700.000 ευρώ μοίρασε ο τέως υπουργός Υγείας Α. Ξανθός με τον τέως υπουργό Οικονομικών Γ. Χουλιαράκη στους εργαζόμενους του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκου, 33 ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες στις 7 Ιουλίου με την πιο διεφθαρμένη φάμπρικα μεταξύ κυβερνήσεων και υπαλλήλων: Το κίνητρο απόδοσης! Και μάλιστα προκαταβολικά για το 2019! Στη συγκεκριμένη περίπτωση, λέγε με δωροδοκία για να με ψηφίσεις.
Εδώ δεν αναδεικνύω το θέμα για τη διεφθαρμένη ψηφοθηρία μεταξύ κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και υπαλλήλων ΕΟΦ. Αλλά, για τη διεφθαρμένη διάταξη περί κινήτρων απόδοσης στον δημόσιο τομέα. Μια διάταξη που είναι απολύτως αντίθετη με την εργασιακή σχέση των υπαλλήλων με την υπηρεσία. Μια διάταξη, που εμμέσως καλύπτει, δικαιολογεί και νομιμοποιεί τη μειωμένη απόδοση των υπαλλήλων. Και τελικώς επιβραβεύει τη δημιουργία ελλειμμάτων και χαμηλής παραγωγής!
Φυσικά, η φάμπρικα με τα κίνητρα απόδοσης δεν είναι εφεύρεση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όλου του προηγούμενου κομματικού συστήματος. Η φάμπρικα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πρωτοφανής σε μαζικότητα δωροδοκία εργαζόμενων και μη πριν από τις εκλογές. Και η καταφανής δωροδοκία υπαλλήλων ακόμα και ώρες πριν από τις κάλπες. Όπως στον ΕΟΦ.
Για να το πούμε μπακάλικα, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν εργάζονται μόνο για το μισθό τους. Εργάζονται πρωτίστως για την εξυπηρέτηση του λαού. Δεν είναι υπάλληλοι ή εργάτες σε φάμπρικα ή σε ιδιώτη αφεντικό. Η διαφορά είναι χαώδης. Κι αυτή τη διαφορά κανένα πολιτικό κόμμα και καμιά κυβέρνηση δεν έχει τολμήσει να την επιβάλει. Στο όνομα του λαού.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υποχρεωμένοι να παράγουν το καλύτερό τους έργο στην υπηρεσία τους. Γι αυτό πληρώνονται. Ο καθένας με τις ικανότητές του και τη θέση του. Αλλά, η υποχρέωση παραμένει: Η υπηρεσία προς τον πολίτη. Αυτή προηγείται. Όταν προσλαμβάνονται ορκίζονται σ αυτό. Δεν ορκίζονται στο μισθό τους.
Προσπερνώ ακόμα και το γεγονός ότι εντελώς αδικαιολόγητα είναι πολύ καλύτερα αμειβόμενοι από τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα. Οι οποίοι εργάζονται πολύ σκληρότερα, πολύ ανασφαλέστερα και με αγριότερες συνθήκες εργασιακού περιβάλλοντος. Με ελάχιστες εξαιρέσεις από δω κι από κει. Οι εξαιρέσεις δεν αναιρούν τον κανόνα.
Το κίνητρο απόδοσης σε μια ιδιωτική επιχείρηση είναι το κίνητρο για να παράξει ο εργαζόμενος περισσότερο ή καλύτερο έργο. Για να κερδίσει η επιχείρηση. Εκεί ο εργαζόμενος δεν είναι υποχρεωμένος από κάποιο κοινωνικό καθήκον να παράγει το καλύτερο που μπορεί. Παράγει όσο του επιτρέπει η ικανότητά του και, για να το πω λαϊκά, «όσο τον παίρνει». Με εξαίρεση όσους είναι φιλόδοξοι και θέλουν να πάνε παραπάνω. Σε όλη αυτή τη συνθήκη δεν υπάρχει τίποτε το ανήθικο. Η υποχρέωση είναι έναντι του εργοδότη, τελεία και παύλα. Και η αθέτηση είναι έναντι του εργοδότη. Εκείνος που βλάπτεται είναι η επιχείρηση.
Αντιθέτως, στο δημόσιο τομέα ο εργαζόμενος παράγει έργο για το κοινωνικό σύνολο. Για το λαό. Την κοινωνία. Δεν παράγει για τον εαυτό του. Παρά μόνο ως κομμάτι του λαού. Εργοδότης του και υποχρέωσή του είναι ο λαός. Και αυτή η υποχρέωση είναι να παράγει το καλύτερο δυνατόν από αυτό που μπορεί. Εάν δεν το κάνει δεν βλάπτει την υπηρεσία. Το λαό βλάπτει. Και τον βλάπτει διπλά:
Πρώτα με την παροχή κατώτερης ποιότητας και ποσότητας έργου, που είναι σε βάρος των πολιτών, και δεύτερον με την πληρωμή του σε έναν μισθό που δεν αντιστοιχεί με τις υπηρεσίες του. Τον οποίο αναντίστοιχο μισθό τον πληρώνει ο πολίτης. Ο λαός. Η κοινωνία. Κερατιάτικα. Από το υστέρημά της. Κι αυτό είναι ανήθικο.
Έτσι, η υποχρέωση του δημόσιου υπάλληλου να παράγει το έργο του στο καλύτερο επίπεδο των δυνατοτήτων του είναι καθήκον. Δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Και τίποτε λιγότερο δεν θα έπρεπε να είναι απαιτητό από τις κυβερνήσεις και από τους πολίτες.
Αντίθετα μ αυτό, που είναι αυτονόητο αλλά όχι και εφαρμοσμένο στην πράξη, οι κυβερνήσεις τρέμοντας το πολιτικό κόστος της σύγκρουσης με την δημοσιοϋπαλληλία, όχι απλώς δεν της επιβάλλουν το εργασιακά αυτονόητο προς όφελος του πολίτη, αλλά τη χαϊδεύουν σε βάρος και της ποιότητας της ζωής ων πολιτών και σε βάρος της τσέπης των πολιτών. Σε όλους τους τομείς. Επιπλέον, έχουν καθιερώσει και ….κίνητρα αποδοτικότητας για να κάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι όχι κάτι παραπάνω. Αλλά, τη δουλειά για την οποία πληρώνονται! Σε πλείστες όσες «προνομιούχες υπηρεσίες του δημοσίου. Με πρωταγωνίστριες τις οικονομικές. Του πρώτου μαρξιστή … υποψήφιου για τη διεύθυνση του ΔΝΤ και τέως υπουργού Τσακαλώτου!
Και επειδή οι κυβερνήσεις είναι ακόμα πιο διεφθαρμένες από όσο φαντάζονται οι πολίτες, υπάρχει κι άλλη μια φάμπρικα κινήτρων απόδοσης. Για υπηρεσίες ρωμαϊκές γαλέρες. Επειδή, οι κυβερνήσεις αφήνουν συχνά υπηρεσίες- όπως τώρα τον τομέα συντάξεων του ΕΦΚΑ- με ελάχιστους υπαλλήλους, αποσπώντας τους πολλούς σε άλλες καλύτερες θέσεις για ρουσφέτια, και απαιτώντας από τους λίγους να κάνουν τη δουλειά και των απόντων! Και σ' αυτή την περίπτωση μοιράζεται ένα κόκκαλο σαν κίνητρο αποδοτικότητας για να κάνουν οι 18 τη δουλειά των 80!
Αλλά, αυτές είναι οι ντροπιαστικές εξαιρέσεις. Ντροπιαστικές για τις κυβερνήσεις. Αλλά, και για τα κατά τα άλλα λαλίστατα συνδικάτα του δημοσίου, που απεργούν για τα μισθά, αλλά σχεδόν ποτέ για τις συνθήκες εργασίας. Που τις ξέρουν απ΄ έξω κι ανακατωτά. Κι αυτά, άλλωστε ζητάνε και επιβάλλουν μεταθέσεις και μετατάξεις «δικών τους», αδιαφορώντας για την υπηρεσία προς τους πολίτες. Επειδή τα συνδικάτα είναι ίσα κι όμοια διεφθαρμένα με τις κυβερνήσεις. Σε έναν διαρκή χορό διαπλοκής μαζί τους. Σε βάρος της πλειονότητας των πολιτών φυσικά.
Ο κ Ξανθός, λοιπόν, που καταγγέλλει κι όλας ανηθικότητες (!) μοίρασε προκαταβολικά για το 2019 (!!!) 700.000 ευρώ ως κίνητρο απόδοσης στους υπαλλήλους του ΕΟΦ. Μιας καθ όλα επιστημονικής υπηρεσίας του δημοσίου, που είναι… ανεξάρτητη! Και το ερώτημα κάθε πολίτη, αλλά και του νόμου, είναι απλό:
Εάν οι υπάλληλοι αποδώσουν περισσότερο χάρη στο επίδομα αυτό, σημαίνει ότι δεν εργάζονται όσο απαιτεί ο μισθός που παίρνουν. Γιατί είναι υποχρεωμένοι σαν υπάλληλοι να αποδίδουν τα μέγιστα χωρίς κίνητρο. Το μόνο κίνητρο του δ. υπαλλήλου είναι η προσφορά στους πολίτες. Έτσι οφείλει να είναι.
Εάν παράξουν το ίδιο ή μικρότερο έργο με εκείνο που θα παρήγαγαν και χωρίς το επίδομα, σημαίνει ότι το επίδομα δόθηκε αδίκως. Και ο διαχειριστής του υπουργός θα πρέπει να ελεγχθεί για κατασπατάληση δημοσίου χρήματος.
Φυσικά, όλα αυτά είναι αδύνατο να ελεγχθούν σε μια διοίκηση που δεν υπάρχει αξιολόγηση υπαλλήλων και έργου. Και όπου όχι απλώς δεν ξέρει η μια υπηρεσία τι κάνει η άλλη, αλλά δεν θέλει και να ξέρει. Ο μισθός να πέφτει κάθε μήνα και μη μου πειράξετε τη μονιμότητα.
Αυτό το κράτος θέλει ξήλωμα και ξαναφτιάξιμο από την αρχή. Δεν διορθώνεται. Και δεν διορθώνεται με χαϊδολόγημα του πιο διεφθαρμένου κομματιού του, που είναι όσοι ανήθικοι και επίορκοι δουλεύουν- αν δουλεύουν- στην καρδιά του τέρατος. Γιατί υπάρχουν και εκείνοι οι λίγοι που κρατάνε σε νοσοκομεία, σχολεία και υπηρεσίες όλο το οικοδόμημα. Αυτοί που κυβερνήσεις και «συνάδερφοι» τους λένε κορόιδα. Αντί να χτίσουν επάνω τους το κράτος των πολιτών. Σ αυτούς υποκλίνομαι.
Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης
