Είναι σαφές ότι ο καθένας στο σπίτι του και την επιχείρησή του ορίζει όσα είναι και δεν είναι ανεκτά και βέβαια, κατά μείζονα λόγο, οι όροι χρήσης μιας υπηρεσίας πρέπει να καθορίζονται με σαφήνεια και να περιφρουρείται η τήρησή τους.
Έτσι λοιπόν, όσοι μας θυμίζουν ότι για να χρησιμοποιούμε τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης έχουμε προηγουμένως αποδεχτεί τους όρους χρήσης τους «κομίζουν γλαύκα εις Αθήνας».
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι οι όροι χρήσης στις πλατφόρμες δεν πρέπει να παραβιάζονται όμως όταν οι ποινές αποκλεισμού από αυτές αφορούν το λόγο τότε τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Πολλώ δε μάλλον όταν μια πλατφόρμα έχει δεσπόζουσα θέση στην ενημέρωση.
Το πρόβλημα με τις απαγορεύσεις και τους αποκλεισμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι σύνθετο και σοβαρό, εφάπτεται της ελευθερίας της έκφρασης και μας προκαλούν κάκιστη εντύπωση οι πανηγυρισμοί ορισμένων όταν οι απαγορεύσεις αφορούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Ο νόμος θέλει τα δημόσια πρόσωπα να είναι δεκτικά αυστηρότερης δημόσιας κριτικής γι' αυτό και είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταδικαστεί ένας πολίτης για συκοφαντία αν εξυβρίσει τον κ. Πολάκη ή την κ. Ακρίτα. Την ίδια στιγμή πρόσωπα σαν κι αυτά έχουν επιλέξει να απευθύνονται στα κοινά τους μ’ένα απολύτως συγκεκριμένο τρόπο, προκλητικά και με στόχο να συσπειρώνουν οπαδούς πίσω από ευτελείς επιθέσεις και απαξιωτικές προσωπικές αναφορές σε βάρος των αντιπάλων τους.
Οι επιθέσεις που εξαπολύουν οι άνθρωποι αυτοί ουδόλως αφορούν τους εκάστοτε στόχους τους. Περισσότερα λένε για τους αναγνώστες τους κι όσους επιχαίρουν με likes όσα γράφουν αλλά και τους ίδιους.
Ο σοβαρός αντίλογος βέβαια είναι ότι με τις παρεμβάσεις του στα ΜΚΔ περιπτώσεις όπως ο κ. Πολάκης δεν παράγουν λόγο αλλά επιδεικνύουν αντικοινωνική συμπεριφορά κι αν όλες οι απόψεις πρέπει να είναι αποδεκτές δεν ισχύει το ίδιο για τις συμπεριφορές.
Παρ' όλα αυτά όμως επειδή όλα αυτά τα σκηνικά στήνονται με πρόσχημα την πολιτική είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνουν οι σχετικές διακρίσεις κι αυτό που μένει είναι ότι κάποιοι, που μάλιστα βρίσκονται στην αντιπολίτευση, διώκονται, φιμώνονται «γιατί λένε αλήθειες».
Οι αποκλεισμοί χρηστών από τα ΜΚΔ και μάλιστα από αυτά που έχουν δεσπόζουσα θέση στην ενημέρωση πρέπει περισσότερο να προβληματίζουν παρά να χαροποιούν. Ιδιαίτερα αν δεν είναι σαφές ποιοι ακριβώς τους αποφασίζουν και ποια είναι τα κριτήρια τους και πώς αξιολογούν τον πολιτικό λόγο, οι απαγορεύσεις πρέπει να προκαλούν ανησυχία και εκνευρισμό.
Είναι πανεύκολο κάθε φορά να εκλογικεύουμε την απαγόρευση όσων δεν μας αρέσει να ακούμε αλλά στις φιλελεύθερες δημοκρατίες το παιχνίδι δεν παίζεται έτσι. Να το θέσουμε κι αλλιώς; Έστω και υποκριτικά κανείς δεν πρέπει να επιχαίρει όταν μπλοκάρεται κάποιος αντίπαλός του μόνο να ζητάει αναλυτική αιτιολόγηση κάθε απαγόρευσης.
Η υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου των αντιπάλων μας είναι θεμέλιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας αλλά είναι και δηλωτικό της πολιτικής μας κουλτούρας και πάνω απ’όλα του βαθμού εξοικείωσης μας με την πολιτική.
Με τους αποκλεισμούς «των άλλων» επιχαίρουν μόνο οι αρχάριοι.
