Μια καλή ιδέα για όσους άρχισαν να ασχολούνται με την πολιτική μόλις απέκτησαν λογαριασμό χρήστη του facebook και τους αρέσει να σχολιάζουν τα τεκταινόμενα της πολιτικής επικαιρότητας και να κρίνουν τις στρατηγικές των κομμάτων (οι επαγγελματίες τους αποκαλούν χαϊδευτικά «Μουρίνιο του πληκτρολογίου») είναι να παρατηρούν με τι επιλέγουν να ασχολούνται συστηματικά οι πολιτικοί αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων.
Τα μεγάλα κόμματα έχουν τη δυνατότητα να συνεργάζονται με καλούς επαγγελματίες, να έχουν στη διάθεσή τους καλές και ακριβές έρευνες κοινής γνώμης, οι πιο κοσμοπολίτες από τους πολιτικούς αρχηγούς έχουν ένα ευρύ κύκλο συνομιλητών Ελλήνων και ξένων, από πολιτικούς αναλυτές, ανθρώπους των αγορών, επενδυτές, μέχρι πολιτικούς επιστήμονες, συναδέλφους τους πολιτικούς που πλέον διευθύνουν think tank.
Μπορεί ο Κώστας στον ψηφιακό καφενέ να απαξιώνει τους πολιτικούς αρχηγούς αλλά είναι εξαιρετικά πιθανό να ξέρουν κάτι παραπάνω από εκείνον και σίγουρα ό,τι κάνουν είναι προϊόν σκέψης και σχεδιασμού μετά από έρευνα.
Για παράδειγμα, αν στη Νέα Δημοκρατία είχαν βρει σε κάποια έρευνα ότι όσοι παλιοί μας γνώριμοι μαζεύτηκαν στο Γαλάτσι είχαν κάποιο έρεισμα στην κοινωνία και μπορούσαν να φέρουν ψήφους, τότε ο ίδιος ο κ.Μητσοτάκης και κάποια πιο κεντρώα στελέχη θα φρόντιζαν να φωτογραφηθούν έστω και τυχαία με τον κ.Μπίστη, για να φέρουμε ένα τυχαίο και συμπαθές παράδειγμα.
Όμως, αν παρατηρήσουμε τις φωτογραφίες από τις περιοδείες του κ.Μητσοτάκη στην επαρχία και το υλικό που οι συνεργάτες του δίνουν στη δημοσιότητα θα διαπιστώσουμε ότι κανείς δεν τον ρωτάει με αγωνία αν κινδυνεύει η πορεία της ΝΔ προς την κυβέρνηση από τον κ.Ραγκούση ή την κυρία Ρεπούση. Όλα τα ρεπορτάζ κάνουν λόγο για γιαγιάδες που του ζητούν να κάνει κάτι για τα εγγόνια τους, μικρομεσαίους επιχειρηματίες και μαγαζάτορες που τον εκλιπαρούν να κάνει κάτι για τη φορολογία και την οικονομία, αγρότες που όλο αγωνία ζητούν το κράτος σύμμαχο και όχι εχθρό.
Είναι αλήθεια ότι για τους περισσότερους από αυτούς που σχολιάζουν για την πολιτική ο ενήλικός τους βίος ήταν ταυτισμένος με τα πρώην μεγάλα κόμματα και ειδικά με το ΠΑΣΟΚ που ηγεμόνευσε σε όλη, σχεδόν, τη Μεταπολίτευση. Είναι αλήθεια επίσης ότι το περιβάλλον των social media βοηθά τη συλλογική «ψυχοθεραπεία», τα «καθρεφτίσματα» και τις προβολές, την έκφραση πικρίας και θυμού για παλιές ιστορίες.
Είναι όμως πλέον στα όρια του ψυχοπαθολογικού η διαρκής ενασχόλησή μας με θέματα που είναι παγερώς αδιάφορα για τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας.
Η κοινωνία είναι ήδη αλλού. Εδώ και καιρό είναι αλλού. Έχει φύγει μπροστά και περιμένει τον πολιτικό που θα την οδηγήσει στη Γη της Επαγγελίας, Το έχουμε ξαναγράψει: όταν θα κλείνουν οι κάλπες των εθνικών εκλογών, θα κλείνει πίσω μας, οριστικά, η πόρτα της Μεταπολίτευσης. Κάποιοι θα μείνουν πίσω. Σίγουρα όσοι ασχολούνται, ακόμα, με όσα η κοινωνία έχει προσπεράσει προ πολλού.
