Του Σάκη Μουμτζή
Το Ισραήλ σήμερα, διπλωματικά, στέκεται στο πλευρό μας, ενώ δυστυχώς άλλες ευρωπαϊκές χώρες σιωπούν. Με το Ισραήλ αναπτύξαμε, ουσιαστικά, στενές σχέσεις από το 2010 και μετά, με αποκορύφωμα το 2013, όταν η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου προώθησε την τετραμερή συνεργασία Ελλάδας-Αιγύπτου-Ισραήλ-Κύπρου.
Είναι θετικό το γεγονός πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, παρά τις ιδιαίτερες σχέσεις που είχαν συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ με την Χαμάς, όχι μόνον δεν υπονόμευσε αυτήν την συνεργασία, αλλά απεναντίας την στήριξε και την διεύρυνε.
Ας σημειωθεί πως πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούσαν τον στρατηγό Σίσι «Πινοσέτ της Μεσογείου», τυφλωμένα από τον αριστεροϊσλαμισμό τους. Ενώ, άλλα στελέχη του πρωταγωνίστησαν στην απόπειρα διάσπασης του ναυτικού αποκλεισμού της Γάζας, το 2010, συμμετέχοντας ουσιαστικά στο παιχνίδι των Τούρκων ισλαμιστών.
Γι΄αυτούς τους λόγους αποκτά ιδιαίτερη αξία το γεγονός πως ο Α. Τσίπρας δεν ανέτρεψε την πολιτική, στο συγκεκριμένο θέμα, της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Είχε προηγηθεί η προσέγγιση των δύο χωρών το 2010, με πρωταγωνιστές τους πρωθυπουργούς Γ. Α. Παπανδρέου και Β. Νετανιάχου.
Αυτή η θαρραλέα σημερινή στάση του Ισραήλ, μας κάνει να αναλογιστούμε ποια θα ήταν η διεθνής μας θέση και η ισχύς, αν από την Μεταπολίτευση και μετά δεν ακολουθούσαμε την πολιτική της τυφλής στήριξης των αραβικών χωρών στην διένεξη τους με το Ισραήλ.
Αν δηλαδή η συνεργασία της Ελλάδος με το Ισραήλ είχε ένα ιστορικό βάθος, τότε μπορεί σήμερα να μιλούσαμε και για μια συμμαχία μεταξύ των δύο κρατών.
Είναι αλήθεια πως η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, πιστή στο δόγμα της ακινησίας της εξωτερικής πολιτικής του Π.Μολυβιάτη, συνέχισε την πεπατημένη. Με το πρόσχημα της ψήφου των αραβικών χωρών στον ΟΗΕ, η Ελλάδα δεν αναγνώρισε το Ισραήλ.
Και μετά ήρθε η καταστροφική εξωτερική πολιτική του Α.Παπανδρέου. Δεν ήταν μόνον οι εναγκαλισμοί με τον Αραφάτ. Ήταν κυρίως το γεγονός πως στην Ελλάδα βρήκαν καταφύγιο ποικίλες τρομοκρατικές παλαιστινιακές οργανώσεις.
Αυτή η πολιτική του Α. Παπανδρέου έφερε αντιμέτωπο με την Ελλάδα και το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπυ των ΗΠΑ, με συνέπειες οικονομικές και όχι μόνον.
Ο Α. Παπανδρέου, για τους δικούς του λόγους που αφορούσαν και την πλούσια χρηματοδότηση του ΠΑΣΟΚ από τις αραβικές χώρες, ήταν ο μόνος ηγέτης που μιλούσε για αραβικό έθνος. Την στιγμή μάλιστα που Παλαιστίνιοι νεκροί από αραβικές σφαίρες ήταν σημαντικά περισσότεροι από αυτούς που σκότωναν οι Ισραηλινοί.
Αυτή η πολιτική του Α. Παπανδρέου είχε ως αποτέλεσμα να αναπτυχθεί ένα αντι-ισραηλινό κλίμα σε σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Σε αυτό συνετέλεσαν και τα ΜΜΕ που αναμασούσαν τις επίσημες κυβερνητικές θέσεις και πρόβαλλαν σκηνές με θύματα Παλαιστινίους, ενώ αποσιωπούσαν ή δικαιολογούσαν τις βομβιστικές επιθέσεις των παλαιστινιακών οργανώσεων κατά των Ισραηλινών αμάχων.
Τελικά ήρθε η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και η πατρίδα μας αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ. Για να γίνει αυτό έπρεπε να περάσουν 42 χρόνια από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
Σήμερα γίνεται φανερό τι ευκαιρία έχασε η Ελλάδα, καθώς ασκούσε πεισματικά μια φιλοαραβική πολιτική, άνευ ουσιαστικού ανταλλάγματος. Βέβαια, με τα «αν» ιστορία δεν γράφεται, αλλά τα «αν» πάντα αντικατοπτρίζουν τις χαμένες ευκαιρίες.
Ετσι, «αν» η οι ελληνικές κυβερνήσεις αντί να ακολουθούν νωχελικά την πεπατημένη ή αντί να ασκούν εξωτερική πολιτική με γνώμονα ιδεολογικές αγκυλώσεις, σχεδίαζαν με ρεαλισμό και με την ματιά στο μέλλον μιαν άλλη εξωτερική πολιτική, ίσως σήμερα να μην είχαμε φινλανδοποιηθεί.
Μετά βεβαιότητος θα κερδίζαμε πολλά αν ασκούσαμε εδώ και δεκαετίες μια πολιτική στενής συνεργασίας με το Ισραήλ.
Αυτό ας μας γίνει μάθημα.
