Αυτό το σύνθημα εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην περίοδο του «αντιμνημονιακού αγώνα». Βλακώδες και ανιστόρητο. Όσοι το κραύγαζαν δεν ήξεραν τι σημαίνει χούντα και δεν γνώριζαν πως αυτή, ούτως ή άλλως, δεν τελείωσε το 1973, αλλά ένα χρόνο μετά το 1974.
Μήπως όλοι αυτοί υπονοούσαν τότε, πως όλα αυτά τα χρόνια, από το 1967, ζούσαμε υπό χουντικό καθεστώς και δεν το καταλάβαμε; Οι μεσήλικες καθοδηγητές που το φώναζαν στις πλατείες των «αγανακτισμένων» το αντιλήφθηκαν με καθυστέρηση 44 ετών; Βέβαια, «είναι παράλογο να προσπαθείς να αντιμετωπίσεις με την λογική τον παραλογισμό», όπως είχε πει το 1914 ο Λ. Τζώρτζ.
Με την χθεσινή επετειακή ημέρα εμφανίστηκαν και πάλι οι φωνές που υποστηρίζουν πως αυτό που ζούμε σήμερα δεν διαφέρει και πολύ από χούντα. Η προέλευση σχεδόν των περισσοτέρων είναι κυρίως αριστερόστροφη, αλλά δεν είναι αυτό το μείζον, γιατί φαίνεται ότι το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό. Είναι τελικά ψυχιατρικό. Το μείζον είναι η ανοησία τους που συναγωνίζεται αυτή των όσων διαλαλούν πως «επί χούντας κοιμόμασταν με ανοικτά παράθυρα». Λες και το πολίτευμα μιας χώρας καθορίζεται από το πώς κοιμούνται οι πολίτες της.
Η ισοπεδωτική σκέψη λειτουργεί με απλουστεύσεις, καθώς αναγνωρίζει μόνον δύο χρώματα, το άσπρο και το μαύρο, και αυτά πολλές φορές τα μπερδεύει.
Οι ίδιοι άνθρωποι χαρακτήριζαν τον Γ. Α. Παπανδρέου «νέο Πινοσέτ», την κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων «νέα χούντα», ενώ με περισσή αφέλεια πίστεψαν στο σκίσιμο των μνημονίων. Κάποιοι μάλιστα εξ αυτών υιοθέτησαν την εκδοχή πως μας «ψεκάζουν» και επένδυσαν πολιτικά στην ύπαρξη των μετοχών της Τράπεζας της Ανατολής, η ύπαρξη των οποίων, βεβαίως-βεβαίως, πιστοποιήθηκε και με δικαστική απόφαση.
Σήμερα, επανήλθαν πιστεύοντας πως οι αναγκαίοι υγειονομικοί περιορισμοί συνιστούν μια μορφή «χούντας». Κατανοώ εν μέρει, οι γενιές που δεν έζησαν την δικτατορία να μην γνωρίζουν τι σημαίνει χούντα και ως εκ τούτου να παρασύρονται σε τέτοιες λεκτικές αστειότητες που αγγίζουν το όριο της βλακείας. Αλλά όταν αυτά τα ακούμε από ανθρώπους που πλησιάζουν τα εβδομήντα ή και τα έχουν ξεπεράσει, τι να πούμε; Μωραίνει ο Κύριος…
Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, από τις 24 Ιουλίου 1974 στην Ελλάδα λειτουργεί μια σύγχρονη, φιλελεύθερη δημοκρατία, πολύ ευρύχωρη για να χωρά και τους ηλιθίους και όσους αγωνίζονται για την ανατροπή της. Άντεξε σε πολλές δοκιμασίες και τις ξεπέρασε χωρίς να αλλοιωθεί η φυσιογνωμία της. Ξεπέρασε με επιτυχία την πολωμένη δεκαετία του '80 και παρά τους κινδύνους που διέτρεξε, στάθηκε όρθια και στην εκρηκτική δεκαετία των μνημονίων.
Όσες φορές έγιναν απόπειρες να αλλοιωθούν οι θεσμοί της, οι ασφαλιστικές δικλείδες του πολιτεύματος λειτούργησαν αποφασιστικά και εκτόνωσαν τις έντονες πιέσεις. Ποτέ άλλοτε στην Ιστορία του Ελληνικού κράτους δεν είχαμε τόσο μεγάλη περίοδο δημοκρατικής διακυβέρνησης χωρίς περιορισμούς και διακρίσεις. Ποτέ άλλοτε όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις δεν διεξήχθησαν με τόσο άψογο τρόπο, ώστε ποτέ το αποτέλεσμα τους δεν αμφισβητήθηκε.
Κατά τα άλλα «η χούντα δεν τελείωσε το '73».
