Σε ένα κράτος της υποσαχάριας Αφρικής, εκεί όπου συμβαίνουν όλα τα «περίεργα πράγματα», ένας αρχηγός φυλής, έγινε υπουργός. Υπηρετούσε τον λαό του, αλλά την ίδια ώρα ήταν υπάλληλος και σε εταιρείες της αλλοδαπής που ήθελαν να αγοράσουν ορυχεία. Στη χώρα αυτή βασίλευε ο Νόμος της ζούγκλας. Συμβαίνουν αυτά στις υπανάπτυκτες χώρες. Και θα έχετε διαβάσει σχετικά πολλές τέτοιες ιστορίες. Να γιατί είμαι χαρούμενος που ζω στην Ελλάδα. Επειδή κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί εδώ.
Κι όταν συμβαίνουν παρεκτροπές, οι οποίες μας κάνουν να ανησυχούμε για πιθανή οπισθοδρόμησή μας σε εποχές που η χώρα ήταν μπανανία και που οι ξένοι πρέσβεις διοικούσαν μέχρι και το στράτευμα, συμβαίνουν πράγματα που επαναφέρουν τις ισορροπίες στο σύστημα. Όχι, δεν έχουμε γίνει ξαφνικά υπόδειγμα φιλελεύθερης δημοκρατίας. Θα έχουμε πάντα το ένα πόδι μας στην Ανατολή και το άλλο μας στη Δύση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Σημασία όμως έχει το κέντρο βάρους του σώματός μας να γέρνει προς τα ήθη και έθιμα της Δύσης και όχι προς το μπαξίσι της Ανατολής.
Επί μήνες ακούγαμε ότι η υπόθεση της Ελλάκτωρ δεν θα έφτανε ποτέ στο… ακροατήριο, ότι θα «πνιγόταν» στη διαδρομή, κρινόμενη ως «πταίσμα», επειδή οι επενδυτές της αλλοδαπής διατηρούσαν άριστη σχέση με την κυβέρνηση. Και ως απόδειξη έφεραν το γεγονός ότι πρόεδρος της εταιρείας είναι ο νομικός Γιώργος Μυλωνογιάννης, ένας εκ των συμβούλων του πρωθυπουργού! Κι όμως δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς έφερε τελικώς το πόρισμά της ενώπιον των μελών του διοικητικού της συμβουλίου και η εκτελεστική επιτροπή της αρχής συνεχίζει τη διαδικασία που ορίζει ο νόμος.
Αλλά μην μου πείτε! Στην Ελλάδα ζούμε και η εμπειρία είναι για όλους μας κοινή. Ποιος θα πίστευε ότι ο επιχειρηματίας που συνάντησε τον κ. Μητσοτάκη και απολαμβάνει των νομικών υπηρεσιών του γραφείου του υπουργού Εξωτερικών της χώρας Νίκου Δένδια και έχει ως πρόεδρο στην εταιρεία του έναν σύμβουλο του πρωθυπουργού, θα ερχόταν ποτέ αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο να κριθεί ένοχος για πιθανές χρηματιστηριακές παραβάσεις. Σίγουρα όχι ασήμαντες, αν και εφόσον αποδειχτούν. Διαφορετικά δεν θα χρειαζόταν το πόρισμα να αριθμεί 100 σελίδες και να έχουν συγκεντρωθεί στοιχεία και από Κεφαλαιαγορές άλλων χωρών.
Δεν ξέρουμε τι απόφαση θα πάρει η Επιτροπή. Σημασία έχει ότι η Επιτροπή έκανε τη δουλειά της, έστω και με τη χαρακτηριστική καθυστέρηση με την οποία γίνονται όλα τα πράγματα όπου ανακατεύεται ο βραδυκίνητος και αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας. Σημασία, λοιπόν, έχει ότι οι κανόνες λειτουργούν. Επί αυτής της κυβερνήσεως! Ξεκίνησε με άλλα λόγια κάτι να λειτουργεί τα τελευταία τρία χρόνια. Κάποτε θα λυθεί και το θέμα του χρόνου. Το ζητούμενο ήταν να γίνει η αρχή.
Πανηγυρίζουμε επειδή μια ανεξάρτητη αρχή έκανε τη δουλειά της; Σας θυμίζω ότι ζούμε στην Ελλάδα και ότι τα πράγματα δεν γίνονταν πάντα έτσι. Θα σας θυμίσω πως ξέσπασε το μεγαλύτερο οικονομικό (και πολιτικό;) σκάνδαλο των τελευταίων ετών, αυτό της Foli Follie. Αν οι αρχές είχαν κάνει αρχής εξαρχής τη δουλειά τους, η έκταση του σκανδάλου θα ήταν σαφώς μικρότερη. Αλλά δεν την έκαναν! Κι αυτό θεωρήθηκε τότε απολύτως φυσιολογικό. Για τέτοια διαστροφή μιλάμε…
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απαίτηση για την απόδοση δικαιοσύνης έχει κόστος. Ειδικά όταν κάποιος έχει να αντιμετωπίσει πολύ ισχυρούς μηχανισμούς απέναντί του που έχουν χρήματα, μεγάλα διαφημιστικά μπάτζετ από περισσότερες από μία εταιρείες και ένα σχέδιο για την άλωση όχι μόνο μιας εταιρείας, αλλά μιας ολόκληρης χώρας. Τέτοιοι μηχανισμοί μπορούν να λειτουργούν και να πετυχαίνουν μόνο σε μπανανίες. Χαιρόμαστε λοιπόν όταν με κάποιον τρόπο αποδεικνύεται ότι δεν είμαστε εκεί που ήμασταν πριν λίγα χρόνια. Ότι λειτουργούν οι θεσμοί. Και πολύ περισσότερο χαιρόμαστε γιατί αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που στηρίξαμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Επειδή πιστέψαμε ότι θα έκανε τη διαφορά. Και η εποχή της Folli Follie δεν είναι μακριά. Μόλις χτες…
Θανάσης Μαυρίδης
