Του Νίκου Ι. Καραβέλου*
Τελικά ψηφίστηκε! Ένα άθλιο σχέδιο που αντίκειται στο σύστημα Δικαίου όχι μόνο της χώρας μας, όχι μόνο σ' εκείνα των προηγμένων χωρών, αλλά ακόμα και στα συστήματα χωρών που τις διακρίνει η ιδιότητα του προτεκτοράτου. Τελικά έγινε νόμος, μια άθλια θέσπιση που οι πολίτες αυτής της δύσμοιρης χώρας οφείλουν με το στανιό να σέβονται.
Δεν μιλάμε για την «Μακεδονική Συμφωνία». Εκείνη που ερήμην του λαού και της Βουλής ένας απαίδευτος νεαρός ψιττακός, εκτελώντας εντολές των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ, της πάντα ναζιστικής Γερμανίας και των τραπεζιτών, κατήρτισε με το ευγενές κρατίδιο των Σκοπίων. Μιλάμε για κάτι χειρότερο: Για τη νέα τροποποίηση της δανειακής σύμβασης με την οποία ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητος (ΕΜΣ) απομύζησε και κατάπιε πλέον, ολόκληρη την ακίνητη και κινητή περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου, με αποτέλεσμα η περιουσία αυτή, ιδιωτική και δημόσια, μαζί με τα θεμελιώδη δικαιώματά του, να ενσωματωθεί δια της βίας στην περιουσία των διεθνών αρπακτικών.
Εννοείται, συμπεριλαμβανομένων και όλων εκείνων των στοιχείων που συγκροτούν τον εθνικό χώρο και την εδαφική επικράτεια, που πλέον είναι στα χέρια των δανειστών και στη διακριτική τους ευχέρεια να της κόβουν κομμάτια σαν καρχαρίες και να την εκποιούν προς όφελός τους.
Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα παύει να είναι χώρα, αφού στερείται του εδάφους της, και γίνεται χώρος ή μάλλον χωράφι ή ακόμα καλύτερα θανάτου χωματερή.
Ο κοκορόμυαλος πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα βγαίνει από τα μνημόνια. Ψεύδεται. Το νέο Σχέδιο διαλαμβάνει και το άρθρο 109 με τίτλο: «Παροχή εξουσιοδοτήσεων και έγκριση σχεδίου τροποποιητικής σύμβασης κατ' εφαρμογή του Άρθρου 3 ν.4336/2015». Με λίγα λόγια στο εν λόγω πολυνομοσχέδιο κατά τρόπο παράνομο και ακραίως περιφρονητικό προς το σύστημα δικαίου της χώρας, κλήθηκε η Ελληνική Βουλή των ανδρεικέλων να ψηφίσει, και ψήφισε, όχι σύμβαση αλλά σχέδιο σύμβασης. Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική Βουλή παρέχει την εξουσιοδότηση να υπογράψουν κάποιοι άλλοι, σε διαφορετικό χρόνο, την πραγματική σύμβαση, εν αγνοία της.
«Η μορφή έγκρισης σχεδίων σύμβασης μας γυρίζει πίσω στις δικαιοπραξίες του Μεσαίωνα όπου ο χωρικός αρκούσε να υπογράψει ένα απλό χαρτί, μια υποσχετική προς τον δανειστή με το οποίο ο δανειστής είχε δικαίωμα πάνω στον ίδιο, στο βιός και την οικογένειά του. Μέχρι και την πίστη του έβαζε ενέχυρο ο άπορος δανειολήπτης του Μεσαίωνα. Γι' αυτό και ιδιαίτερα στον ύστερο Μεσαίωνα έχουν διασωθεί διάφοροι αφορισμοί από τα Εκκλησιαστικά δικαστήρια της δυτικής «πολιτισμένης» Ευρώπης σε βάρος των δανειοληπτών κατ' απαίτηση των δανειστών.
Ο δανειολήπτης στον Μεσαίωνα έπρεπε να γνωρίζει μόνο ότι χρωστά. Τίποτε άλλο. Ενώ ο δανειστής αναλάμβανε να κρατά το κιτάπι του χρέους και να διαμορφώνει τις απαιτήσεις του κατά το δοκούν. Τόσο στην επίγεια, όσο και στη μεταθανάτια ζωή του δυστυχή δανειολήπτη, την τήρηση της σύμβασης αναλάμβαναν πρόθυμοι δικαστές, κοσμικοί και εκκλησιαστικοί, οι αξιωματικοί του νόμου και οι δήμιοι.
Το καθεστώς αυτό ονομάστηκε στα νεότερα χρόνια «νόμιμη αρπαγή» (legal plunder)» (Δημήτρης Καζάκης).
Καλείται λοιπόν και πάλι η Βουλή όπως και την περίοδο των Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά και ΣΙΑ και χειρότερα ακόμα, να κυρώσει όχι σύμβαση αλλά ένα νέο σχέδιο τροποποιημένης δανειακής σύμβασης, για να υλοποιηθεί μια ρήτρα που η ίδια δεν κύρωσε ποτέ ούτε πρόκειται να κυρώσει κι ούτε καν τη γνωρίζει.
Ακούστε ποιον εξουσιοδοτεί η Βουλή να υπογράφει κρυφά την πραγματική σύμβαση, άρθρο 109 του πολυνομοσχεδίου:
«Παρέχεται στον Υπουργό Οικονομικών η εξουσιοδότηση να υπογράφει, ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Δημοκρατίας, τη Σύμβαση προσχώρησης και τροποποίησης της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (τροποποιητική Σύμβαση), σχέδιο της οποίας κυρώνεται με το παρόν άρθρο, μαζί με τα Παραρτήματά της και τις τυχόν αναγκαίες τροποποιήσεις, διευκρινίσεις και συμπληρώσεις επί του σχεδίου αυτού και κάθε άλλο αναγκαίο έγγραφο σχετικό με τη σύμβαση αυτή».
Με λίγα λόγια η Βουλή των διανοητικώς ολίγων παρέχει την εντολή στον κάθε τυχάρπαστο Τσακαλώτο να υπογράφει ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Δημοκρατίας, να καταρτίζει συμβάσεις, να δίνει, να παίρνει, να δανείζεται, να εκχωρεί, να ξεπουλάει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.
Εγκρίθηκε, λοιπόν, ένα σχέδιο δανειακής σύμβασης που δίνει εν λευκώ το δικαίωμα σε τρίτους να αποφασίζουν τι θα εκποιήσουν και τι θα ξεπουλήσουν από την περιουσία και το εισόδημα της πατρίδας μας. Και μάλιστα εν αγνοία μας. Κάτι σαν λευκή επιταγή, σαν εν λευκώ εξουσιοδότηση προς τους δημίους μας, να μας εκτελούν όποτε οι ίδιοι έχουν την ευγενή καλοσύνη.
Αν αυτό δεν είναι πράξη εσχάτης προδοσίας τότε οι οι έννοιες έχουν χάσει τις λέξεις τους.
Όμως ο κ. Βίτσας φώναξε: «Δεν επιτρέπω σε κανέναν να με αποκαλεί προδότη». Ο άνθρωπος έχει απόλυτο δίκιο, καθώς η έννοια του προδότη δεν προσδίδεται ένεκα των αξιοποίνων πράξεων που κάποιος διαπράττει σε βάρος της χώρας και του πολιτεύματος, αλλά μόνον εφόσον κάποιοι τον αποκαλούν έτσι. Επομένως, εάν κάποιος, ακόμα και προδότης, απαγορεύσει στους άλλους να τον αποκαλούν έτσι, παύει να είναι προδότης.
Ο γράφων παραμένει με το μέρος του κ. Βίτσα, όπως και όλης της συριζαϊκής αγέλης που νέμεται επ' εσχάτοις την εξουσία στην έρημη χώρα μας. Έχει δίκιο ο κ. Βίτσας. Ο νομικός και πολιτικός μας πολιτισμός δεν επιτρέπει σε κανέναν, και ορθώς, να αποκαλεί προδότη κάποιον ακόμα κι αν είναι.
Δια ταύτα, θα προτείναμε σε όσους ομιλούν απαξιωτικά για τον κ. Βίτσα και τους λοιπούς, να ανακαλέσουν αμέσως, να αποκαταστήσουν τα πράγματα διατυπώνοντας με κάθε ευκαιρία και κατά τρόπο στιβαρό, τη φράση:
«Ο κ. Βίτσας δεν είναι προδότης».
Σημ. 1: Η λέξη «κ. Βίτσας» είναι εντελώς ενδεικτική και στη θέση της δύναται να τεθεί οποιοδήποτε άλλη.
Σημ. 2: Δηλώνουμε ρητά ότι θα επανέλθουμε προκειμένου να καταστεί σαφές το δόλιο και παράνομο των πράξεων υποταγής (και) της παρούσας «αριστερής» κυβέρνησης.
* Ο κ. Νίκος Ι. Καραβέλος είναι Δικηγόρος-Συγγραφέας
[email protected]
