Του Δημήτρη Καμπουράκη
Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας: Ο χρόνος των εκλογών είναι προνόμιο των πρωθυπουργών, πλην κανένας πρωθυπουργός ως σήμερα δεν αποφάσισε να πάει σε πρόωρες εκλογές ξέροντας ότι θα χάσει. Κανένας υπολογισμός για λιγότερο οδυνηρή ήττα δεν οδήγησε ποτέ αρχηγό κυβέρνησης σε πρόωρη εγκατάλειψη του θώκου του. Αν δεν ελπίζει βάσιμα σε νίκη, δεν το αποτολμά..
Θα πείτε ότι ο Τσίπρας είναι απρόσμενος. Εκ πεποιθήσεως συγκρουσιακός που προτιμά την ενέδρα. Ότι είναι αριστοτέχνης της μάχης που στηρίζεται στον κάθετο και βίαιο διχασμό της κοινωνίας. Είναι κατά περίπτωση φτηνός κολπατζής ή μεγάλος παίχτης ανάλογα με τις συνθήκες, δίχως να έχει τον παραμικρό ενδοιασμό που πηγάζει πολιτικές αρχές ή ιδεολογικές αξίες. Όλα αυτά ισχύουν για τον Αλέξη και θα τα χρησιμοποιήσει. Παρά δεν αναιρούν την βάση του αρχικού κανόνα: Όποιος ξέρει ότι χάνει, δεν επιλέγει να πάει σε πρόωρες εκλογές.
Πίστεψα κι εγώ επί μακρόν το σενάριο του Μαΐου. Το συνέδεα με μια πετυχημένη αντεπίθεση των κυβερνητικών που θα μείωνε κάπως την διαφορά ΝΔ-Σύριζα. Τώρα πια δεν το πιστεύω. Εσχάτως διακινούνται σενάρια για εκλογές τον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο. Τα ακούω, δεν τα πιστεύω επίσης. Βλέποντας το αμετακίνητο των δημοσκοπήσεων και την σχεδόν μανιακή προσκόλληση τους στην ιδέα της εξουσίας που δεν πρέπει επ' ουδενί λόγο να χαθεί για την αριστερά, πείθομαι κάθε μέρα και περισσότερο ότι δεν θα αποτολμήσουν το πρόωρο salto mortale. Θα πάνε ως τον Οκτώβριο.
Θαρρώ πως όσο πλησιάζουν στο νοητό σημείο στο οποίο θα πρέπει να αποφασίσουν ''πρόωρες ή στο τέλος, τόσο η δεύτερη επιλογή τους γοητεύει περισσότερο. Παράλληλα τους έχει πιάσει μια πραγματική τρέλα με τις παροχές. Διορίζουν και να μοιράζουν λεφτά σαν εργοστασιακές μηχανές που δεν σκέφτονται. Αν κάποιοι έχουν βγει από τα μνημόνια και την κρίση, δεν είναι ούτε η οικονομία, ούτε η χώρα, ούτε η κοινωνία. Είναι η κυβέρνηση. Κάθε μέρα που περνά πείθει τον εαυτό της ότι οι δυνατότητες της σε πεσκέσια και εξυπηρετήσεις είναι απεριόριστες.
Ακούγοντας τους σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις μένει κανείς έκπληκτος από τον όγκο και το εύρος των υποσχέσεων. Κυρίως όμως από την ευκολία που εκτοξεύονται. Λες και βρήκαν κάποια πετρελαιοπηγή στην αυλή του Μαξίμου που ως χθες αγνοούσαμε την ύπαρξη της. Κι αφού λοιπόν με όσα έδωσαν ως τώρα δεν βλέπουν δημοσκοπική προκοπή, θα συνεχίσουν να δίνουν απεριόριστα μέχρι να υπάρξει το ποθητό αποτέλεσμα. Με βάση αυτή την ποσοτική λογική, ο χρόνος δεν κυλά εις βάρος τους αλλά υπέρ τους. Όσο περισσότερο χρόνο διαθέτουν, τόσο πιο πολλές παροχές θα μπορέσουν να κάνουν.
Και μετά τι θα γίνει; Ωχ καημένε, θα δούμε. Αν παρά τον πακτωλό των προσφορών κερδίσουν οι νεοφιλελεύθεροι, θα τους την έχουν στημένη στην αντιπολιτευτική γωνία του ναρκοπεδίου που φτιάχνουν. Κι αν το κάνει ο διάολος και γυρίσει την παρτίδα ο Αλέξης, έχει ο Θεός. Εξ' άλλου δεν έχει σημασία τι κάνει κανείς όταν είναι στην εξουσία, αλλά το να κατέχει την εξουσία. Σωστά;
