Ακριβώς έτσι μου συστήθηκε σε δείπνο του λομπίστα μας στην Ουάσιγκτον, Άντυ Μάνατος, στο οποίο ήμασταν και οι δύο προσκεκλημένοι. Μια ζεστή χειραψία κι ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό του που το φώτιζαν τα γαλανά μάτια του, συνοδευόμενος από την εγγονή του γιατί η γυναίκα του βασανιζόταν από μία επίμονη ίωση, ο Τζο Μπάιντεν δεν έπαψε να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής όλων σε εκείνη τη συνάντηση όχι γιατί ήταν Αντιπρόεδρος του Ομπάμα, αλλά χάρις στην πληθωρική του προσωπικότητα και το ανεξάντλητο χιούμορ του, χαρακτηριστικό ευφυών ανθρώπων λένε οι ειδικοί. Είχε περάσει μόλις ένας χρόνος από τον θάνατο του γιού του και ήταν αυτός ο λόγος που δεν άφηνε λεπτό του χρόνου του που να μην έχει κοντά του την εγγονή του και κόρη εκείνου.
Καθώς είχα την τιμή να κάθομαι δίπλα του, βρήκα την ευκαιρία να του θυμίσω πως δεν συναντιόμασταν για πρώτη φορά. Γεμάτος αμηχανία, προσπάθησε απολογούμενος για μερικά λεπτά να θυμηθεί. Ήταν το 1987 όταν ο τότε πολιτικός μου προϊστάμενος, αείμνηστος Γιάννης Καψής που είχε στο ΥΠΕΞ, με εντολή Ανδρέα Παπανδρέου τον φάκελο των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, συμφώνησε με την εισήγηση του πρώτου think tank που συνεδρίαζε κάθε Παρασκευή μεσημέρι στη γνωστή ως αίθουσα των Βάσεων -γιατί εκεί υπεγράφη η περιώνυμη Συμφωνία με τον Αμερικανό πρέσβη Μόντγκιλ Στερνς, στον πρώτο όροφο του νεοκλασικού- να προσκαλέσουμε στην Ελλάδα εκείνον... τον άσημο βουλευτή του Ντάλαγουερ Τζο Μπάιντεν που μιλούσε καλά για την Ελλάδα!
Και για τιμωρία μου, επειδή εκτός του ότι ήμουν η μόνη γυναίκα σε εκείνη την επιτροπή, είχα διαφωνήσει με την πρόσκληση στο πρόσωπό του επιμένοντας να επιλέξουμε κάποιον από τη λίστα των φιλότουρκων Αμερικανών -γιατί εκείνους έπρεπε κατά τη γνώμη μου να εκμαυλίσουμε (επαναλαμβάνω τη διατύπωση Καψή )- χρεώθηκα να τον παραλάβω από τη στιγμή άφιξής του και να τον συνοδεύω σε όλες του τις συναντήσεις, από το γεύμα του στην ταβέρνα Γεροφοίνικας στην Πινδάρου για καλή ελληνική κουζίνα, μέχρι το Καστρί.
Στοργικός πατέρας και σύζυγος, αγαπημένος παππούς για τα εγγόνια του, ένας καλός πατριώτης για την πατρίδα του, την Αμερική, κι ανήσυχος πολίτης του κόσμου που τον απασχολεί το περιβάλλον κι ευαγγελίζεται την προστασία του ως μόνου μέτρου επιβίωσης της ζωής στον πλανήτη γη, ο Τζο Μπάιντεν θα είναι σε μερικούς μήνες ο 46οςΠρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών με την πρώτη γυναίκα Αντιπρόεδρο στην αμερικανική ιστορία, την πρώην εισαγγελέα Καμάλα Χάρρις, δεύτερη γενιά Αμερικανίδα Ινδών μεταναστών.
Πολλά τα ερωτηματικά που διατυπώνονται πριν την έναρξη της προεδρίας του σχετικά με την υλοποίηση των εξαγγελιών για τις οποίες δεσμεύτηκε. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα καθώς το ζήτημα έγκειται στη Γερουσία στην οποία παραδοσιακά την πλειοψηφία διατηρούν οι Ρεπουμπλικάνοι. Πολλά κι αυτά που περιμένουμε εμείς στην Ελλάδα. Θα καταφέρει να ελέγξει την ασυδοσία λόγου και έργων του ενοχλητικού μας γείτονα που έχει τα τελευταία δύο χρόνια μπει και στο ρουθούνι της Αμερικής, μια με το φλερτ του με τον Πούτιν και τους ρωσικούς πυραύλους, και μια με τα παιχνίδια που στήνει στην Ανατολική Μεσόγειο; Γιατί εδώ δεν αρκούν τα αισθήματα, χρειάζονται τα μέσα για να μετατραπεί η συμπάθεια σε πολιτική. Κι επειδή τόσο στη διπλωματία, όσο και στην άσκηση πολιτικής ο χρόνος και οι συμβολισμοί έχουν ύψιστη σημασία, καλό θα είναι να φανούμε για μια φορά υπομονετικοί χωρίς βιασύνες κι ενθουσιασμούς.
Για την ώρα, εκείνος που πρέπει να έχει χάσει τον ύπνο του γιατί τα παίρνει όλα πολύ προσωπικά, ως γνήσιος Ανατολίτης που δεν ξέρει να ξεχωρίζει πως άλλα ισχύουν στην αγορά μπαχαρικών και αλλιώς γίνονται τα παζαρέματα στη διεθνή αρένα, είναι ο Ταγίπ Ερντογάν που χάνει έναν φίλο και συνοδοιπόρο στις μπίζνες του, τον απερχόμενο Τραμπ. Κι αυτό το διάστημα, μέχρι ο τελευταίος να εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο, μπορεί να υπάρξουν εκπλήξεις δυσάρεστες. Ας προσέχουμε, λοιπόν!
*Η Φωτεινή Τομαή είναι συγγραφέας, πρέσβης ε.τ.
