Του Βασίλη Φασούλα*
Ναι τα Εξάρχεια είναι Μονμάρτρη (Montmartre) για ένα συνεπή συριζαίο. Αλλά και για συγκεκριμένους διαχρονικούς πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς.
Την αρχή στο άρθρο ας την κάνει ένας αριστερός στοχαστής, ο Κώστας Αξελός: «Τι τόπος πρόσφορος για προσευχή!” ψαλμωδεί ο ιερέας. Τι ονειρεμένη τοποθεσία για ενέδρα! ομολογεί ο ληστής. Μια ανυπέρβλητη κρυψώνα! μουρμουρίζει ο τοκογλύφος. Τι καταφύγιο για τον έρωτά μου! ονειροπολεί φωναχτά ο ερωτευμένος. Είναι μια σπηλιά! συμπληρώνει ο στοχαστής».
Κατ΄ αρχήν, ας αρχίσουμε με μία «παραδοχή»: η νέα πασιονάρα της αριστεράς διακυβερνήσεως κ. Παπακώστα, ως νεοπροσήλυτη στον «μαγικό κόσμο» του κυβερνώντος αριστερισμού, «τ' αληθή λέγει». Άλλωστε ο άνθρωπος εκ φύσεως είναι ικανός κατά τρόπο ανορθολογικό και αδίστακτο να πιστεύσει το ο,οτιδήποτε, προκειμένου να πείσει τον εαυτό του και τους άλλους ότι οι πράξεις του συνάδουν με τις πεποιθήσεις του. Έτσι για την εν λόγω πολιτικό, τα Εξάρχεια δεν μπορεί παρά να είναι ιδεώδες «κέντρο τέχνης και πολιτισμού», η Μονμάρτρη της Πρωτεύουσας. Γιατί ακριβώς εμπεριέχουν αξιακά την φορά των νεανικών αναμνήσεων μέρους τουλάχιστον της ΠΦΑ κυβερνήσεως: ανομία, παραβατικότητα, παρασιτισμό, αεργία, οκνηρία, αμορφωσιά, μπάχαλο, θρασυδειλία. Αυτό το «σετάκι» εβαπτίσθη ιδεολογικώς και έκτοτε σερβίρεται ως «το καλό», το «εναλλακτικό», το «αλληλέγγυο» και το «αντιφά».
Τα Εξάρχεια είναι το κατ΄ εξοχήν πρόσωπο της πνευματικής, και όχι μόνον, τρομοκρατίας των τελευταίων τεσσάρων και πλέον δεκαετιών προερχομένης εξ αριστερών προσήμων. Και «σωστά» πριμοδοτείται από την κυβέρνηση ως αναπόσπαστο ταυτοτικό της μέρος και τμήμα του αξιακού της υποβάθρου. Η τυφλή (αυτό)καταστροφή συνήθως βαριεστημένων νέων αστών ως πολιτισμική και πολιτική επανάσταση. Όποιος αρνείται τα ανωτέρω θεωρώ ότι α) αν είναι αριστερός υποκρίνεται β) αν είναι κεντρώος ή δεξιός ματαιοπονεί και αυταπατάται όσον αφορά τους όρους και τις συνθήκες της realpolitik του.
Τα Εξάρχεια όμως είναι και κάτι άλλο, ή μάλλον πολλά άλλα. Είναι το ξέπλυμα τυχοδιωκτισμών. Εσχάτως πολλοί και πολυσχιδείς.
Ας δούμε 7 (επτά) εξ αυτών ως υποθετικά πρόσωπα.
Ο «παλαιοπασόκος πολιτικός του 80 και εντεύθεν»: Τον βόλευσε η «πίεση» και έπαιξε παντού αντιπολιτευτικά παιχνίδια ή ακόμη και κυβερνητικά. Πότε τα Εξάρχεια ήσαν ο άξονας της κοινωνικής πιέσεως, πότε ο άξονας του «κακού», που μόνον το απενοχοποιημένο αριστερόστροφο ΠΑΣΟΚ είχε την πολιτική βούληση να «ελέγξει», οράτε και γεγονότα Πολυτεχνείου του 1996 που παρήγαγε την νέα γενιά τρομοκρατών, Μαζιώτη Ρούπα, Φούντα, Νικητόπουλο κ.α.
Τον πασόκο τέτοιας κοπής δεν ήθελε ή δεν μπόρεσε να ακολουθήσει στην τακτική, ο νεοδημοκράτης της εποχής, και όποτε το προσπάθησε, το έκανε με λιγότερα εντυπωσιακά έως ανύπαρκτα αποτελέσματα. Οι ιδεολογικές του αφετηρίες ήσαν τέτοιες που δεν του επέτρεπαν την πάλαι ποτέ «πράσινη ευελιξία». Σήμερα το τρομακτικό είναι ότι ελλείψει κεντρώου κόμματος, ο αρχετυπικός πασόκος με το μαστίγιο και το καρότο, έχει αντικατασταθεί από τον σύγχρονο συριζαίο με τον …κ. Λάμπρου . Με τα γνωστά αποτελέσματα.
Ο «ποινικός», διαχρονικά. Μη το πολυλογούμε. Τα Εξάρχεια ως διαστροφική μετουσίωση δοξασιών και φαντασιώσεων της Ρόζα Λούξεμπουργκ του Σεργκέι Νετσάγιεφ και άλλων, δίδουν το κατάλληλο έρεισμα για την διαπλοκή «ταξικής επαναστάσεως» και «παραβατικότητος». Τα όρια δυσδιάκριτα, αρκεί μόνον το βάπτισμα ενός ληστή ως κοινωνικού αγωνιστή και ο έρημος ο ιδιοκτήτης συνοικιακού σουπερμάρκετ, ο επαγγελματίας της περιοχής και ο δικηγόρος με το γραφείο του να βαπτίζονται αιμοδιψείς καπιταλιστές και να απαλλοτριώνονται σε περιουσία και παραδάκι. Με αγωνιστικό φρόνημα.
Ο «φοροφυγάς ελεύθερος επαγγελματίας». Ναι υπάρχει και αυτή η τάξη. «Καταφερτζήδες ανοικτομάτηδες» ανοίγουν μαγαζιά στα άβατα συγκεκριμένων οδών που καμία ταμειακή δεν είναι απαραίτητη ή μάλλον είναι όλως περιττή. Από τον νεαρό φοιτητή έως τον γηραλέο επαναστάτη. Και όλοι χαρούμενοι.
Ο «πρόσφυγας και ο ΜΚΟ αλληλέγγυος». Νεοεισερχόμενοι οι ανωτέρω. Φυσικά δεν αφορά κάθε πραγματικό πρόσφυγα και κάθε πραγματικό ιδεολόγο εθελοντή η κατηγορία. Αφορά όμως «πρόσφυγες» με τόπο καταγωγής πχ Μαρόκο, Αλγερία κ.α. που φυσικά μόνον «πρόσφυγες» δεν είναι και σε ουκ ολίγες περιπτώσεις εν τέλει καθίστανται από επιδοματούχοι και μικρέμποροι λαθραίων έως ναρκέμποροι, όχι φυσικά μόνον αυτοί. Οι «αλληλέγγυοι» δε, εκτός του ότι έχουν μισθό σημαντικό εμπλέκονται σε διάφορες «προβληματικές» δραστηριότητες όπως πχ μισθώσεις χώρων όπου ένας μισθώνει δεκαπέντε μένουν, με τα ανάλογα ωφελήματα «για όλους». Το θράσος τους δε όποτε εισέρχονται σε δημόσια υπηρεσία έως νοσοκομεία για «αλληλέγγυες δράσεις» είναι απερίγραπτο, καθότι θεωρούν ότι ως ΜΚΟ είναι υπεράνω Νόμων του Κράτους. Οι «αλληλέγγυοι» αυτοί είναι όχι μόνον Έλληνες αλλά και άλλοι Ευρωπαίοι.
Ο «επενδυτής». Θα λάμψει επιδεικτικά σε συγκεκριμένες περιοχές όπου θα επενδύσει με ελάχιστο κόστος. Ξέρει αυτός πότε και που. Αίφνης όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Παραδείγματα υπάρχουν, αποδείξεις φυσικά όχι. Έχει συμβεί και σε άλλες περιοχές, πχ Ψυρρή και Κεραμεικός, απλώς στα Εξάρχεια λόγω «ιδιαιτερότητος είναι εξόφθαλμο…
Ο «παππούς των Εξαρχείων». Θα τον δείτε να περιδιαβαίνει νωχελικά την πλατεία. « Καθοδηγητής, ιδεολόγος, εμπνευστής, εραστής». Και φυσικά αν θέλεις μη του κάνεις κάποια χατίρια.
Σε όλους αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται φυσικά οι κάτοικοι των Εξαρχείων. Παλαιοί αστοί και άνθρωποι με αξιοπρέπεια εγκλωβισμένοι σε ένα κλουβί με όχι και τόσο «αθώες τρελές».
Για αυτούς όντως ισχύει το κλισέ «πολίτης δεύτερης κατηγορίας». Δεν πειράζει όμως. Η Μονμάρτρη θέλει θυσίες. Και η εκάστοτε κ.Παπακώστα θέλει να υπουργεί (διακονεί στα αρχαία Ελληνικά) ανεξαρτήτως κυβερνήσεως. Αμ πώς.
* Ο κ. Βασίλης Φασούλας είναι δικηγόρος, μέλος του Γ.Σ. της Δημοκρατικής Ευθύνης.
