Είναι πραγματικά μεγάλες οι προκλήσεις που θέτει στην ηγεσία του ένα πολυτασικό κόμμα εξουσίας αν και παραμένει αναμφισβήτητο και ερευνητικά εξακριβωμένο το γεγονός ότι όταν στο πολιτικό σκηνικό κυριαρχούν πολυτασικά κόμματα η ιδεολογία είναι ένα πρόσχημα ή έστω ένα δευτερεύον ζήτημα που ορίζει την πολιτική συμπεριφορά και το αποτέλεσμα των εκλογών το κρίνει πάντα το κομμάτι του εκλογικού σώματος που περιμένει από τον εκάστοτε μνηστήρα της εξουσίας «να του τάξει»: μείωση του αφορολόγητου, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, αύξηση των συνταξεων, καταβολή κάθε λογής αναδρομικών που επιδικάζει η ελληνική δικαιοσύνη, μείωση της φορολογίας ενώ οι πιο σοφιστικέ αυτής της ομάδας θέλουν να ακούσουν και υποσχέσεις για τη βελτίωση της δημόσιας Παιδείας ώστε να μην αναγκάζονται να πληρώνουν ιδιωτικά σχολεία για τα παιδιά τους.
Στο χρόνο όμως που μεσολαβεί ανάμεσα από τις εκλογές τα πολιτικά γεγονότα παράγονται δυστυχώς αποκλειστικά μέσω των ισορροπιών που προσπαθούν να κρατήσουν μέσα στο κόμμα τους οι ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας.
Το φαινόμενο το σχολιάζουμε διαρκώς για τη Νέα Δημοκρατία κι από τη στήλη αυτή έχουμε επικρίνει αρκετές φορές τον κ.Μητσοτάκη επειδή ακριβώς δεν κρατά πάντοτε τις ισορροπίες ανάμεσα στην κεντρώα και τη δημοκρατική λαϊκοδεξιά τάση του κόμματός του. Κι εδώ που τα λέμε, καλά κάνουμε και ασκούμε πίεση. Αυτό είναι η πολιτική.
Με τα ίδια ακριβώς κριτήρια λοιπόν, δεν έχουμε κανένα λόγο να είμαστε επιεικείς με τον κ.Τσίπρα ο οποίος σε κάθε αφορμή, είτε ο ίδιος είτε μέσω διαρροών στον Τύπο, δηλώνει ότι προσβλέπει σε ένα άνοιγμα στο Κέντρο. Οι απόπειρες αυτές του κ.Τσίπρα είναι βέβαια κενές νοήματος όσο δεν ζητάει συγγνώμη για τις κατηγορίες περί Πινοτσέτ, Γερμανοτσολιάδων όπως και για γραφικές εμφυλιοπολεμικές δηλώσεις που έχει κάνει κατά καιρούς.
Αλλά ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο κ.Τσίπρας αυτό το σημαντικό θέμα το διευθετεί με τον τρόπο που έχουμε ήδη περιγράψει (από το βήμα της Βουλής πρέπει να τη ζητήσει αυτή τη συγγνώμη) για τον κεντρώο χώρο παραμένει ένα τεράστιο ζήτημα ανάμεσα σε ποιες τάσεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει να ισορροπήσει.
Αν αναγνωρίζει ως τάση που οφείλει να ευχαριστεί την ομάδα που αποδέχεται την πολιτική βία και λειτουργεί ως φωνή των καταδικασμένων δολοφόνων ο κ.Τσίπρας χάνει το χρόνο όταν βλεφαρίζει προς το Κέντρο.
Η ανακοίνωση που εξέδωσε χθες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καλύπτει κανένα και θα αντισταθούμε στον πειρασμό να επισημάνουμε ότι και μόνο η ανάγκη υπόμνησης ότι ομνύει στο πολίτευμα δείχνει και το σοβαρό του πρόβλημα.
Ο κ.Τσίπρας, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και τα πρωτοκλασάτα στελέχη του πρέπει να πάρουν σαφή θέση στο θέμα της πολιτικής βίας και να μας πουν αν αποδέχονται «κουφοντινικούς» μέσα στο κόμμα τους. Δεν είναι θέμα νομικό αλλά καθαρά πολιτικό. Αν τους ανέχονται, αν η επιβίωση του ΣΥΡΙΖΑ εξαρτάται από την παρουσία των 15 που υπέγραψαν υπέρ Κουφοντίνα ας ξεχάσει το Κέντρο και θα λέγαμε μάλιστα ότι είναι στρατηγικά σωστό να στραφεί στα αριστερά και να κοιτάξει να ενσωματώσει Ανταρσίες, Ρουβίκωνες και γιατί όχι και τον κ.Παναγιώτη Λαφαζάνη. Άλλωστε το asset κάθε θιάσου διαχρονικά είναι τα μεγαλύτερά του νούμερα.
