Στην Ελλάδα παραδοσιακά το όχημα της Σοβιετοφιλίας ήταν το ΚΚΕ το οποίο ουσιαστικά ήταν το ηχείο της σοβιετικής πολιτικής. Άλλωστε δεν το έκρυβαν και ήταν και περήφανοι γι' αυτό. Η κατάρρευση του κομμουνιστικού συστήματος άφησε ορφανούς τους Έλληνες κομμουνιστές, καθώς οι αρχές τους δεν έχουν καμιά σχέση με το νέο καθεστώς που επικράτησε στην Ρωσία και το οποίο, κατά την πρώτη δεκαετία, θύμιζε καπιταλισμό της Άγριας Δύσης.
Τότε, στα μέσα της δεκαετίας του 2000, και εν μέσω της πρωτοφανούς χλιδής που επικρατούσε στην Ελλάδα λόγω της μεγάλης ρευστότητας, το υποκείμενο που θα έφερε την ρωσοφιλία προέκυψε από τον χώρο της Δεξιάς. Ένα τμήμα της θέλησε να προσεγγίσει όχι μόνον οικονομικά, αλλά και πολιτικά την Ρωσία του Πούτιν.
Από εδώ και μπρος ξετυλίγονται ιστορίες που θυμίζουν κατασκοπευτικές ταινίες, η αλήθεια των οποίων, ακόμα και σήμερα, κινείται στην περιοχή του γκρίζου χρώματος. Άλλοι τις πιστεύουν, άλλοι ξεκαρδίζονται στα γέλια.
Αυτή η απόπειρα αναδιάταξης ουσιαστικά του τοπίου στην Βαλκανική που επιχείρησε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, ήταν πολύ λογικό να μην περάσει απαρατήρητη από τις ΗΠΑ, που δεν ήθελαν ένας παραδοσιακός και δεδομένος σύμμαχος να κοιτάζει και προς την Ρωσία (αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, South Stream). Στις 5 Μαρτίου 2005 πληροφορείται η ελληνική κυβέρνηση πως υπάρχει σύστημα υποκλοπών, με την μορφή συνακροάσεων, με στόχο τις επικοινωνίες και του ίδιου τού τότε πρωθυπουργού.
Επί ένα χρόνο η υπόθεση κρατείται μυστική και ανακοινώνεται στις 2 Φεβρουαρίου 2006 με κοινή συνέντευξη τριών υπουργών. Μάλιστα, το κέντρο των υποκλοπών βρισκόταν στην περιοχή της αμερικανικής πρεσβείας. Λίγο αργότερα προκύπτει η υπόθεση «Πυθία», ένα σχέδιο που απέβλεπε, σύμφωνα με την δικαστική έρευνα, στην δολοφονία του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και, όπως έγραφαν τότε μερικές φιλοκυβερνητικές εφημερίδες, στην αποκάλυψη του συνέβαλε η ρωσική μυστική υπηρεσία FSB.
Λίγο αργότερα οι ίδιοι φιλοκυβερνητικοί κύκλοι απέδωσαν τα Δεκεμβριανά του 2008 σε οργανωμένο σχέδιο μυστικών υπηρεσιών για να πληγεί η κυβέρνηση, ενώ ανάλογες αιχμές είχαν αφήσει και για την μεγάλη πυρκαγιά στην Πελοπόννησο τον Αύγουστο του 2007.
Παρατηρούμε λοιπόν, πως υπάρχει στους κόλπους της Κεντροδεξιάς ένα συμπαγές κομμάτι που κατηγορεί τις ΗΠΑ για μια σειρά από παράνομες δραστηριότητες, εντός του ελληνικού εδάφους και σε βάρος της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, με σκοπό να ανακόψει την διαφαινόμενη βελτίωση στον πολιτικό και οικονομικό τομέα των ελληνορωσικών σχέσεων.
Έκτοτε, γι' αυτό το τμήμα της Νέας Δημοκρατίας η φιλορωσική στάση ήταν σημαία του, που βασίστηκε και σε ένα λανθάνοντα και μερικές φορές φανερό αντιαμερικανισμό. Και εδώ επάνω «κούμπωσε» και η συνεργασία του με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δηλαδή, τον ΣΥΡΙΖΑ και την Δεξιά συνιστώσα του, πέραν όλων των άλλων, τους συνέδεε και ο ιμάντας του φιλορωσισμού.
Είναι αλήθεια πως η στρατηγική συμπόρευση της Ρωσίας με την Τουρκία έχει φέρει σε δύσκολη θέση τους εκπροσώπους της φιλορωσικής τάσης, καθώς ακυρώνει το κεντρικό τους αφήγημα. Έτσι σήμερα περιορίζονται σε «κομπραδόρικες» εξυπηρετήσεις, όπως η προώθηση του ρωσικού εμβολίου. Ελάχιστα βέβαια τους ενδιαφέρει πως υπηρετούν τα συμφέροντα ενός αυταρχικού καθεστώτος. Βέβαια δεν έχουν καμιά φωνή και καμιά απήχηση μέσα στην Νέα Δημοκρατία, καθώς η ηγεσία της τηρεί μιαν αταλάντευτη θέση στον γεωπολιτικό προσανατολισμό της Ελλάδας και άριστα πράττει.
