Του Χρήστου Γεωργιάδη
«Φρικάρισαν» πολλοί αριστεροί με το σκίτσο του Χαντζόπουλου που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 12/11/19.
Κι αυτή η φρίκη που έπαθαν είναι πολύ αποκαλυπτική της τρικυμίας που τους δέρνει, εν κρανίω. Και μαζί μ'' αυτούς, επειδή είναι πολλοί, ταλαιπωρεί και όλους μας δεκαετίες τώρα, δημιουργώντας τεράστιο πρόβλημα στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
Γι'' αυτούς η κρατική καταστολή είναι ταμπού.
Κι όπως μ' όλα τα ταμπού, λειτουργεί αυτόματα, χωρίς επεξεργασία. Ως αποτέλεσμα, δεν μπορούν να διακρίνουν την καταστολή της Χούντας από την καταστολή της ελληνικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δεν αντιλαμβάνονται κάποια ουσιώδη διαφορά.
Αλλά δεν είναι αυτή η τρικυμία τους μόνο. Γιατί, πολλοί απ'' αυτούς, καταφέρνουν ταυτόχρονα να τους φαίνεται τεράστια μια διαφορά που είναι στην ουσία ασήμαντη, εκείνη μεταξύ της καταστολής ενός δεξιού ολοκληρωτικού κι αυταρχικού καθεστώτος (Χούντα) και της καταστολής ενός αριστερού ολοκληρωτικού κι αυταρχικού καθεστώτος (Κομμουνισμός).
Αδυνατούν να διακρίνουν μεταξύ της καταστολής που υπερασπίζεται το δικαίωμα μιας δημοκρατικής κοινωνίας να έχει τα πανεπιστήμια για τα οποία πληρώνει, απέναντι σε τυφλούς καταστροφείς που δρουν εκ του ασφαλούς, και της καταστολής μιας δικτατορίας που στόχευε να διαιωνίσει την απονομιμοποιημένη της ύπαρξη, απέναντι σε φοιτητές που αγωνίστηκαν για την δημοκρατία διακινδυνεύοντας τα πάντα, από το πτυχίο τους και το επαγγελματικό τους μέλλον, μέχρι την σωματική τους ακεραιότητα και ακόμα και την ζωή τους.
Φρικάρουν μ'' αυτό το σκίτσο και το βρίσκουν χυδαίο και προδοτικό των ηρώων του Πολυτεχνείου. Λες και οι ήρωες του Πολυτεχνείου αγωνίστηκαν για κάτι άλλο κι όχι για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και της ελευθερίας, εκτός των άλλων και της ακαδημαϊκής. Λες κι αγωνίστηκαν, όχι για ελεύθερα και ποιοτικά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά για να είναι τα ελληνικά πανεπιστήμια για πάντα έρμαια των αυταρχικών κάθε λογής, καταφύγια για τις παράνομες πράξεις τους, γιάφκες για τον εξοπλισμό τους και μόνιμα ορμητήρια ταραχών και καταστροφών για την πόλη. Λες κι αγωνίστηκαν για να καίγεται το Πολυτεχνείο συχνά πυκνά, και μαζί του κι η Αθήνα, ακόμα και μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Είναι οι ίδιοι, ένα ακόμα αποτέλεσμα αυτής της πλήρους σύγχυσης μέσα στην οποία ζουν, που υπερασπίζονται με πάθος το “Πανεπιστημιακό Άσυλο” της ανομίας, όπου ο “μπαχαλάκιας” είναι ασφαλής από την σύλληψη, την ίδια στιγμή που ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης δεν είναι ασφαλής να εκθέσει ελεύθερα την γνώμη του και τρώει ξύλο που τον στέλνει στο νοσοκομείο επειδή διανοήθηκε να το αποπειραθεί.
Φρικάρουν γιατί στερούνται πλήρως κάθε δημουργικού οράματος σε καθεστώς ειρήνης και ελευθερίας. Χωρίς "κοινωνικούς αγώνες για την δημοκρατία" η ζωή τους χάνει κάθε νόημα. Δηλαδή χάνει κάθε νόημα σε συνθήκες, ακριβώς, δημοκρατίας. Γι' αυτό το σύνθημα “Η Χούντα δεν τελείωσε το 73”, άσχετα που είναι πολλαπλώς ανιστόρητο, τους είναι απαραίτητο. Δεν αντιλαμβάνονται τον αγώνα του Πολυτεχνείου ως κόστος, ένα σημαντικό και εξαιρετικά σημαδιακό στα πολλά, που είχε να πληρώσει η ελληνική κοινωνία για ν' απαλλαγεί από την Χούντα. Τον βιώνουν ως τον αυτοσκοπό μιας άδειας κατά τ'' άλλα ύπαρξης.
Φρικάρουν, κι αυτό αποκαλύπτει ξεκάθαρα ότι, αν και αρέσκονται ν' αυτοαποκαλούνται "δημοκράτες” και “προοδευτικοί”, η ιδέα τους για την δημοκρατία και την πρόοδο είναι ότι συνίσταται στο να γίνεται ό,τι θέλουν αυτοί.
Και μάλιστα ασχέτως που αυτό που θέλουν είναι το αντίθετο της δημοκρατίας.
Και το αντίθετο της προόδου.
Κι εμείς καλούμαστε, δεκαετίες τώρα, όπως στις μαγικές εικόνες, να εντοπίσουμε, όχι τον δολοφόνο αλλά τους πραγματικούς προδότες των αγώνων του Πολυτεχνείου. Εκείνους που τους απαξιώνουν, αρνούμενοι να δεχτούν ότι ο στόχος των αγώνων αυτών επιτεύχθηκε. Η Χούντα έπεσε. Η δημοκρατία αποκαταστάθηκε. Με όλες τις δυσλειτουργίες και τα σοβαρά της ελλείμματα, μ' όλα της τα στραβοπατήματα, έχουμε την καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ. Και μια από τις καλύτερες στον κόσμο. Μπράβο μας!
Έχει βέβαια μεγάλα περιθώρια βελτίωσης. Είναι ακόμα πολλά τα βήματα που χρειάζεται να γίνουν, ο κατάλογος μακρύς. Κι ένα από τα πιο επείγοντα και σημαντικά στο επίπεδο της κουλτούρας της είναι, να μην ενοχλούνται τόσο πολλοί τόσο πολύ από ένα σκίτσο που δείχνει την αστυνομία μας να υπερασπίζεται επιτέλους τα πανεπιστήμιά μας από την τρομερή υποβάθμιση στην οποία τα έχει καταδικάσει δεκαετίες τώρα, η αυθαιρεσία και η βία που συνήθισε να τα θεωρεί χώρο προνομιούχου πρόσβασής της.
Μακάρι η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου να σηματοδοτήσει την απόφαση της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος, στην ατέρμονη προσπάθεια για διαρκή βελτίωση της δημοκρατίας μας, αυτό ακριβώς το βήμα να είναι το αμέσως επόμενο.
* Ο Χρήστος Γεωργιάδης είναι μαθηματικός, πληροφορικός κι επιχειρηματίας, με μεγάλο ενδιαφέρον για την επιστήμη και την πολιτική.
