Του Δημήτρη Καμπουράκη
Απλή ερώτηση αφελούς: Όταν ο καθ' όλα αξιοσέβαστος κύριος Γεραπετρίτης δημοσιοποιεί τα στοιχεία για το Συριζαϊκό πάρτι των μετακλητών, είναι προετοιμασμένος να απαντήσει σε ολόιδια ερώτηση μετά από δύο χρόνια και να αντέξει την σύγκριση; Διότι εξ όσων γνωρίζω, μόνο μια άτυπη οδηγία έχει δοθεί σε υπουργούς και βουλευτές να αποφεύγουν τους πολλούς μετακλητούς στα γραφεία τους.
Αυτά τα γενικά «παρακαλώ αποφεύγετε», δεν λένε τίποτα. Ο κάθε υπουργός θέλει να κάνει την δουλειά του και στην δημοσιογραφική μου σταδιοδρομία δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν που να μην έλεγε ότι το προσωπικό που διαθέτει είναι αριθμητικά ανεπαρκές για να καλύψει τις ανάγκες του. Όταν υπάρχει νόμος που του επιτρέπει να πάρει δέκα άτομα, μπορεί να ξεκινήσει στην αρχή με πέντε αλλά αργά ή γρήγορα θα προσλάβει και τα υπόλοιπα. Και πάλι λίγα θα του φαίνονται.
Εξ άλλου είναι γνωστό ότι βουλευτές και υπουργοί δύσκολα βρίσκουν εν ενεργεία δημοσίους υπαλλήλους να μεταταχθούν στο πολιτικό τους γραφείο, ώστε να μην υπάρχει επιπλέον κόστος μισθοδοσίας για το κράτος. Η δουλειά σε γραφείο υπουργού δεν έχει καμιά σχέση με την δουλειά σε μια δημόσια υπηρεσία που στις δυόμισι το μεσημέρι κατεβάζει ρολά. Στα υπουργικά και τα βουλευτικά δουλεύουν απογεύματα, βράδια, σαββατοκύριακα, έχουν κόσμο στο κεφάλι τους και ρυθμούς που δεν έχουν σχέση με το σύνηθες ραχάτι του δημοσίου.
Κι αφού οι απολαβές είναι ακριβώς οι ίδιες (άντε να παίρνουν κανένα κατοστάρικο πάνω απ' τον μισθό τους), γιατί ν' αφήσουν την θέση τους στο δημόσιο χάνοντας μάλιστα τους συναδέλφους τους και την σειρά τους στις προαγωγές; Αυτή την στιγμή, ένας σοβαρός δημόσιος υπάλληλος που στοχεύει ν' ανέβει την υπαλληλική κλίμακα αποκλείεται να μετακομίσει σε πολιτικό γραφείο. Οπότε πάνε είτε οι ανίκανοι, είτε τα ψώνια, είτε τα συγγενολόια των πολιτικών.
Αντιθέτως ο μετακλητός παίρνει πολύ παραπάνω απ' τον δημόσιο υπάλληλο και διορίζεται ανεξαρτήτως προσόντων. Συνεπώς τέτοιους βρίσκουν μπόλικους, ο κόσμος είναι γεμάτος από άνεργα παιδάκια που έχουν σχέσεις με τα γραφεία των πολιτικών ή με τα κόμματα. Που καταλήγουμε το λοιπόν; Ότι ο υπουργός κι ο βουλευτής, δεν βρίσκουν σοβαρούς ανθρώπους να μετακομίσουν από το κράτος στο γραφείο τους, ενώ η πίεση να πάρουν καλοπληρωμένους μετακλητούς απ' έξω είναι συνεχής με τον νόμο να το επιτρέπει. Εσείς τι λέτε ότι θα κάνουν τελικά;
Εδώ το σύστημα χρειάζεται μια συνολική διευθέτηση, ώστε και τα γραφεία των υπουργών να μπορούν να βγάζουν την δουλειά και το κράτος να μην επιβαρύνεται με την μισθοδοσία από στρατιές υπαλλήλων δεμένων με τον εκάστοτε πολιτικό που αναλαμβάνει θέση. Δεν ξέρω ποια μπορεί να είναι αυτή η διευθέτηση, είναι δουλειά του κ. Γεραπετρίτη να την βρει. Πάντως δεν είναι λύση να πληρώνουμε 120 εκατομμύρια κάθε τετραετία, όπως έγινε με την περίοδο του Σύριζα.
Αν πάντως το δούμε μακροσκοπικά, είναι σκανδαλώδες μέσα σ' ένα κράτος μισού εκατομμυρίου υπαλλήλων να μην μπορούν να βρεθούν εκατό άνθρωποι για το γραφείο του πρωθυπουργού. Ή δέκα για το γραφείο του αντιπροέδρου. Ας δουν πως το κάνει η Γερμανία, η Γαλλία, το Βέλγιο ή η Ολλανδία. Και τέλος πάντων, δεν μπορώ να καταλάβω ποιος θεωρεί λογικό να υπάρχουν προσωπικά πολιτικά γραφεία μέσα στο κράτος και πληρωμένα από τους φόρους των πολιτών. Το υπηρεσιακό υπουργικό ή βουλευτικό γραφείο, πρέπει να βρεθεί τρόπος να δουλεύει με σταθερούς δημοσίους υπαλλήλους. Αν πάλι οι υπουργοί ή οι βουλευτές θέλουν πολιτικό γραφείο για τις εξυπηρετήσεις τους (για να μην πω τίποτα χειρότερο), να το πληρώσουν από την τσέπη τους. Παράλογη είναι η σκέψη μου;
