Εντάξει, τα εμβολιαστικά κέντρα θα μείνουν τελικά ανοικτά το τετραήμερο του Πάσχα, αλλά σας εξομολογούμαι ότι για μια ακόμα φορά διαπίστωσα πόσο φοβεροί τύποι είμαστε όλοι μας. Όταν η κυβέρνηση σχεδίαζε το εμβολιαστικό πρόγραμμα λέγαμε ότι «πουλούν ελπίδα για κάτι που δεν υπάρχει», όταν το υλοποίησαν είπαμε «σιγά τα λάχανα», όταν οι γιατροί μας λένε «προσέχετε» απαντούμε «κάνε δουλειά σου» κι όταν πάνε να τους δίνουν δυο μέρες άδεια φωνάζουμε «αίσχος».
Κι όμως, επειδή εγώ μιλώ συνέχεια με γιατρούς και νοσηλευτές, σας λέω ότι αυτή η διακοπή που ματαιώθηκε ήταν κάτι παραπάνω από αναγκαία. Εύκολα ξέρετε, απαιτούμε να δουλέψει ο άλλος μέχρις τελικής πτώσεως για το κοινωνικό καλό.
Όλοι μας είμαστε κουρασμένοι από το γεγονός ότι δεν μπορούμε να πάμε ένα βραδάκι σ’ ένα ταβερνείο να πιούμε το κρασί μας, αλλά οι γιατροί και οι νοσηλευτές που έχουν να πάρουν ρεπό από τις 3 Νοεμβρίου του 2020 δεν πρέπει να είναι. Είμαστε αποκαμωμένοι από το γεγονός ότι δεν μπορούμε να κάνουμε Πάσχα στο χωριό μας, αλλά το προσωπικό των νοσοκομείων και των εμβολιαστικών κέντρων δεν επιτρέπεται να είναι αποσταμένοι κι ας έχουν να δουν τα παιδιά τους για έξι μήνες;
Είμαστε μπαϊλντισμένοι επειδή φοράμε μάσκα όταν βγαίνουμε στον δρόμο, αλλά οι άνθρωποι που είναι ντυμένοι σαν αστροναύτες για οκτάωρα και δεκάωρα μέσα στις κλινικές Covid και στις ΜΕΘ πρέπει να ναι τόσο ντούροι ώστε να μην διανοηθούν ότι θα ξεκουραστούν λίγο. Σε μπουκαλάκια του νερού κατουράνε όταν χρειαστεί να πάνε στην τουαλέτα, διότι αν βγάλουν την στολή θέλουν 25 λεπτά να γδυθούν κι άλλα τόσα να ντυθούν με ασφάλεια. Για σκεφτείτε μέσα σε τι συνθήκες δουλεύουν.
Εντάξει, είναι αδήριτη ανάγκη να επιταχυνθούν οι εμβολιασμοί και να δουλεύουν στο 100% των δυνατοτήτων τους τα νοσοκομεία, πλην πριν πιάσουμε τα πληκτρολόγια και τα μικρόφωνα καλό θα είναι να κάνουμε και καμιά βόλτα σε κάποιο νοσοκομείο για να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια να δουν τι ακραίες συνθήκες πολέμου επικρατούν εκεί;
Αλλιώς, η εύκολη κριτική μοιάζει σαν εμείς στα μετόπισθεν να διαμαρτυρόμαστε επειδή κουράστηκαν τα δάκτυλα μας να πλέκουμε την φανέλα του στρατιώτη, ενώ απαιτούμε παράλληλα από τους στρατιώτες που πολεμούν στο μέτωπο να ματώνουν νυχθημερόν, να μην κάνουν ούτε μια στάση λίγων ωρών από τις μάχες για να πιουν μια γουλιά νερό.
