκείνες των υπαλλήλων, που ισοδυναμούν με μισθούς έως και 12 μηνών. Όμως για όλα τα παραπάνω σωπαίνουν οι «επαναστάτες της αριστεράς», διότι χάνουν δυνητικό αγωνιστικό πελατολόγιο.
Τέλος, το νομοσχέδιο επιφέρει ένα τεράστιο «κρακ», στο συμπαγές αναχρονιστικό συνδικαλιστικό κατεστημένο, εκδημοκρατίζοντας τις διαδικασίες και προστατεύοντας το κοινωνικό σύνολο από τις ασυνείδητες και εκβιαστικές συνδικαλιστικές πρακτικές.
Η υποχρεωτική εγγραφή συνδικαλιστικών και εργοδοτικών οργανώσεων σε ηλεκτρονικό μητρώο και η ψήφος εξ αποστάσεως στα συνδικάτα, προσφέρει διαφάνεια, αντιπροσωπευτικότητα και βάζει ένα τέλος στους εκβιασμούς και τους τραμπουκισμούς. Για τις ΔΕΚΟ, προβλέπεται η υποχρεωτική παροχή υπηρεσιών κατά τουλάχιστον 33%, ώστε να μην υποφέρουν οι πολίτες από τις αγωνιστικές ονειρώξεις των επαγγελματιών συνδικαλιστών.
Το εργασιακό νομοσχέδιο περνάει τη χώρα στον 21ο ψηφιακό αιώνα, προς θλίψη των δυνάμεων της αριστεράς, που εμμονικά παραμένουν στην ομίχλη και στην κάπνα από τα φουγάρα των εργοστασίων του Μάντσεστερ, του Λίβερπουλ και του Ληντς, της χρονικής περιόδου 1760-1860.
