Του Αντώνη Πανούτσου
«Θα τους πει ότι βγήκαν κερδισμένοι». «Θα τους πει ψέματα και θα τα χάψουνε». «Εμείς θα το λέμε, αυτοί θα το καταλάβουνε;». Δεν πρέπει να υπάρχει πολιτικός της ΝΔ και της αντιπολίτευσης γενικότερα που να μην τα έχει σκεφτεί κάτι από τα παραπάνω. Να μην έχει αμφιβολίες ότι στην συζήτηση για το τέταρτο μνημόνιο ανεξάρτητα από αυτό που θα κάνει ή θα πει, η στιγμή θα έρθει. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας σηκωθεί, κοιτάξει την κάμερα με το παιδικό ύφος του Τζορτζ Ουάσινγκτον που ποτέ δεν είπε ψέματα, ανοίξει τα ματάκια. Και το ξεφουρνίσει. «Λέγανε ότι θα κλείσουμε τη συμφωνία. Τώρα όμως τι έχουνε να πούνε που τα αντίμετρα είναι τρία δισεκατομμύρια περισσότερα από τα μέτρα;». Και μετά θα γίνει το έλα να δεις. Ο Βούτσης – η Ζωή μας τελείωσε - θα βγαίνει στο περιστύλιο της Βουλής με σηκωμένη τη γροθιά, στην πλατεία θα στήνονται χοροί και ο Ιούλιος του 2015 θα ξαναζεί. Μόνο που τον Μάιο του 2017 το παραμύθι δεν έχει Τσίπρα.
Για την ακρίβεια η Ελλάδα δεν είναι η χώρα που ήταν πριν από δυόμιση χρόνια. Οικονομικά μπορεί να είναι χειρότερα αλλά πολιτικά είναι πιο ώριμη. Τον Ιούλιο του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν έξι μήνες στην εξουσία και η Ελλάδα στον αστερισμό της Ζωής. Να πιστεύει ότι αν μια επιτροπή αποφασίζει ότι το χρέος είναι επαχθές και επονείδιστο και μια άλλη ότι οι Γερμανοί πρέπει να δώσουν αποζημιώσεις, δεν χρωστάμε αλλά μας χρωστάνε. Τον Ιούλιο του 2015 η Ελλάδα σίγουρη για τη νίκη της έστελνε τον Τσίπρα θωρακισμένο με 61% για να διαπραγματευτεί. Μας τον γυρίσανε με έρπη.
Οι εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 ήταν τα απόνερα του δημοψηφίσματος. Κάτι σαν παρτίδα του πόκερ, που ο παίκτης έχει ρίξει χίλια ευρώ στο τραπέζι, περιμένει ακόμα ένα φύλλο, με το μόνο που κερδίζει είναι ο βαλές σπαθί, αντιλαμβάνεται ότι τον έχει ο διπλανός του, αλλά έχει πέντε ευρώ μπροστά του. Αν του τα χτυπήσουν πέντε ευρώ θα πάει πάσο; Αν το κάνει θα είναι φοβερός παίκτης, αλλά όχι άνθρωπος. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, 35% των Ελλήνων ακούμπησαν στο εκλογικό τραπέζι το τάλιρο μπας και γλυτώσουν το χιλιάρικο από τις διαπραγματεύσεις της δημιουργικής ασάφειας του Βαρουφάκη και το περήφανο δημοψήφισμα του Τσίπρα. Το αποτέλεσμα ήταν το προβλεπόμενο.
Το δημοψήφισμα κατά πρώτον και δευτερευόντως οι εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 δημιούργησαν μια αντίδραση. Την υπεροψία εκείνων που είχαν ψηφίσει ΝΑΙ. Έχοντας υβριστεί σαν γερμανοτσολιάδες και νενέδες, με τα καλαματιανά το βράδυ του δημοψηφίσματος νωπά στη μνήμη, όσοι είχαν ψηφίσει ΝΑΙ βρήκαν παρηγοριά με το να πιστεύουν ότι όσοι ψήφισαν ΟΧΙ είναι γίδια. Έπαψαν να πιστεύουν στην κρίση των συμπολιτών τους, ψάχνοντας για παρηγοριά στα μνημόνια μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα και στον Κιμ που θα πατήσει το κουμπί και μας εξαφανίσει από προσώπου γης.
Μια νοοτροπία που καθένας την καταλαβαίνει σε πολίτες που διασύρθηκαν, αλλά που δεν μπορεί να περάσει στον πολιτικό λόγο. Στη συζήτηση για το τέταρτο μνημόνιο κάθε κόντρα με τους πολάκηδες που πίστεψαν ότι οι αστοί θα τους φοβηθούν είναι δικαιολογημένη. Κάθε υπεροψία όμως απαράδεκτη. Στη συζήτηση στη Βουλή ο λόγος της ΝΔ πρέπει να είναι σαν να απευθύνεται πράγματι στον εξυπνότερο λαό της γης. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να διχάσει την Ελλάδα σε «Εμείς ή αυτοί» η ΝΔ πρέπει να στείλει το μήνυμα στους οπαδούς της ότι δεν θα την διαιρέσει σε «Έξυπνους ή γίδια».
