Το ενδιαφέρον στην αρθρογραφία δεν είναι ότι δίνεται η δυνατότητα στον αρθρογράφο να αναπτύσσει τις σκέψεις του και να αναλύει γεγονότα μέσα από το δικό του πρίσμα. Το ενδιαφέρον είναι η θετική ή αρνητική ανταπόκριση των αναγνωστών στα γραφόμενα των άρθρων. Αναγνώστες που μπαίνουν στον κόπο να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν και να πουν τη γνώμη τους.
Έτσι χθες, ο αναγνώστης ΒΛ, μου έστειλε το ακόλουθο μήνυμα, σχετικά με το άρθρο «Σκεφτείτε να είχαμε τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση».
«Kαλό θα είναι κάποια στιγμή να σταματήσει αυτό το μέτρο σύγκρισης με βάση τον Σύριζα τον απόλυτο πάτο της πολιτικής διαχρονικά δηλαδή. Ο πήχης θα έπρεπε να είναι αλλού και με βάση αυτόν να ασκείται η κριτική στην κυβέρνηση αν θέλουμε να δούμε πουθενά ουσιαστική κ δομική βελτίωση. Έχει κουράσει μετά από 3 χρόνια αυτό το τροπάρι από πολλούς δημοσιογράφους. Ναι, αλλά ο Σύριζα, φαντάσου να είχαμε Σύριζα κλπ κλπ. Φτάνει. Δεν έχουμε Σύριζα, πήρε πόδι το ‘19.»
Ναι, πράγματι. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε πόδι από την κυβέρνηση του 2019. Και ναι, η κριτική πρέπει να στοχεύει την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όμως η κυβέρνηση δεν κυβερνά μέσα σε ένα δοκιμαστικό σωλήνα, εντός ενός απομονωμένου ασηπτικού περιβάλλοντος. Η κυβέρνηση κυβερνά εν μέσω ενός πρωτοφανούς καιροσκοπικού αντιπολιτευτικού μένους, που δε συναντάται πουθενά στον κόσμο.
Έτσι κάθε μέρα που περνάει, με αυτά που ακούμε και βλέπουμε από την πλευρά της αντιπολίτευσης είναι απολύτως φυσικό να προβαίνουμε σε συγκρίσεις με την κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου. Να σκεφτόμαστε τι θα γινόταν αν σήμερα, κατά τη διάρκεια αυτής της σκληρής υγειονομικής κρίσης και της πρωτόγνωρης ενεργειακής δοκιμασίας περιμέναμε να δοθούν λύσεις από τους υπουργούς της τότε κυβέρνησης.
Πώς θα οργάνωναν τον εμβολιαστικό προγραμματισμό, οι άνθρωποι που δεν πίστευαν ότι υπάρχουν εμβόλια;
Πώς θα επέβαλαν λοκντάουν, οι άνθρωποι που υποστήριζαν ότι καταπατώνται οι συνταγματικές ελευθερίες;
Πώς θα οργάνωναν τις ψηφιακές υποδομές στη μάχη κατά της πανδημίας, οι άνθρωποι που χρησιμοποιούσαν στα υπουργικά ψηφιακά συστήματα, σαν κωδικό ασφαλείας το «12345»;
Πώς θα ελάμβαναν δύσκολες και αντιδημοφιλείς αποφάσεις, αυτοί που ήταν πρόθυμοι «να πάρουν το ρίσκο» να νοσήσουν οι διαδηλωτές, απλά και μόνο για να εξωτερικεύσουν τον επαναστατικό τους οίστρο;
Ενώ ασκούμε κριτική στο θέμα της ευρύτερης ευρωπαϊκής και εγχώριας στρατηγικής πάνω στην πράσινη μετάβαση, πως μπορούμε να λησμονήσουμε ότι οι Τσίπρας-Καμμένος, είχαν οδηγήσει τη ΔΕΗ στα πρόθυρα της πτώχευσης;
Πώς θα διαχειρίζονταν το ΕΣΥ, οι άνθρωποι που νομίζουν ότι η απάντηση στην πανδημία, είναι οι ΜΕΘ, τα «θεραπευτικά σκευάσματα» και οι διορισμοί;
Πώς θα εξασφαλιζόταν η λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, από ανθρώπους που ομιλούν περί τεχνοφασισμού και εναντιώνονται στην τηλε- εργασία;
Και ας έρθουμε στην κυβέρνηση.
Θα μπορούσε η κυβέρνηση να τα είχε πάει καλύτερα στη διαχείριση της πανδημίας; Πιθανότατα ναι. Και υπάρχει σχετική αρθρογραφία.
Θα μπορούσε η κυβέρνηση να είχε προβλέψει την ενεργειακή καταιγίδα και να είχε πάρει τα μέτρα της; Σίγουρα ναι. Κι έχουμε αρθρογραφήσει σχετικά.
Ωστόσο, στη βασική τελική γραμμή, που μετριέται το κέρδος και η ζημία, δεν μπορεί να απουσιάζει ο γνωστός αστερίσκος που παραπέμπει στο ερώτημα, του τι θα γινόταν αν στην κυβέρνηση βρισκόταν ο πολιτικός θίασος Τσίπρα – Καμμένου;
