Ξαναφούντωσαν τα σενάρια πως βρίσκεται στα σκαριά κόμμα που θα καλύψει τον χώρο της παραδοσιακής Δεξιάς. Είναι αλήθεια πως παρόμοιες απόπειρες υπήρξαν και στον παρελθόν, αλλά απέτυχαν παταγωδώς καθώς δεν υπήρξε μια προσωπικότητα με κύρος και συγκρότηση η οποία θα έφερε το βάρος της δημιουργίας ενός τέτοιου κόμματος.
Και μέχρι στιγμής τέτοια προσωπικότητα εξακολουθεί να μην υπάρχει. Οι κραυγές δεν αποτελούν πολιτική ούτε οι εξυπνακισμοί. Γιατί εκτός από τα πρόσωπα χρειάζεται και μια πολιτική πλατφόρμα που θα αποτελέσει τον άξονα γύρω από τον οποίον θα κινηθεί ένα κόμμα της Δεξιάς.
Πρόσθετη απαραίτητη προϋπόθεση για να ευδοκιμήσει μια τέτοια προσπάθεια είναι η Νέα Δημοκρατία, μετακινούμενη προς το Κέντρο, να αφήσει χώρο στα δεξιά της που θα πρέπει να καλυφθεί.
Μέχρι στιγμής όμως η Νέα Δημοκρατία έχει καλυμμένα τα νώτα της, με αναχώματα που έχουν υψώσει συγκεκριμένα στελέχη της που εκφράζουν τον χώρο της Δεξιάς. Συνεπώς και δεν κινδυνεύει και δεν δίνει αέρα, σε αυτούς που σκέφτονται να ιδρύσουν ένα κόμμα της Δεξιάς, να αναπνεύσουν.
Άλλωστε το ζητούμενο για όλους όσοι πατρονάρουν ένα τέτοιο κόμμα είναι αυτό να προκαλέσει ζημία στην Νέα Δημοκρατία. Διαφορετικά δεν επαναπροσδιορίζεται το υπάρχον πολιτικό σκηνικό. Δεν απειλείται η κυριαρχία της ούτε κατακερματίζεται η Κεντροδεξιά. Πλην δραματικού απροόπτου η Νέα Δημοκρατία, με όλες τις μετεξελίξεις που συνέβησαν μέσα στα σαράντα έξι χρόνια λειτουργίας της, θα παραμείνει ο βασικός, για να μην πω αποκλειστικός, πόλος συσπείρωσης της Κεντροδεξιάς.
Συνεπώς ο νέος κομματικός σχηματισμός δεν θα πρέπει να έχει αντισυστημικά χαρακτηριστικά, γιατί τότε θα κοπούν οι όποιες γέφυρες επικοινωνίας θα μπορούσαν να κτιστούν με ένα μέρος των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας. Αυτός ο περιορισμός δυσκολεύει σημαντικά το έργο όσων πρόκειται να αναλάβουν ένα τέτοιο εγχείρημα.
Αυτήν την στιγμή υπάρχει ορφανός ο αντισυστημικός χώρος, ο οποίος βέβαια δεν είναι μονολιθικός, αλλά πολύχρωμος. Περιλαμβάνει από Τραμπικούς και ελευθεριακούς Δεξιούς μέχρι απογοητευμένους χρυσαυγίτες και συνωμοσιολόγους αντιεμβολιαστές. Η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου θεωρείται πως έχει συστημικά χαρακτηριστικά και δεν μπορεί να καλύψει αυτόν τον χώρο. Εξάλλου ο βασικός αντιπολιτευτικός της άξονας είναι τα εθνικά θέματα και όχι οι ανησυχίες που χαρακτηρίζουν τον αντισυστημισμό.
Ο αντισυστημικός χώρος δεν αποτελεί απειλή για την Νέα Δημοκρατία, γιατί απλούστατα, ούτως ή άλλως, δεν τον διεκδικεί και ούτε μπορεί να τον διεκδικήσει. Και το κυριότερο άπαντες οι αντισυστημικοί αποστρέφονται την Νέα Δημοκρατία. Για όλους αυτούς δεν υπάρχει καν η σκέψη πως μπορεί κάποτε να την ψηφίσουν.
Συνεπώς, το πώς θα εκφρασθούν πολιτικά όλοι αυτοί που κινούνται στον αντισυστημικό χώρο ελάχιστα ενδιαφέρει, κομματικά, την Νέα Δημοκρατία. Μπορεί να αποτελούν ένα ευμέγεθες πολιτικό σώμα -που μπορεί να ξεπερνά το 15%- όμως η Νέα Δημοκρατία δεν έχει τα εργαλεία να το προσεγγίσει και ούτε θα πρέπει να τα αποκτήσει.
Ο αντισυστημισμός διαβιούσε λάθρα μέσα στην ελληνική κοινωνία από την δεκαετία του '90 και σχηματοποιήθηκε και εκφράστηκε πολιτικά, μέσα από τρία κόμματα, στην περίοδο του αντιμνημονιακού αγώνα.
Σήμερα αυτός ο χώρος αποτελεί πρόκληση για κάποιους να τον εκφράσουν, αλλά συγχρόνως περιορίζει σημαντικά τις πιθανότητες δημιουργίας ενός αξιοπρεπούς κόμματος της Δεξιάς με συστημικά χαρακτηριστικά.
